หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 167

สวี่ตงเสวี่ยทำเสียงฟึ่ดออกจากจมูก ก่อนจะพูดถากถาง " เชื่อนายอ่ะเหรอ ? "

" นายมีอะไรควรค่าให้พวกเราเชื่อถือในตัวนายด้วยอย่างนั้นรึ ? "

" หยุดพูดจาไร้สาระสักทีเหอะ ! "

" ถ้าคืนนี้ครอบครัวของพวกมันไม่ไปจากเมืองนี้ นายก็ควรไปให้พ้นๆ ซะ นายเป็นคนบอกเองไม่ใช่เรอะ ! "

สวี่ปั้นซย่ากำลังจะอ้าปากพูด เเต่ก็ถูกหลินมั่วขัดจังหวะเสียก่อน

เขาชำเลืองมองไปที่สวี่ตงเสวี่ย แสยะยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย ปนด้วยท่าทีเชิดใส่เบาๆ

ทุกคนนั่งกันอยู่เงียบๆ รอจนเกือบครึ่งชั่วโมง ก็ยังไม่มีวี่แววการมาถึงของแขกร่วมโต๊ะ

สวี่เจี้ยนกงเริ่มจะหมดความอดทน " ทำไมยังไม่มากันอีก ? "

" เร่งๆๆ ให้ฉันจองโต๊ะอาหารค่ำ เเต่ตัวเองกลับมาสายซะอย่างงั้น "

" คิดว่าตัวเองเป็นใคร วิเศษวิโสมาจากไหนกันวะ "

ฟังฮุ่ยไม่รู้จะทำอย่างไร " เอาล่ะๆ ไม่ต้องบ่นอะไรเยอะเเยะน่า "

" เกิดพวกเขามาได้ยินเข้า เเล้ว...เเล้วเดี๋ยวก็ทะเลาะกันอีก ! "

" ทะเลาะก็ทะเลาะสิ จะไปกลัวพวกมันทำไม ! " สวี่เจี้ยนกงตอบ

ถึงปากจะพูดอย่างนั้น แต่เขาก็ไม่กล้าที่จะตะโกนโหวกเหวกอีกต่อไปแล้ว

กลัวหรือไม่กลัวน่ะไม่ใช่ปัญหาหรอก เเต่ประเด็นสำคัญคือ เขาเองก็สู้ไม่ชนะผู้หญิงปากร้ายอย่างหวงซิ่วฉิน

ในเวลานั้นเอง หลินมั่ววางสายโทรศัพท์พร้อมกับยิ้มอ่อนๆ " คุณพ่อคุณแม่ ไม่ต้องรอพวกเขาแล้วนะครับ "

" พวกนั้นคงจะไม่มาเเล้วครับ ! "

สวี่ปั้นซย่ารู้สึกประหลาดใจ " ทำไมล่ะ ? "

หลินมั่วหัวเราะเบาๆ " เพราะพวกเขาออกจากเมืองก่วงหยางไปแล้วครับ "

" อะไรนะ ? " ทุกคนอุทานออกมาพร้อมกัน สวี่เจี้ยนกงรีบพูดว่า " นี่...แกอย่าพูดไปเรื่อยนะ ! "

" พวกเขาเพิ่งจะโทรหาฉัน และขอให้ฉันแบ่งกำไรให้ตั้งร้อยล้านบาท "

" เเล้วพวกเขาจะออกจากเมืองก่วงหยางไปได้ยังไง ? "

หลินมั่วยิ้มอ่อน แล้วจึงเล่าถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในบริษัทให้ทุกคนฟัง

หลังจากที่ได้ฟังเรื่องราวจากหลินมั่วเเล้ว ทุกคนต่างก็ตะลึงงัน ไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกเสียใจหรือดีใจมากกว่ากันหลังจากเงียบกันไปชั่วขณะหนึ่ง ฟังฮุ่ยพูดขึ้นมาเป็นคนแรกว่า " ในที่สุดก็ไปกันเเล้ว เยี่ยมมาก เยี่ยมจริงๆ ! "

สวี่เจี้ยนกงแผดเสียงคำรามก้อง " เยี่ยมอะไรกันเล่า ! "

" พวกมันหนีไปเเล้ว แล้วคิดว่าเรื่องจะจบรึไง "

" แล้วไอ้ความยุ่งเหยิงเละเทะของบริษัทตอนนี้ล่ะ คุณจะทำยังไง ? "

" ไหนจะค่าชดเชยที่ต้องจ่ายเป็นพันล้าน ถ้าบรรดาผู้ถือหุ้นรู้เรื่องเข้า ก็ฉิบหายวายป่วงกันพอดี "

" เเล้วประธานกรรมการอย่างปั้นซย่า จะยังเป็นประธานต่อไปได้อย่างไรกัน "

