หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1690

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ทุกคนต่างพากันพูดคุยกันขึ้นมา

ทุกคนต่างมองไปที่วั่นจื่อเฟิง แม้แต่อาเจ็ดเองก็เบิกตาโต

ในที่สุดเขาก็รู้ว่าทำไมวั่นหย่งเฟิงถึงได้สนับสนุนคุณชายวั่นแบบนี้

ที่แท้วั่นหย่งเฟิงเองก็สงสัยวั่นจื่อเฟิงมานานแล้วเหมือนกัน!

ขณะนั้นเองเขาก็แอบรู้สึกดีใจอย่างมาก

หากพี่น้องอย่างวั่นหย่งเฟิงกับวั่นจื่อเฟิงเกิดความคัดแย้งกัน งั้นก็ดีมากเลย

เขาก็ไม่ต้องลงมือด้วยซ้ำ ทั้งสองคนก็สู้กันจนต่างฝ่ายต่างได้รับผลกระทบ ส่วนถึงเวลานั้นเขาเองก็จะได้ผลักดันลูกชายของตนเองขึ้นตำแหน่งหัวหน้าตระกูลได้

ดังนั้นตอนนี้อาเจ็ดก็ไม่พูดอะไรแล้ว แต่กลับเดินถอยหลังไปก้าวหนึ่งเพื่อให้ที่กับวั่นจื่อเฟิง

ตอนนี้หน้าผากของวั่นจื่อเฟิงนั้นเหงื่อไหลพราก อ้ำๆ อึ้งๆ แต่ก็พูดอะไรออกมาไม่ได้สักคำ

คุณชายวั่นมองดูเขาแล้วพูดเยือกเย็นว่า “อารอง คำถามนี้ดูเหมือนว่าอาจะตอบไม่ได้นะ”

“ไม่อย่างงั้นเราไปถามจูเย่ชิงกันไหม”

พูดจบคุณชายวั่นก็เดินมาถึงตรงหน้าจูเย่ชิง “จูเย่ชิง เธอหาพวกเราเจอได้ยังไง”

จูเย่ชิงตอบด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ว่า “ฉันจำเป็นต้องตอบเธอเหรอ”

สำหรับคำตอบแบบนี้ คุณชายวั่นเองก็แค่ยิ้ม “จูเย่ชิง ต่อให้เธอไม่พูด ฉันเองก็พอจะเดาได้”

“คงจะเป็นเฉียนหย่งอันหรือไม่ก็อาจารย์กู่บอกเธอสินะว่าพวกเราอยู่ไหน”

นัยน์ตาของจูเย่ชิงมีอะไรแวบผ่านไป แม้ว่าจะไม่ได้พูดอะไร แต่มันก็บ่งบอกทุกอย่างแล้ว

คุณชายวั่นเห็นสายตาของเธอแล้วในใจเองก็ตะลึงมากเช่นกัน

เรื่องพวกนี้ล้วนเป็นหลินมั่วที่บอกเธอ หลินมั่วนั้นสันนิษฐานออกมาตามข้อมูลเท่าที่มี

คิดไม่ถึงเลยว่าการสันนิษฐานของหลินมั่วจะถูกหมดเลย!

เธอสูบลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดว่า “จูเย่ชิง งั้นเธออยากรู้ไหมว่าอารองของฉันหาเธอเจอได้ยังไง”

ครั้งนี้จูเย่ชิงไม่ได้พูดอะไร ได้แต่มองคุณชายวั่น เธอเองก็สงสัยเหมือนกัน