หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1666

เมื่อได้เข็มเงินกับยาอายุวัฒนะของตัวเองมาแล้ว หลินมั่วก็หันไปมองงูไผ่เขียว “เธอแน่ใจนะว่าถ้าฉันรักษาเขาแล้วเธอจะปล่อยเฮ่อเชียนเสวี่ยไป”

งูไผ่เขียวยืนอยู่ในความมืด ทำให้มองไม่เห็นสีหน้าของเธอ เห็นเพียงแค่ว่าเธอพยักหน้า

หลินมั่วพยักหน้า “ได้ ฉันเชื่อเธอ!”

“หวังว่าเธอจะไม่ทำให้ฉันผิดหวัง!”

เขาหยิบเข็มออกมาและปักลงไปบนร่างกายของจางจิ่วต้วนสิบกว่าเล่ม

บาดแผลของจางจิ่วต้วนพอๆ กับของหั่วหวาเลย

แต่ตอนนั้นหั่วหวาถูกพิษของท่านอาจารย์กู่เข้าไปด้วย ถ้าไม่ใช่เพราะหั่วหวาใช้พลังกายอันมหาศาลสกัดพิษนั้นไว้ หั่วหวาคงไม่สามารถมีชีวิตต่อไปได้

แต่ก็เป็นเพราะความโชคดีของหั่วหวาเช่นกันที่หลินมั่วอยู่ใกล้ๆ และรักษาให้เขาได้ทัน เขาถึงรักษาชีวิตเอาไว้ได้

ถ้าจางจิ่วต้วนถูกพิษกู่เหมือนกับหั่วหวา แม้จะมีเฉียนหย่งอันอยู่ใกล้ๆ ตอนนี้เขาก็คงจะยังอยู่ในอันตราย

เฉียนหย่งอันทำได้เพียงประคองอาการของจางจิ่วต้วนไว้เท่านั้น ถ้าเขาอยากจะรักษาจางจิ่วต้วนก็ไม่ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้ แต่ก็คงจะผลาญพลังงานและเวลาไปมาก

แต่ถ้าหลินมั่วลงมือรักษาเองแบบนี้สถานการณ์จะต่างออกไป

ใช้เวลาไม่ถึง 10นาที หลินมั่วก็นำดึงเข็มทั้งหมดออกมา

และสีหน้าของจางจิ่วต้วนก็แสดงให้เห็นว่าดีขึ้นแล้วเล็กน้อย จนสามารถลุกขึ้นนั่งได้แล้ว

เมื่อเห็นว่าเป็นแบบนั้น สายตาของงูไผ่เขียวก็เป็นประกายขึ้นมาทันที

แต่สายตาที่มองไปยังหลินมั่วนั้นกลับเต็มไปด้วยแรงอาฆาตที่มากกว่าเดิม

ยิ่งทักษะทางการแพทย์ของหลินมั่วดีเท่าไร เขาก็ยิ่งมีโอกาสที่จะสามารถรักษาคุณท่านวั่นได้ แบบนั้นคงต้องฆ่าหลินมั่วอย่างแน่นอน!

เมื่อจัดเข็มเงินเสร็จแล้ว หลินมั่วก็มองไปยังงูเขียว “ตอนนี้ปล่อยเธอไปได้หรือยัง”

งูไผ่เขียวไม่ได้สนใจเขา แต่มองไปยังจางจิ่วต้วน

จางจิ่วต้วนลุกขึ้นเดินสองสามก้าวและลองเสี่ยงดวงดู จากนั้นก็หัวเราะลั่น “หมอเทวดาหลินเก่งสมค่ำร่ำลือจริงๆ”

“ดูท่าจางเย่ก็คงจะไม่เป็นไรใช่ไหม!”

หลินมั่วพยักหน้านิ่งๆ

จางจิ่วต้วนหัวเราะขึ้นอีกครั้ง “ไม่เป็นไรก็ดี”

“ถ้าไอ้หนูนั่นตายแล้วคงจะไม่มีใครมาเป็นคู่กัดฉันแล้ว”

เฉียนหย่งอันอ้าปากกว้าง แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

กับแมงมุมพิษเขายังจะพอมีโอกาสได้ต่อรองอยู่บ้าง แต่กับงูไผ่เขียว เขาไม่มีโอกาสให้ต่อรองเลยแม้แต่น้อย!

ปีศาจสาวคนนั้นพูดคำว่าไสหัวออกมาก็ถือว่าโมโหมากแล้ว

ถ้ายังพูดต่อไปอีก คงจะเป็นการรนหาที่ตาย

หลินมั่วรู้สึกตะลึงอยู่ในใจ เขาคิดไม่ถึงว่างูไผ่เขียวจะเป็นคนมีหลักการขนาดนี้ เรื่องนี้เกินกว่าสิ่งที่เขาคิดเอาไว้มาก

งูไผ่เขียวโทรศัพท์ไปบอกให้ปล่อยตัวเฮ่อเชียนเสวี่ยไป

หลินมั่วรีบพูดขึ้น “เดี๋ยวก่อน ฉันจะให้เพื่อนของฉันไปรับเธอ”

“ที่นี่คือมณฑลซู เธอเป็นผู้หญิง เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นฉันกลัวว่าจะเกิดอันตรายขึ้นกับเธอ!”

งูไผ่เขียวพูดเสียงแข็ง “ไม่ต้อง”

“ในเมื่อฉันรับปากนายแล้วว่าจะให้เธอกลับไปยังเมืองก่วงหยางอย่างปลอดภัย เธอก็ต้องกลับไปถึงเมืองก่วงหยางอย่างปลอดภัยแย่!”

“เธอเป็นคนที่ฉันงูไผ่เขียวปล่อยไป ใครที่กล้ามาแตะต้องเธอฉันจะทำลายตระกูลพวกมันทิ้งซะ!”