หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1541

เหลาสู่เห็นแบบนั้นก็ตกใจจนเหงื่อแตกพลั่กพร้อมกับรีบพูดขึ้น “พี่หลง พี่หลง อย่าเลยนะครับ อยากผลักพวกเขาลงไป”

“ขอร้องล่ะครับ ปล่อยพวกเขาไปเถอะ ไหนๆ...ไหนๆ ผมก็มาแล้ว พี่ปล่อยพวกเขาไปเถอะครับ...”

หวงเหมาเงยหน้าหัวเราะอย่างเย่อหยิ่ง “ขอร้องข้างั้นหรือ”

“เหลาสู่ นี่เป็นท่าทางที่นายใช้ขอร้องข้าอย่างนั้นหรือ”

“ยืนอยู่สูงขนาดนั้นแล้วคุยกับข้า แบบนี้เรียกว่าขอร้องข้าหรือ”

สีหน้าของเหลาสู่เปลี่ยนไปเล็กน้อย จากนั้นเขาก็คุกเข่าลงกับพื้นเสียงดังสนั่นและพูดเสียงสั่น “พี่หลง เป็น...เป็นความผิดของผมเอง ผมไม่ควรพูดกับพี่ขณะที่ยืนอยู่”

“พี่ปล่อยพวกเขาไปเถอะครับ ผม...ผมจะคุกเข่าขอโทษพี่ ผมจะคุกเข่าขอโทษ...”

พูดจบ เหลาสู่ก็ใช้หัวเขกกับพื้นไม่หยุดเพื่อแสดงการขอโทษ

หวงเหมามีสีหน้าพอใจเป็นอย่างมาก เขาหัวเราะลั่นและพูดขึ้น “เห็นหรือยัง ข้าบอกแล้วว่าไอ้หนูนี่จะต้องคุกเข่าขอโทษข้าแน่!”

“เป็นอย่างไร ตอนนี้ยอมหรือยัง”

คนอื่นๆ หัวเราะขึ้นมา

เหลาสู่ไม่มีเวลาที่จะรู้สึกเขินอายหรือลำบากใจเลยแม้แต่น้อย เขาทำเพียงแค่ขอร้องด้วยเสียงที่สั่นเทา

ถึงแม้ว่านี่จะเป็นเพียงชั้นที่สองเท่านั้น แต่ร่างกายของเถียนเถียนอ่อนแอเป็นอย่างมาก ไม่สามารถรับไหวอย่างแน่นอน

ส่วนลุงหลิวก็อายุมากแล้ว ถ้าตกลงไปไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไรบ้าง

หวงเหมาหัวเราะอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็เหลือบไปมองหลินมั่ว “คนต่างเมือง ความสัมพันธ์ของพวกนายดีจังเลยนะ”

“ฉันนึกว่านายจะไม่กล้ามาเสียอีก!”

“เป็นไง อยากเห็นฉันแสดงโยนคนลงจากที่สูงไหม”

“ถ้าอยากดูก็ยืนอยู่ตรงนั้นต่อ ฉันจะแสดงให้นายดูเดี๋ยวนี้แหละ”

“แต่ถ้าไม่อยากดูก็คุกเข่าลงซะ!”

ประโยคสุดท้ายนั้นหวงเหมาตะคอกไปทางหลินมั่ว

คนอื่นที่อยู่รอบๆ ก็ตะโกนขึ้นมาพร้อมกัน “คุกเข่าลงซะ!”

เหลาสู่กลัวจนตัวสั่น พร้อมกับเขกหัวลงพื้นอีกครั้งอย่างไม่รู้ตัว

แต่หลินมั่วกลับสงบนิ่งมาก เขามองไปยังหวงเหมา “จะให้ฉันคุกเข่า? นายมีสิทธิ์อะไร!”

หวงเหมาหัวเราะขึ้นมาทันที “มีสิทธิ์อะไร?”

“แม่นายสิ อยู่ในเมืองฟางชวนแต่นายกล้ามาถามฉันว่ามีสิทธิ์อะไรอย่างนั้นหรือ”