หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1697

วั่นจื่อเฟิงทรุดตัวนอนอยู่บนพื้น สีหน้าแดงก่ำ พูดเสียงทุ้มต่ำ “พ่อ ผมผิดไปแล้ว”

“ผม...ผมวันหลังไม่กล้าอีกแล้ว...”

นายท่านถอนหายใจ “หวังว่าแกจะรู้สึกผิดจริงๆ”

เมื่อพูดจบแล้ว นายท่านภายใต้การประคองของคนที่อยู่ข้างๆ เดินมานั่งที่เก้าอี้ของตำแหน่งประธาน

เขามองทุกคนที่อยู่ในนี้ สายตาสุดท้ายตกไปที่ตัวของวั่นหย่งเฟิง

“หย่งเฟิง ฉันบอกแกกี่ครั้งแล้ว”

“แกเป็นเจ้าบ้านตระกูลวั่น ไม่ว่าแกทำอะไร ต้องคิดถึงส่วนรวมก่อนเสมอ!”

“แกจะใช้อารมณ์ทำงานไม่ได้ ก่อเรื่องวุ่นวายจนถึงขั้นนี้”

นายท่านพูดดุ

สั่นหย่งเฟิงเวลานี้เริ่มได้สติกลับมา ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยความละอาย พูดเสียงทุ้มต่ำ “พ่อ ผมผิดไปแล้ว”

“ผม...ผมมัวแต่คิดเรื่องของเซิ่งหนาน จึงขาดสติไปนิด...”

นายท่านโบกมือ “ฉันรู้ ก่อนหน้านั้นได้ข่าวการตายของเซิ่งหนาน แกคงเสียใจมาก”

“แต่ แกเสียใจ แล้วฉันไม่เสียใจเหรอ”

“หย่งเฟิง แต่ไม่ว่าจะเป็นยังไง แกอย่าลืมตำแหน่งของแก!”

“แกเป็นเจ้าบอานตระกูลวั่น ไม่ว่าแกทำอะไร ต้องนึกถึงคนนับหมื่นนับพันของตระกูลวั่น นี่คือหน้าที่ของแก”

“ถ้าหากแกไม่ใช่เจ้าบ้านตระกูลวั่น แกอยาจะทำอะไร ไม่มีปัญหา”

“แต่แกเป็นเจ้าบ้านตระกูลวั่น ไม่ว่าแกทำสิ่งใด ล้วนเป็นตัวแทนของตระกูลวั่น แกรู้ไหม”

วั่นหย่งเฟิงมีสีหน้าละอายใจ ก้มหน้าพูด “พ่อ ผมรู้ครับ”

“วันหลัง ผมจะระวังกว่านี้!”

ข้างๆ คุณชายวั่นมีสีหน้าละอายใจเช่นกัน

เธอจะโทษพ่อที่ใจดำก็ไม่ได้ เหมือนอย่างที่นายท่านพูด ตัวอยู่ในตำแหน่งนี้ ก็ต้อรับผิดชอบตระกูลวั่นทั้งหมด

แต่เนื่องจากพ่อของเธออยู่ตำแหน่งสูง หลายปีที่ผ่านมา เธอไม่ได้รับความอบอุ่นจากญาติสนิทใดๆเลย

นายท่านมองไปที่ลุงเจ็ดและคนอื่นๆ จึงถอนหายใจพูดเบาๆ “เหล่าชี (ลุงเจ็ด) นายก็ลำบากแล้วต้องคิดแทนคนทั้งตระกูลวั่นมากมาย”

“วั่นหย่งเฟิงยังเด็กเกินไป มีเรื่องอะไร ยังต้องอาศัยนายคอยจับตาดูบ้าง!”