หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 169

ทั้งสี่คนที่อยู่ในห้องนั้น ต่างพากันตกตะลึง ว่าทำไมสาวสวยคนนี้ถึงได้มาถามหาหลินมั่วที่นี่

แม้แต่สวี่เจี้ยนกงเอง ยังจ้องตาไม่กระพริบ

หวงเหลียงทำหน้าตื่นตาตื่นใจไม่เเพ้กัน " คุณผู้หญิง...มีธุระอะไรกับหลินมั่วหรือเปล่าครับ ? "

สาวสวยเผยอยิ้มอ่อนๆ " อ้อ พอดีคุณหลินมั่วเคยช่วยเหลือดิฉันค่ะ ดิฉันจึงอยากเจอเขาเพื่อแสดงความขอบคุณน่ะค่ะ ! "

" เขาช่วยเหลือคุณ ? " ฟังฮุ่ยรีบถามทันควัน " คนไร้น้ำยาอย่างนั้น จะไปช่วยอะไรคุณได้คะ ? "

" คุณจำผิดคนหรือเปล่า ? "

หญิงสาวขมวดคิ้วเล็กน้อย และมองฟังฮุ่ยอย่างไม่พอใจนัก " กรุณาใช้ถ้อยคำที่สุภาพสักนิดนะคะ "

" เมื่อคืนวันก่อน ดิฉันประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ "

" คุณหลินมั่วเป็นคนช่วยชีวิตลูกสาวของดิฉันไว้ เเล้วยังพาลูกสาวดิฉันไปส่งโรงพยาบาลได้ทันเวลา จนสามารถรักษาชีวิตของเธอเอาไว้ได้ "

คนในห้องนั้นตระหนักได้ในทันที ว่าที่เเท้เธอก็เป็นผู้หญิงที่ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อคืนก่อนนั่นเอง

เมื่อเหลือบไปเห็นสายตาของหวงเหลียง ที่จ้องมองไปยังหญิงสาวสวยคนนั้น อาการอิจฉาริษยาของสวี่ตงเสวี่ยก็เริ่มพลุ่งพล่านในทันที

" ที่เเท้ก็คุณนั่นเอง "

" ฮืม เเล้วคุณมีสิทธิอะไรไม่ทราบ ถึงมาบอกให้ใช้ถ้อยคำที่สุภาพ ? "

" ฉันอยากจะพูดยังไง มันก็เรื่องของฉัน เกี่ยวอะไรกับคุณด้วย ? "

หญิงคนนั้นขมวดคิ้ว เธอไม่เข้าใจว่า ทำไมสวี่ตงเสวี่ยต้องโมโหใส่เธอด้วย

" ไม่ทราบว่า คุณหลินมั่วจะมาตอนไหนเหรอคะ ? "

หญิงสาวเอ่ยถาม

สวี่ตงเสวี่ยถามกลับ " เเล้วคุณมีธุระอะไรกับเขาไม่ทราบ ? "

" คุณหลินมั่วช่วยชีวิตลูกสาวดิฉันไว้ จังหวะนั้นดิฉันรีบมาก จนไม่ทันได้กล่าวขอบคุณเขาอย่างจริงๆ จังๆ เลยด้วยซ้ำ " ผู้หญิงคนนั้นตอบ

" ได้ยินว่าวันนี้เขาจะมาทานอาหารเย็นที่นี่ ดิฉันเลยตั้งใจมาเพื่อกล่าวขอบคุณคุณหลินมั่วน่ะค่ะ ! "

สวี่ตงเสวี่ยเบะปาก " คงไม่ต้องขอบคุณอะไรกันเเล้ว "

" หลินมั่วคงไม่มาหรอกนะ คุณกลับไปเถอะ "

ผู้หญิงคนนั้นทำหน้าประหลาดใจ " เเต่ดิฉันได้ยินมาว่าคุณหลินมั่วมาแล้วนี่คะ "

" เขาไม่อยู่ที่นี่เหรอคะ ? "

" ไม่อย่างนั้น พวกคุณช่วยโทรหาเขา ขอให้เขามาที่นี่หน่อยได้ไหมคะ ? "

สวี่ตงเสวี่ยพูดด้วยน้ำเสียงโมโห " คุณไม่เข้าใจที่ฉันพูดรึไง ? "

" ฉันบอกว่าเขาไม่มาหรอก "

" เเล้วพวกเราก็จะไม่โทรหาเขาด้วย พวกเราไม่ได้สนิทสนมอะไรกับเขา ! "

หญิงสาวทำหน้างงงัน " พวกคุณ...พวกคุณไม่สนิทกับเขาอย่างงั้นเหรอคะ ? "

