หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1672

เมื่อพวกเขาพักผ่อนกันไปได้สักพัก สีของท้องฟ้าก็มืดสนิท หลินมั่วและคุณชายวั่นเดินลงมาจากตึกก่อนจะออกไปหาข้าวกินที่ร้านอาหารเล็กๆ ด้านข้าง

ตั้งแต่ที่ถูกลอบทำร้าย หลินมั่วและคุณชายวั่นก็ไม่ได้กินอะไรเป็นเวลาหลายชั่วโมงทำให้ตอนนี้พวกเขาหิวเป็นอย่างมาก

เมื่อเข้ามาในร้านอาหารก็สังเกตเห็นว่าคุณชายวั่นมีสีหน้าไม่ดีเท่าไหร่นัก

เธอไม่เคยเข้าร้านอาหารเก่าๆ ข้างทางมาก่อน และยิ่งไม่เคยต้องมานั่งกินอาหารในที่สกปรกๆ แบบนี้ สิ่งนี้ทำให้เธอรับไม่ได้เป็นอย่างมาก

แต่สำหรับหลินมั่ว เขาเคยชินกับสถานที่แบบนี้ไปเสียแล้ว เพราะเมื่อก่อนเขากินอาหารข้างทางมาตลอด และเขาก็ชอบที่แบบนี้เช่นกัน

ในขณะที่หลินมั่วกินบะหมี่จนหมดชาม คุณชายวั่นที่นั่งตรงข้ามเพิ่งจะกินไปได้ไม่กี่คำ เพราะเธอกลืนมันไม่ลงจริงๆ

เมื่อหลินมั่วเห็นท่าทางแบบนั้นของเธอเขาก็รู้ได้ทันทีว่าผู้ที่เกิดในตระกูลผู้รากมากดีเช่นเธอคงไม่ชินกับสถานที่แบบนี้

หลินมั่วเรียกพนักงานก่อนจะสั่งข้าวสวยอีกหนึ่งถ้วย

เมื่อเห็นข้าวสวยเม็ดขาวสะอาด ในที่สุดคุณชายวั่นก็เริ่มมีความรู้สึกอยากกินอาหารขึ้นมา

เธอไม่ได้กินอาหารจานอื่นๆ เลยแม้แต่น้อยนอกจากข้าวสวยเปล่าๆ แต่นั่นก็ทำให้เธออิ่มได้

เธอมองหลินมั่วที่นั่งตรงข้ามก่อนจะรู้สึกหน้าเห่อร้อนขึ้นมา เธอก้มหน้าลงต่ำ "ขอบคุณนะ"

หลินมั่วงุนงง "ขอบคุณเรื่อง?"

คุณชายวั่นไม่ได้พูดอะไรอีก ความจริงแล้วเธอขอบคุณความใส่ใจของหลินมั่ว เมื่อเขารู้ว่าเธอไม่ชอบอะไรที่สกปรกๆ เขาก็สั่งข้าวสวยมาให้เธอโดยเฉพาะ

แต่จะให้เธอพูดเรื่องแบบนี้ออกไปได้ยังไงกัน

หลินมั่วมีสีหน้างุนงง เขาไม่เข้าใจจริงๆ ว่าคุณชายวั่นเป็นอะไรไป

ในขณะนั้นเอง จู่ๆ ก็มีเสียงเล็กๆ เสียงหนึ่งพูดขึ้น "คุณลุงขา ซื้อดอกไม้หน่อยสิคะ ราคาไม่แพงเลย ขอร้องเถอะค่ะ..."

หลินมั่วหันหน้าไปมองก่อนจะเห็นว่าเป็นเด็กผู้หญิงสะพายตะกร้าดอกไม้ยืนอยู่ข้างๆ กำลังขอร้องให้ผู้ชายคนหนึ่งซื้อดอกไม้ของเธอ

แต่ผู้ชายคนนั้นกลับโบกมือปฎิเสธอย่างรำคาญก่อนจะผลักเธอจนล้มลงกับพื้น "ไสหัวไป ถ้ายังมายุ่งกับฉันอีกฉันเอาเธอตายแน่!"