หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1692

วั่นจื่อเฟิงพูดด้วยความเดือดดาล “ฉันยื่นมือเข้าไปแทรกเรื่องนี้ทำไม ไม่ใช่เพราะต้องเชิญเฉียนหย่งอัน เพื่อให้เขามารักษาโรคของพ่อไม่ใช่เหรอ”

“คนตระกูลวั่นของเขาไปแล้ว ผลที่ได้กลับมัวแต่ดูเรื่องสนุกอยู่ข้างๆ ไม่สนใจอะไรเลย”

“ถึงตอนนั้น นายยังจะมีหน้าพูดให้เฉียนหย่งอันมารักษาโรคของท่านอีกเหรอ”

วั่นหย่งเฟิงพูดเสียงเย็นชา “แล้วนายรู้ได้ยังไงว่า วิชาแพทย์ของเฉียนหย่งอันสูงกว่าหลินมั่วแน่นอน”

“ฉันจะพูดกับนายอีกครั้ง ก่อนที่เรื่องราวยังไม่แน่นอน อย่าเพิ่งแสดงตัวอะไรทั้งนั้น”

“นายอันไม่เชื่อคำพูดของฉัน ก่อเรื่องแบบนี้ แล้วนายจะไปโกรธใครได้”

วั่นจื่อเฟิงโบกมือด้วยความโกรธ “วั่นหย่งเฟิง นายไม่ต้องพูดแล้ว”

“ในสายตาของนาย ไม่ว่าฉันทำอะไร ก็เป็นความผิดของฉันทั้งหมด”

วั่นหย่งเฟิงพูดด้วยความขุ่นเคือง “วั่นจื่อเฟิง ทำไมนายถึงไม่มีเหตุผลเลยสักนิด”

“เรื่องนี้ เป็นความผิดของนายจริงๆ!”

วั่นจื่อเฟิงหัวเราะเยาะเย็นชา “ทำผิดเหรอ”

“เรื่องในครั้งนี้ ถ้าหากหลินมั่วแพ้ให้เฉียนหย่งอัน อย่างนั้นผมก็คือความดีความชอบของตระกูลวั่น”

“เสียดาย ฉันเลือกคนผิด เฉียนหย่งอันแพ้ให้หลินมั่ว ดังนั้น ฉันจึงเป็นนักโทษของตระกูลวั่นใช่ไหม”

“เหอะ อะไรคือผิดถูก อย่างมากก็แค่แพ้เป็นพระ ชนะเป็นมาร!”

วั่นหย่งเฟิงขมวดคิ้วขึ้นมา “จื่อเฟิง เวลานี้แล้ว นายยังไม่สำนึกผิดอีกเหรอ”

วั่นจื่อเฟิง “สำนึกผิด ฉันต้องสำนึกผิดอะไร”

วั่นหย่งเฟิง “นายก็เป็นครของตระกูลวั่น เซิ่งหนานเป็นหลานสาวแท้ๆ ของนาย นายยังจะพูดเรื่องความสนิทไม่สนิทอะไรกับฉันอีก”

“นายเป็นเจ้าบ้านตระกูลวั่นที่อยู่สูงสุด นายไม่รู้อะไรทั้งนั้น!”

“นายรู้แต่ว่าคนข้างนอกแนะนำฉันยังไง”

“มีไม่กี่คนที่รู้ว่าวั่นจื่อเฟิงของตระกูลวั่นเป็นใคร ตอนที่คนอื่นแนะนำผม มากสุดจะพูดว่านี่คือน้องชายของวั่นหย่งเฟิงเจ้าบ้านตระกูลวั่นเท่านั้น!”

“ในสายตาของคนนอก ฉันเป็นแค่น้องชายของวั่นหย่งเฟิงอย่างนายหรือจะพูดอีกอย่างคือฉันเป็นแค่สุนัขตัวหนึ่งของวั่นฟย่งเฟิงเท่านั้น!”

วั่นจื่อเฟิงพูดเสียงดัง “เหตุผลบ้าบออะไร!”

“วั่นหย่งเฟิง ในเมื่อนายไม่ช่วยฉัน อย่างนั้นฉันจะอาศัยความสามารถของตัวเองไปแก้แค้น! ”

ลุงเจ็ดเห็นสถนการณ์เป็นเช่นนี้ จึงหัวเราะเยาะที่มุมปาก แล้วพูดเสียงเย็นชา “วั่นจื่อเฟิง ฉันคิดว่านายบ้าไปแล้ว!”

“ใครก็ได้เข้ามา จับตัวเขาไป!”

คนสองสามคนที่อยู่โดยรอบพุ่งเข้ามาทันที ล้อมวั่นจื่อเฟิงไว้ตรงกลาง

วั่นหย่งเฟิงมองวั่นจื่อเฟิงอย่างสิ้นหวัง แต่ไม่ได้พูดห้ามอะไร

เมื่อถึงขั้นนี้แล้ว มีเพียงวิธีเดียว ก็คือจับตัวเขากลับไป เพื่อให้เขาได้สงบจิตสงบใจ

และเมื่อเกิดเรื่องแบบนี้ เขาในฐานะเจ้าบ้าน ถ้าหากไม่ลงโทษวั่นจื่อเฟิง ก็ยากที่จะทำให้คนอื่นยอมจำนน!

เวลานี้ สั่นจื่อเฟิงกลับหัวเราะเยาะอย่างบ้าคลั่ง “จับฉัน”

“ฝันไปเถอะ!”