หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1693

เมื่อได้ยินคำพูดของวั่นจื่อเฟิง ลุงเจ็ดจึงแอบดีใจอยู่ในใจไม่หยุด

เขากำลังอยากจะหาโอกาสจัดการวั่นจื่อเฟิงพอดี

ถ้าหากวั่นจื่อเฟิงไม่ตอบโต้ อย่างนั้นพวกเขาคงได้แต่จับตัวของวั่นจื่อเฟิง ไม่สามารถฆ่าเขาได้

แต่ถ้าหากวั่นจื่อเฟิงตอบโต้ อย่างนั้นก็ไม่เหมือนกัน

พวกเขาสามารถอาศัยช่วงชุลมุน แสร้งทำเป็นพลั้งมือฆ่าวั่นจื่อเฟิง จึงจะสามารถลอดทอนอำนาจจองวั่นหย่งเฟิงได้

ลุงเจ็ดส่งสายตาเป็นสัญญาณให้ลูกชายของตัวเอง ทั้งสองคนเข้าใจ หนึ่งคนในนั้นรีบตวาดทันที“วั่นจื่อเฟิง จนป่านนี้แล้ว นายยังไม่สำนึกผิดอีกเหรอ”

“นายก็ไม่ดูว่าที่นี่ที่ไหน ถึงกล้าทำตัวโอหังที่นี่ แบบนี้คือไม่เคารพบรรพบุรุษตระกูลวั่นใช่ไหม!”

“ถ้าหากนายไม่ยอมจำนน ก็อย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจ!”

วั่นจื่อเฟิงหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “ไม่เกรงใจ”

“เหอะ พวกแกเป็นใคร มีสิทธิ์อะไรไม่เกรงใจฉัน”

“พวกแกอย่าลืมนะ พวกเราคือสายเลือดแท้ๆ ของตระกูลวั่น”

“พวกแก เป็นแค่ญาติห่างๆ ไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉัน!”

ผู้ชายคนนั้นพูดด้วยโกรธทันที “โอหัง!”

“ใครก็ได้เข้ามา จับตัวเขาไป!”

ขณะพูด ผู้ชายคนนี้กำหมัดแน่น อยากจะถือจังหวะทีเผลอ แล้วฆ่าวั่นจื่อเฟิง

ทุกคนที่อยู่รอบๆ เข้ามาล้อมวงทันที เตรียมตัวลงมือ

เวลานี้ วั่นจื่อเฟิงกลับหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “พี่ใหญ่ นายจะมองพวกเขารังแกน้องชายแท้ๆ ของตัวเองแบบนี้ใช่ไหม”

ทุกคนตกตะลึง วั่นจื่อเฟิงเวลานี้พูดแบบนี้ทำไม

ใครจะไปรู้ว่า ทันทีที่สิ้นเสียงของเขา สีหน้าของวั่นหย่งเฟิงกลับหน้าซีดขาวทันที

ทั้งตัวเขาเหมือนกำลังสับสนไปชั่วขณะ หน้าผากนูนขึ้นช้าๆ เมื่อความนูนค่อยๆ หายไป ดวงตาคู่นั้นของวั่นหย่งเฟิงกลับเหม่อลอย เหมือนคนเสียสติ

เวลานี้ คนสองสามคนเริ่มเข้ามาโอบล้อมวั่นจื่อเฟิงแล้ว

วั่นจื่อเฟิงตวาดเสียงดัง “พี่ใหญ่ นายจะไม่ออกมือใช่ไหม”

ผู้ชายคนก่อนหน้าหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “วั่นจื่อเฟิง นายคิดว่าพี่ชายของนายจะออกมือช่วยเหรอ”

“แก...”