หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1543

เมื่อเห็นฉากนั้น เหลาสู่ก็อึ้งไปทันที

เขาคิดไม่ถึงว่าหลินมั่วจะแข็งแกร่งขนาดนี้

คนอื่นที่อยู่รอบๆ ก็นิ่งค้างไปเช่นกัน

ทั้งสองคนนี้น้ำหนักเกือบ 80กิโลกรัมเลยนะ

แต่กลับถูกหลินมั่วโจมตีจนลอยออกไปแบบนี้ พลังของหลินมั่วจะมีมากขนาดไหนกันแน่

แต่หวงเหมาไม่ได้สนใจเรื่องพวกนั้น เขาใช้มือกุมคอและตะโกนออกไป “ฆ่ามันซะ! ฆ่ามันเดี๋ยวนี้!”

“แม่งเอ๊ย จะกลัวอะไร”

“คนของพวกเรามีเยอะขนาดนี้ ถ่มน้ำลายคนละทีก็ทำให้มันจมน้ำลายตายได้แล้ว!”

“ไปซะ ไปฆ่ามัน!”

หลังจากนั้นทุกคนก็ได้สติและถืออาวุธพุ่งตัวเข้าไปหาหลินมั่วอีกครั้งหนึ่ง

เหลาสู่รีบเปิดประตูออกไปเพื่อที่จะเข้าไปช่วย

แต่หลินมั่วก็ถีบให้ประตูปิดไปทันที

“ไม่ต้องลงมา!”

หลินมั่วตะคอก จากนั้นก็หันหลังกลับไปจับข้อมือของชายหนุ่มที่อยู่ด้านหลัง

เดิมทีชายคนนั้นยกมีดขึ้นมาเพื่อที่จะโจมตีหลินมั่วทีเผลอ

เขาพยายามที่จะดึงมือที่ถูกหลินมั่วจับเอาไว้กลับอย่างไม่รู้ตัว

แต่เขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหลินมั่วเลยแม้แต่น้อย

หลินมั่วจับข้อมือของเขาไว้และออกแรงบิด มีเสียงแครกดังขึ้น แขนของเขาเคลื่อนออกมาทันที

ชายหนุ่มกรีดร้องอย่างน่าเวทนา ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงทำให้เขาเหงื่อแตกพลั่ก

แต่หลินมั่วก็ยังไม่หยุด เขาจับข้อมือของชายคนนั้นไว้และออกแรงผลักไปด้านหน้า

กระดูกของเขาหักขึ้นไปด้านบน นี่สิถึงจะเป็นการเจ็บปวดที่ทะลวงเข้าไปในหัวใจจริงๆ

ชายหนุ่มอ้าปากกว้าง แต่ไม่มีเสียงออกมา

เมื่อหลินมั่วปล่อยมือออก ชายหนุ่มก็นอนกองกับพื้นทันที พร้อมกับส่งเสียงร้องราวกับหมูถูกเชือด

หลินมั่วไม่ได้สนใจ เขาพุ่งตัวเข้าไปในกลุ่มคนที่เหลือและสู้กับพวกเขาทันที

ในที่สุดเขาก็เข้าใจแล้วว่าทำไมหลินมั่วถึงมีความมั่นใจนัก เป็นเพราะว่าเขามีความสามารถจริงๆ!

สุดท้ายมีเพียงหวงเหมาคนเดียวที่ยังยืนอยู่

แต่ตอนนี้หวงเหมาอึ้งมาก

วันนี้เขารวบรวมอันธพาลมายี่สิบกว่าคน และคิดว่าคงจะพอแล้วสำหรับการแก้แค้นเรื่องเมื่อวาน

แต่ก็คิดไม่ถึงเลยว่าหลินมั่วจะแข็งแกร่งขนาดนี้ ถึงขั้นที่สามารถต่อสู้กับคนยี่สิบกว่าคนได้ด้วยตัวคนเดียว

เขาอยู่ที่เมืองเล็กๆ นี่ ปกติก็เจอแค่คนธรรมดาทั่วไป คนที่เก่งที่สุดที่เขาเคยเจอคือทหารพิเศษที่เกษียณแล้ว สามารถต่อสู้ได้3-5คน ซึ่งคนเหล่านั้นไม่ได้พกอาวุธด้วยซ้ำ

เขาไม่เคยเจอกับผู้มีฝีมือจริงๆ เลย ยิ่งไม่เคยคิดเลยว่าบนโลกนี้จะมีคนที่มีฝีมือขนาดนี้อยู่!

เมื่อเห็นว่าหลินมั่วเดินเข้ามาหาตัวเองทีละก้าว หวงเหมาก็ตัวสั่นไปทั้งตัวด้วยความหวาดกลัว

เขาคิดจะก้าวถอยหลัง แต่ก็รู้สึกราวกับว่าขาทั้งสองข้างถูกเชื่อมเอาไว้ ไม่สามารถขยับได้เลย

หลินมั่วยืนอยู่ด้านหน้าของหวงเหมาและมองไปที่เขาด้วยสายตาสงบนิ่ง “ตอนนี้นายยังอยากให้ฉันคุกเข่าอยู่ไหม”

หวงเหมาหน้าซีดเซียวและส่ายหัวเป็นพัลวัน “ลูกพี่ครับ ผม...ผมมีตาหามีแววไม่ ลูกพี่...”

หลินมั่วพูดขัดเขาอย่างเลือดเย็น “ฉันไม่ชอบให้คนอื่นยืนพูดกับฉัน”