" ไม่เพียงแต่จะรักษาตำเเหน่งประธานกรรมการบริษัทไว้ไม่ได้ ยังมีเรื่องความสัมพันธ์ที่เชื่อมโยงกันยุ่งเหยิงอีก เพราะนั่นมันญาติเรา พวกเราเป็นคนจัดเเจงให้เข้าไปทำงานในบริษัทเองนะ "

" ถ้าพวกมันหนีไปแล้ว ปั้นซย่า...ปั้นซย่าจะต้องติดคุกเหรอ ? "

ฟังฮุ่ยถึงกับหน้าถอดสี รีบพูดอย่างกังวลใจว่า " ถ้าอย่างนั้น...ทำยังไงกันดี ? เราจะทำยังไงกันดี ? "

สวี่ตงเสวี่ยพูดด้วยความโกรธเคือง " หลินมั่ว นี่น่ะเหรอวิธีของนาย ? "

" นายไล่พวกนั้นไปได้เเล้ว แต่มหาวิบัติหายนะครั้งนี้ นายแบกรับมันไหวเหรอ ? "

" นี่นายประสาทหรือเปล่าอ่ะ นายต้องการทำลายครอบครัวของเราให้มันพังป่นปี้เลยใช่ไหม ? "

สวี่เจี้ยนกงก็เป็นกังวลเช่นกัน " หลินมั่ว...นี่มันวิธีการอะไรของแกวะ ? แกกำลังทำร้ายคนในครอบครัวแกอยู่ รู้ตัวไหม ? "

สวี่ปั้นซย่ารีบแทรกขึ้นมาทันที " พ่อคะ พ่อใจเย็นๆ ก่อนค่ะ "

" หลินมั่วยังพูดไม่จบเลย ฟังเขาพูดให้จบก่อนดีกว่าค่ะ "

สวี่ตงเสวี่ยพูดด้วยความโมโห " ยังจะมีอะไรจะพูดอีกอย่างนั้นรึ ? "

" เรื่องมันมาถึงจุดนี้เเล้ว นายบอกสิว่าจะให้ทำยังไง ? "

" ใครจะรับผิดชอบเรื่องนี้ ? "

" ต่อให้หลินมั่วจะรักพี่หรือไม่รักพี่ก็เหอะ "

" เรื่องใหญ่ขนาดนี้ ต่อให้เค้ารักพี่และเต็มใจจะออกรับแทนพี่ เขาก็แบกรับมันไม่ไหวหรอก ! "

" ถ้านายไม่มีปัญญา ก็อย่าหาทำเรื่องใหญ่ขนาดนั้น แล้วสุดท้ายก็ทำคนอื่นเดือดร้อน ให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นถึงตัวแท้ๆ ! "

ฟังฮุ่ยก็รู้สึกโมโหไม่เเพ้กัน " หลินมั่ว ไหนบอกมาสิว่า จะจัดการเรื่องนี้ยังไง ? "

หลินมั่วพูดแบบเซ็งๆ “ ไม่ต้องกังวลไปหรอกครับ ไม่มีใครต้องมารับผิดชอบกับเรื่องนี้หรอก "

" เรื่องทั้งหมดนี้ ผมตั้งใจจัดฉากมันขึ้นมาเอง "

" ไอ้หนุ่มโจวปิงคนนั้น ผมก็จัดฉากขึ้นมา บริษัทผลิตยานั้น ก็เป็นคนที่ผมจัดฉากไว้ทั้งนั้น "

" เป็นแผนการที่วางไว้เพื่อขับไล่เฉียวเฉียวโดยเฉพาะ "

" พวกเขาไปแล้ว เรื่องนี้ก็จบ จะไม่มีใครออกมาเรียกร้องหาความรับผิดชอบอะไรทั้งนั้น "

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ทุกคนในห้องก็พากันอึ้งกิมกี่

ท่าทีของสวี่ปั้นซย่า เปลี่ยนจากความตกตะลึงกลายเป็นดีใจในทันที รีบพูดอย่างตื่นเต้น " จริงเหรอเนี่ย ? "

" หลินมั่ว นี่มัน...คนพวกนี้เป็นคนของคุณหมดเลยหรือ ? "

หลินมั่วพยักหน้า

สวี่ปั้นซย่ารู้สึกดีใจอย่างเหลือล้น " พ่อกับแม่ เห็นแล้วหรือยังคะ ? "

" นี่มันแผนการของหลินมั่ว "

" เป็นยังไงล่ะ ครอบครัวนั้นเผ่นไปแล้วเห็นไหม "

" แถมครอบครัวเราก็ไม่ได้สูญเสียอะไรไป ไม่เลวใช่ไหมล่ะคะ "