หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1696

ลุงเจ็ดและคนอื่นอีกสองสามคนเห็นเหตุการณ์ดังนั้น จึงมองด้วยความดีใจ

ลุงเจ็ดกระโดดออกมาเป็นคนแรก พูดเสียงดัง “วั่นจื่อเฟิง นายกล้ามาก!”

“กล้าใช้วิชาไสยศาสตร์แบบนี้ควบคุมเจ้าบ้าน ใช้ป้ายคำสั่งของบ้าน นายถือวิสาสะใช้คำสั่งของเจ้าบ้านโดยพลการชัดๆ นายรู้ไหมว่าคือโทษตาย!”

“ใครก็ได้เข้ามา ตามกฎบ้าน จัดการฆ่าไอ้สารเลวคนนี้ซะ!”

ทุกคนที่อยู่รอบๆ มองหน้ากัน พวกเขาไม่รู้ว่าควรทำอะไรไปชั่วขณะ

ไม่ว่าอย่างไร ตระกูลวั่นเจ้าบ้านที่แท้จริงในตอนนี้คือวั่นหย่งเฟิง วั่นหย่งเฟิงถือป้ายคำสั่งอยู่ในมือตอนนี้เขาไม่พูดอะไร ใครจะกล้าทำอะไรเล่า

วั่นจื่อเฟิงตอนนี้ตัวสั่นงันงก ทรุดตัวลงไปกับพื้น พูดไม่ออกสักประโยค

กู่พิษไร้เงาเป็นที่พึ่งสุดท้ายของเขา และเป็นไพ่ตายใบสุดท้ายของเขาเช่นกัน

ตอนนี้ไพ่ตายก็ไม่มีแล้ว เขารู้ว่าตัวเองสูญเสียอำนาจไปแล้ว

เมื่อเห็นคนอื่นไม่ขยับ ลุงเจ็ดจึงหันไปส่งสายตาเป็นสัญญาณให้สองสามคนที่อยู่ข้างๆ สั่งพวกเขาไปฆ่าวั่นจื่อเฟิง

ตอนนี้เป็นโอกาสที่ยากจะได้เจอ ฆ่าวั่นจื่อเฟิงแล้ว จะสามารถลดกำลังของวั่นหย่งเฟิงได้อย่างมาก!

คนสนิทสองสามคนของลุงเจ็ดออกมือทันที กรูเข้าไปตีโอบเพื่อฆ่าวั่นจื่อเฟิง

วั่นจื่อเฟิงต่อต้านสุดขีด แต่กำลังของเขาเดิมทีแล้วธรรมดา มีหรือจะเป็นคู่ต่อสู้ของสองสามคนนี้

เมื่อสู้ได้สองสามที วั่นจื่อเฟิงถูกคนโจมตีล้มลง แจนทั้งสองข้างถูกตัดขาด

ลูกชายคนโตของลุงเจ็ดยืนอยู่ด้านหลัง แอบออกมือ แล้วตบไปที่กระดูกสันหลังที่อยู่ด้านหลังของวั่นจื่อเฟิงอย่างแรง

วันจื่อเฟิงร้องอย่างน่าสงสาร ล้มลงไปกับพื้นโดยตรง อาเจียนออกมาเป็นเลือด ลุกขึ้นไม่ได้อีกต่อไป

คนอื่นกำลังจะลงมือ เวลานี้ เสียงที่อ่อนแรงดังขึ้น “หยุด!”

ทุกคนได้ยินเสียงนี้ จึงตกใจตัวสั่น ทยอยหันหน้าไปมอง

ที่หน้าประตูห้อง เห็นชายชราผมขาวโพลนคนหนึ่ง ถูกคนประคองเดินเข้ามา

ลุงเจ็ดสีหน้าเปลี่ยนไปทันที รีบเดินไปต้อนรับ เอามือประสานกัน “พี่ใหญ่ ท่าน...ท่านออกมาทำไมครับ”

คนอื่นในตระกูลวั่นเมื่อเห็นชายชราคนนี้ จึงแสดงสีหน้าด้วยความเคารพ ต่างโน้มตัวคำนับ “นายท่าน!”

“เกิดอะไรขึ้น ฉันรู้หมดแล้ว!”

“เขาตกอยู่ในสภาพนี้ โทษคนอื่นไม่ได้ ต้องโทษที่หาเรื่องใส่ตัวเอง กรรมตามนสนอง!”

ลุงเจ็ดโล่งอก เขายังกังวลว่านายท่านตะเอาความเรื่องนี้

นายท่านเดินมาข้างๆ วั่นจื่อเฟิง ถอนหายใจยาว “จื่อเฟิงนะจื่อเฟิง แกบอกว่าพี่ชายของแกไม่ช่วยแก้แค้น”

“แต่แกรู้ไหม ว่าพี่ชายของแกก็มีเรื่องลำบากใจเหมือนกัน!”

“พี่ชายของแกเป็นเจ้าบ้านตระกูลวั่น เขาทำอะไร จะต้องนึกถึงภาพรวมก่อน”

“แกอยู่ที่มณฑลซู ฝืนออกหน้าแทนคนอื่น ซึ่งเป็นเรื่องที่ไม่ถูกต้องอยู่แล้ว”

“หรือว่า แกอยากให้พี่ชายของแกเพื่อเรื่องนี้ ไปคิดบัญชีกับหั่วหวา”

“ถ้าหากทำแบบนี้จริงๆ อย่างแรกคือ ต้องจะผิดใจกับเซวียเหลาอู่ด้วย”

“อย่างที่สอง หากเรื่องถูกแพร่ออกไป ก็จะทำให้คนอื่นพูดว่าคนของตระกูลวั่นเป็นอันธพาลใช้อำนาจเผด็จการ ไม่เคารพกฎ”