หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1671

เมื่อเห็นว่าหลินมั่วกำลังจะเดินออกไป คุณชายวั่นจึงรีบพูดขึ้น "งั้น...อีกนานไหมกว่าคุณจะกลับมา"

เมื่อถามเช่นนั้นออกไป จู่ๆ คุณชายวั่นก็รู้สึกกระดากปากขึ้นมาทันที

ตั้งแต่เล็กจนโต คนในตระกูลมักจะให้ความสำคัญกับผู้ชายมากกว่าผู้หญิงเสมอจึงทำให้เธอเกลียดที่ตัวเองเป็นผู้หญิง

หลายปีมานี้ เธอสวมเสื้อผ้าผู้ชายมาโดยตลอดและทำตัวเองให้มีบุคลิกเฉกเช่นผู้ชาย

เธอไม่เคยพึ่งพาใครเลยแม้แต่คนเดียว

แต่ตอนนี้กลับอยากให้หลินมั่วคอยอยู่ช่วยเธอขึ้นมาดื้อๆ เธอกังวลว่าหลินมั่วจะทิ้งและไม่สนใจเธออีก

หลินมั่ว "ไม่นานหรอก"

คุณชายวั่น "อืม"

เมื่อหลินมั่วเดินจากไป คุณชายวั่นจึงเข้าไปนอนขดตัวนอนอยู่ในผ้านวมผืนใหญ่ ในขณะนี้เธอรู้สึกไร้ที่พึ่งอย่างบอกไม่ถูก

ยังดีที่ว่าผ่านไปไม่นานหลินมั่วก็กลับมาพร้อมกับเสื้อผ้าสองชุด

ชุดหนึ่งเป็นของผู้ชาย ส่วนอีกชุดเป็นของผู้หญิง ดูแล้วมันก็เหมือนเสื้อผ้าธรรมดาๆ ที่หาซื้อได้ตามแผงลอยทั่วไป

หลินมั่วโยนเสื้อผ้าทั้งสองชุดไว้บนเตียง "คุณเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน ผมจะออกไปอยู่ที่หน้าประตู เกิดเรื่องอะไรขึ้นให้รีบเรียกผมทันที!"

หลินมั่วเดินออกจากห้องไปก่อนจะปิดประตูลง

คุณชายวั่นดูเสื้อผ้าทั้งสองชุดก่อนจะเกิดความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก

เธอยื่นมือไปลูบชุดของผู้หญิง นี่มันเป็นเสื้อผ้าผู้หญิงธรรมดาๆ ชุดหนึ่งแต่จู่ๆ เธอกลับรู้สึกถึงความปรารถนาอันแรงกล้าบางอย่างที่พุ่งขึ้นมา เธออยากที่จะลองสวมเสื้อผ้าชุดนี้ลงบนร่างกายของตัวเอง

ต้องบอกก่อนว่าตั้งแต่เล็กจนโตเธอไม่เคยมีความคิดแบบนี้มาก่อน

ความปรารถนาเดียวของเธอนั่นก็คือการที่ตัวเองจะสามารถเป็นใหญ่มีอำนาจมากกว่าผู้ชายในตระกูล และทำให้บรรดาผู้อาวุโสมองเธอใหม่ ไม่ดูถูกเธอเพียงเพราะเธอเป็นผู้หญิงอีก

ถึงขนาดที่ว่าเธอรู้สึกอับอายกับการเป็นผู้หญิงและรู้สึกด้อยค่าตัวเองเพียงเพราะเธอไม่ใช่ผู้ชาย

เธอไม่เคยคิดอยากจะใส่เสื้อผ้าผู้หญิงมาก่อน ตอนที่เธอเห็นวั่นจื้อสวมชุดกระโปรงพริ้ว เธอก็อดไม่ได้ที่จะอยากให้วั่นจื้อถอดออก

หลินมั่วเองก็โทรศัพท์ไปหาเฮ่อเชียนเสวี่ย เมื่อได้ยินว่าเธอกำลังอยู่บนเครื่องบินที่จะบินกลับเมืองก่วงหยาง เขาก็โล่งใจเป็นอย่างมาก

เขาเคยกังวลว่าถ้าตัวเองหนีออกมา จูเย่ชิงจะกลับไปยุ่งกับเฮ่อเชียนเสวี่ยอีก

แต่ดูเหมือนจูเย่ชิงจะเป็นคนรักษาคำพูดเช่นกัน

เขาช่วยจางจิ่วต้วนเอาไว้ จูเย่ชิงจึงปล่อยตัวเฮ่อเชียนเสวี่ยไป และเมื่อเขาหนีออกมาแล้ว จูเย่ชิงก็ไม่ได้กลับไปจับตัวเฮ่อเชียนเสวี่ยอีก เพราะนี่เป็นคำสัญญาของเธอ!

คนแบบเย่จูชิงถึงแม้จะโหดเหี้ยมแต่เรื่องของคำมั่นสัญญาก็ไม่เป็นรองใครเช่นกัน!

คุณชายวั่นวางโทรศัพท์ลง เธอมีสีหน้าดีอกดีใจอย่างปิดไม่มิด "หมอหลิน คนในตระกูลฉันได้ส่งมือดีจำนวนมากมาที่นี่ พวกเขาจะมาถึงในสามชั่วโมงนี้"

หลินมั่วพยักหน้า "งั้นก็ดี"

"สามชั่วโมงงั้นเหรอ ต่อให้จูเย่ชิงจะมีฝีมือแค่ไหน เธอก็คิดไม่ถึงหรอกว่าพวกเราจะหนีออกมาจากเมืองอวิ๋นอัน"

"พวกเขาคงจะไม่สามารถตามหาพวกเราเจอในเวลาอันสั้นแบบนี้ ตอนนี้พวกเราก็แค่ต้องซ่อนตัวอยู่ที่นี่ก็พอ"