หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1540

เหลาสู่มองหลินมั่วงุนงง ไม่รู้ว่าหลินมั่วหมายถึงอะไร

หลินมั่วชำเลืองมองเขา "มัวแต่งงอะไรอยู่"

"ไปกันเถอะ!"

เหลาสู่ "ไป...ไปไหนครับ"

หลินมั่ว "ไอ้ผมทองอยากให้นายไปไหนล่ะ"

เหลาสู่หน้าถอดสี พูดอย่างร้อนรน "พี่หลิน คุณ...คุณจะไปหาพวกเขา?"

"เป็นไปไม่ได้!"

“พวกชายผมทองไร้มนุษยธรรม พวกเขาบอกให้ไปที่โรงงานร้าง”

"มักพบศพที่นั่น มันเป็นสถานที่พวกเขาใช้สังหารคน"

“พวกเขาบอกให้คุณไปที่นั่น เพื่อ...เพื่อจะฆ่าคุณ อย่าไปที่นั่นเด็ดขาด!”

หลินมั่ว "ไม่ไป?"

“งั้นต้องทำยังไง”

“รอดูเถียนเถียนกับลุงหลิวตาย?”

เหลาสู่พูดไม่ออก เขาเงียบไปครู่หนึ่ง กัดฟันพูดว่า "พี่หลิน ผม...ผมไปคนเดียวดีกว่า"

"ผมเป็นคนก่อเรื่องนี้ขึ้นมา ผมควรจะเป็นคนแก้ปัญหานี้"

"ชี...ชีวิตผมไม่มีค่าอะไร ไม่จำเป็นต้องฆ่าผม พวกเขาอาจจะแค่ทุบตีเท่านั้น"

"ต่อให้ผมถูกฆ่า อย่างน้อยก็ช่วยเถียนเถียนกับลุงหลิวได้"

"พี่หลิน ถ้าผมดวงกุดตายที่นั่นขึ้นมา คุณ...คุณช่วยรักษาเถียนเถียนให้หายด้วย"

“ผมขอร้องล่ะ ขอแค่คุณเลี้ยงดูเถียนเถียน ให้เธอได้เติบใหญ่ คุณ... คุณคือผู้มีพระคุณของครอบครัวผม ชาติหน้าผมจะตอบแทนคุณแน่นอน”

หลินมั่วยิ้ม "เหลาสู่ นายตื่นตระหนกทำไม"

"ไม่เป็นไร เราไปด้วยกัน เถียนเถียนจะต้องไม่เป็นอะไร!"

เหลาสู่พูดทันที "พี่หลิน คุณไปไม่ได้จริงๆ!"

“ผมจะไปคนเดียว อย่างมากผมก็ตายคนเดียว พวกเขาสองคนจะไม่เป็นไร”

“แต่ถ้าคุณไป เราทั้งคู่อาจจะตายที่นั่น มัน...จำเป็นหรือ”

หลินมั่วตบไหล่เขาพลางกระซิบ "เราทั้งคู่จะไม่มีใครตาย!"

“ไม่ต้องห่วง ฉันจะช่วยรักษาเถียนเถียนแน่นอน”

“แต่นายต้องเลี้ยงเธอจนเติบโตเอง”