หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1707

เห็นสีหน้าท่าทางของวั่นหย่งเฟิงคุณท่านวั่นก็รู้ได้ว่าเขาคิดอะไรอยู่

คุณท่านวั่นเอ่ย "แกทำร้ายงูไผ่เขียวไม่ได้ จะปล่อยเธอไปก็ไม่ได้ ตระกูลวั่นของเราอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกในเรื่องนี้แล้ว"

"ในตอนนี้หลินมั่วออกหน้าพูดขอร้องให้เราปล่อยเธอไป ที่จริงก็เพื่อให้ตระกูลวั่นของเราไต่เต้าขึ้นไปได้อีกขั้น"

"ฉันจะใช้โอกาสนี้รับปากที่จะปล่อยเธอไป พอข่าวแพร่ออกไป คนอื่นๆ ก็จะคิดว่าเราปล่อยเธอเพราะรู้สึกขอบคุณหลินมั่ว "

“ทำแบบนี้แล้ว ปล่อยงูไผ่เขียวไป ตระกูลวั่นของเราก็จะยังรักษาศักดิ์ศรีเอาไว้ได้”

วั่นหย่งเฟิงตระหนักได้ในทันที เขาพยักหน้าและเอ่ย "แบบนี้ก็แปลว่าหลินมั่วช่วยตระกูลวั่นของพวกเราแล้วจริงๆ สินะครับ!"

คุณท่านวั่นเอ่ย "เรื่องจางจิ่วต้วนเมื่อกี้นี้ก็ด้วย"

“ถ้าหลินมั่วไม่ออกไป เรื่องนี้คงจัดการได้ยากมาก”

“จางจิ่วต้วนไม่ไว้ใจใครในตระกูลวั่นเลยแม้แต่คนเดียว แกคุยกับเขาไม่เข้าใจหรอก ต้องสู้กันจริงๆ ก็ต้องเจ็บกันทั้งคู่ หลินมั่วออกหน้า ถึงจะคลี่คลายเรื่องนี้ได้!”

“เด็กคนนี้ฉลาดกว่าที่เราคิดเอาไว้เยอะมากนะ!”

วั่นหย่งเฟิงสูดลมหายใจเข้าไปลึกและพยักหน้ารัว "พ่อ ผมคิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าเด็กคนนี้จะมีความสามารถแบบนี้"

“ทักษะทางการแพทย์ยอดเยี่ยม ไม่ได้อ่อนแอ แถมยังฉลาดขนาดนี้อีก คนแบบนี้หาได้ยากมากเลยนะครับ!”

คุณท่านวั่นกล่าว "ไม่งั้นแกคิดว่าทำไมหนานป้าเทียนถึงเลือกเขามาเป็นผู้สืบทอดล่ะ?"

“แกคิดว่าหนานป้าเทียนเป็นไอ้โง่จริงๆ สินะ?”

วั่นหย่งเฟิงอารมณ์สืบเนื่องตามไปด้วย “ไม่ง่ายเลยจริงๆ นี่มันไม่ง่ายเลยจริงๆ !”

“หนานป้าเทียนเก็บสมบัติล้ำค่าได้แล้วจริงๆ!”

คุณท่านวั่นหัวเราะและพูดออกมาอย่างฉับพลัน “จริงสิ พ่อว่าเซิ่งหนานก็ดีกับเขามากเลยนะ”

ได้ยินแบบนี้ วั่นหย่งเฟิงก็นิ่งไปชั่วขณะ “พ่อ ผมอยากพูดเรื่องนี้กับพ่ออยู่เหมือนกัน”

“หลายปีมานี้ เซิ่งหนานไม่เคยรู้สึกดีกับผู้ชายคนไหนมาก่อน”

“เธอน่าจะชอบหลินมั่วมากเลยนะ”

“พ่อครับ หลินมั่วนี่ถึงภูมิหลังทางครอบครัวของเขาจะไม่ค่อยเท่าไหร่ แต่ในเรื่องความสามารถ ผมว่าได้มาเป็นเขยของตระกูลวั่นก็จะดีมากเลยนะครับ!”