" พวกคุณไม่ใช่ญาติกันเหรอ ? "

สวี่ตงเสวี่ยรีบพูดทันทีว่า " คุณไปได้ยินใครเค้าพูดมา ? "

" อีกไม่นานหลินมั่วก็จะหย่ากับพี่สาวของฉันเเล้ว เขาไม่ใช่ญาติของเราสักหน่อย ! "

" พวกเราไม่มีอะไรข้องเกี่ยวกันฉันท์ญาติมิตรอีกต่อไปแล้ว ! "

หญิงสาวขมวดคิ้วมุ่น สายตามองลึกไปที่เธอ " ในเมื่อคุณไม่รู้จักเขา ก็ไม่เป็นไรค่ะ "

" เดิมทีฉันอยากจะขอให้พวกคุณช่วยมอบการ์ดใบนี้ให้กับคุณหลินมั่ว "

" เเต่ดูเหมือนว่า ฉันนำไปมอบให้เขาด้วยตัวเองคงจะเหมาะกว่า "

ในมือเธอ ถือการ์ดของธนาคารใบหนึ่งอยู่

แววตาของสวี่ตงเสวี่ยเป็นประกายขึ้นมาในทันใด " การ์ดใบนี้ หมายความว่ายังไงกัน ? "

ผู้หญิงคนนั้นพูด " คุณหลินมั่วได้ช่วยชีวิตลูกสาวฉันไว้ ในการ์ดใบนี้มีเงินอยู่จำนวนหนึ่ง ถือเป็นน้ำใจเล็กๆ น้อยๆ จากฉันค่ะ ! "

สวี่ตงเสวี่ยรีบพูดต่อไปอีก " เงินจะสักเท่าไหร่กัน ? "

" ค่าซ่อมรถของคุณก็หลายแสน ไหนจะรถของพวกเราอีกเกือบสองล้าน "

" เงินในนี้มันพอจะซ่อมรถไหมเนี่ย..."

หวงเหลียงรีบกระตุกชายเสื้อของสวี่ตงเสวี่ย พร้อมกระซิบบอกเธอว่า " เสวี่ยเอ๋อร์ เงินในบัตรนี้ต้องไม่ใช่น้อยๆ เเน่นอน "

" นี่คือบัตรไดมอนด์การ์ด วงเงินในบัตรอย่างน้อยๆ ต้องมีไม่ต่ำกว่า 50 ล้านบาท ! "

ดวงตาของสวี่ตงเสวี่ยเบิกโพลง จนเเทบจะถลนออกมาจากเบ้า " จริง...จริงเหรอ ? "

หวงเหลียงได้เเต่พยักหน้าหงึกๆ พลันมองไปที่ผู้หญิงคนนั้นด้วยความตกตะลึง

จะถือการ์ดแบบนั้นได้ ต้องไม่ใช่คนบ้านๆ ทั่วไปอย่างแน่นอน

ฐานะทางสังคมของผู้หญิงคนนี้ ต้องไม่ธรรมดา !

สวี่ตงเสวี่ยยิ้มอย่างกระอักกระอ่วน " เอ่อม พวกเรา... พวกเราจะช่วยคุณเอาการ์ดนี้..."

" คุณเอาการ์ดให้ฉัน เดี๋ยวฉันจะเอาไปให้เขาเอง "

หญิงสาวชำเลืองมองไปที่สวี่ตงเสวี่ย " ไหนพวกคุณบอกว่า ไม่มีอะไรข้องเกี่ยวกับเขา ไม่ใช่เหรอคะ ? "

" ใครบอกล่ะ ฉันเป็นน้องสาวของภรรยาเขา ! " สวี่ตงเสวี่ยรีบตอบทันควัน

หญิงสาวยิ้มอย่างเย็นชา " ไม่ใช่ว่าเขากำลังจะหย่ากับพี่สาวคุณหรอกเหรอคะ ? "

สวี่ตงเสวี่ยรู้สึกขายหน้าขึ้นมาทันที " ฉัน...ฉันก็แค่ล้อเล่นน่ะค่ะ..."

ใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นดูเยือกเย็นขึ้นในทันใด ก่อนจะพูดว่า " ขอโทษนะคะ ฉันไม่ชอบการหยอกล้อเล่นน่ะค่ะ ! "

" ในเมื่อพวกคุณไม่ได้มีความสัมพันธ์อันดีกับคุณหลินมั่ว ถ้าอย่างนั้นการ์ดใบนี้ ฉันจะมอบให้เขาด้วยตัวเองก็เเล้วกัน ! "

" สำหรับคุณ ไม่คู่ควรกับการ์ดใบนี้ ! "