หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1677

เมืองอวิ๋นอัน

ในห้องน้ำชาอันเงียบสงบห่างไกลผู้คน

วั่นจื่อเฟิง เฉียนหย่งอันและกู่จวินได้นั่งอยู่ด้วยกัน

เฉียนหย่งอันมีสีหน้าดีใจอย่างปิดไม่มิด "ไอ้คนแซ่หลินมันต้องตายแล้วแน่ๆ !"

"ผมได้ยินมาว่ารถที่มันขับถูกหั่นออกเป็นสองท่อน"

"นี่ต้องเป็นฝีมือของจูเย่ชิงเป็นแน่!"

"นอกจากจูเย่ชิงแล้วยังจะมีใครทำแบบนี้ได้อีกงั้นเหรอ"

แต่วั่นจื่อเฟิงกลับมีสีหน้ากังวลใจ "ถึงแม้จะพูดแบบนั้นแต่ก็ยังหาศพไม่เจอ ผมก็ยังคงไม่วางใจอยู่ดี"

"ไม่อย่างนั้นพวกคุณไปถามจูเย่ชิงให้ทีสิว่าทั้งสองคนนั้นตายแล้วจริงๆ ใช่ไหม"

เฉียนหย่งอันถลึงตามองเขา "คุณบ้าไปแล้วเหรอ"

" ใครจะกล้าถาม"

"ผมจะบอกอะไรให้ฟังนะ คุณไม่ต้องกังวลใจไปหรอก คุณก็รู้ว่าจูเย่ชิงเป็นใคร"

"แค่เธอลงมือฆ่าด้วยตัวเองนั่นก็แสดงว่าคนคนนั้นก็จะไม่เหลือแม้แต่ปลายลิ้น"

"อีกอย่างข้างทางของถนนเส้นนั้นยังเป็นแม่น้ำ"

"ผมเดาว่าหลังจาดที่ทั้งสองคนถูกหั่นเป็นชิ้นๆ แล้ว ศพก็คงจะถูกโยนทิ้งในแม่น้ำ ตอนนี้ปลาอาจจะกินไปหมดแล้วก็ได้"

กู่จวินพยักหน้าเห็นด้วย "จริงด้วย"

"คุณไม่เห็นเหรอว่าจูเย่ชิงกลับมาในเมืองแล้ว เธอได้ฆ่าพวกค้ามนุษย์ตายจนหมดอีกด้วย"

"ภารกิจหลักที่ทำให้เธอมาที่นี่ก็เพื่อฆ่าหลินมั่ว"

"ถ้าหลินมั่วไม่ตาย แล้วเธอจะไปจัดการเรื่องอื่นได้ยังไง"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น วั่นจื่อเฟิงจึงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก "งั้นก็ดี งั้นก็ดี"

เฉียนหย่งอันตบบ่าของวั่นจื่อเฟิงเบาๆ "คุณวั่น เรื่องของหลินมั่วผมช่วยคุณจัดการแล้ว"

"แล้วเรื่องของผม..."

วั่นจื่อเฟิง "ไม่มีปัญหา"

"หลังจากที่ผมกลับไปผมจะช่วยคุณทำลายอุตสาหกรรมยาสวี่ซื่อทันที"

"ถึงตอนนั้นยาฟื้นฟูก็จะตกมาอยู่ในมือของคุณ คุณจะได้เป็นราชาแห่งมณฑลซูตามเดิม!"

"งั้นก็ดีเลยสิ!"

"มีกู่พิษแบบนี้ผมก็สามารถครอบครองตระกูลวั่นได้ทั้งหมด"

"เฉียนหย่งอัน กู่จวิน รอให้ผมครอบครองตระกูลได้สำเร็จ เรื่องของพวกคุณสองคนก็จะไม่ใช่เรื่องยากอีกต่อไป!"

"อย่าลืมสิ ตระกูลวั่นของผมแข่งขันกับหกราชาแห่งโลกาอยู่"

เฉียนหย่งอันและกู่จวินดีใจจนออกนอกหน้าเช่นกัน เฉียนหย่งอันพูดอย่างตื่นเต้น "คุณวั่น ขอแค่คุณกับผมร่วมมือกัน ในโลกนี้ก็ไม่มีเรื่องอะไรที่พวกเราทำไม่ได้"

วั่นจื่อเฟิงหัวเราะ "พูดถูก!"

"เหอะ ถ้าพวกเราสามคนร่วมมือกัน ต่อให้เป็นเซวียอู่เยี่ย ผมก็กล้าที่จะมีเรื่องกับเขา"

"รอให้ผมตัดการเรื่องในตระกูลให้เสร็จเสียก่อน ผมจะตามไปฆ่ามันถึงเมืองก่วงหยาง"

"เหอะ หนานป้าเทียนยังถือว่าโชคดีมากที่หนีไปตายที่เมืองจิง"

"ไม่อย่างนั้น ผมก็จะจัดการเขาไปพร้อมๆ กันเลย"

"ผมอยากให้ทุกคนรู้ว่าพวกเราสิบตระกูลใหญ่แห่งหวาซย่าไม่ใช่เศษสวะที่ใครจะมาเทียบได้!"

เฉียนหย่งอันและกู่จวินมีสีหน้าเต็มไปด้วยความดีใจ แค่มีตระกูลวั่นเป็นที่พึ่ง จากนี้ไปพวกเขาทั้งสองก็สบายแล้ว