หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1717

วั่นหย่งเฟิงนิ่งไป เขามองคุณชายวั่นอยู่นาน จากนั้นก็โบกมืออย่างช่วยไม่ได้

ฝูงคนตระกูลวั่นถอยห่างไป วั่นหย่งเฟิงมองหลินมั่วอย่างเย็นชาและพูดเสียงทุ้มต่ำ “ไอ้คนแซ่หลิน ไสหัวของนายไปให้พ้น!”

“ครั้งนี้นายรักษาพ่อของฉัน ตระกูลวั่นจะจดจำไว้ในใจ”

“บุญคุณนี้ ต่อไปตระกูลวั่นจะคืนให้นายอย่างแน่นอน! แต่นายต้องฟังที่ฉันพูดให้ชัดเจน!”

“ตั้งแต่นี้ไป น้ายห้ามปรากฏตัวในขอบเขตเมืองตะวันออกใต้ของฉันอีก! ไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่านาย!”

หลินมั่วถอนหายใจ เขาก็ไม่คิดว่าเรื่องมันจะกลายเป็นแบบนี้

“คุณหนูวั่น ขอโทษนะครับ!”

หลินมั่วพูดขอโทษเบาๆ และหันหลังจากไปโดยไม่สนใจคนตระกูลวั่นเลยสักนิด

เห็นหลินมั่วเดินลับตาไปไกล คุณชายวั่นก็ทรุดตัวลงบนเก้าอี้อย่างกับว่าวิญญาณได้ล่องลอยออกไปแล้ว

ผู้คนในห้องมองหน้ากัน งานเลี้ยงนี้ไร้รสชาติขึ้นมาในทันที

คุณท่านวั่นถอนหายใจและลุกขึ้นอย่างเนิบช้า “เซิ่งหนาน ไปกันเถอะ กลับบ้านของเรา”

คุณชายวั่นพูดตอบรับเสียงเบาและประคองคุณท่านเดินจากไป

ในวินาทีที่เดินออกจากห้อง น้ำตาของคุณชายวั่นไม่สามารถกลั้นเอาไว้ได้อีกต่อไปและพรั่งพรูออกมา

ประโยคสุดท้ายที่เธอพูดออกมาเมื่อกี้นี้ก็เพื่อช่วยหลินมั่ว เพื่อให้พ่อของเธอปล่อยหลินมั่วไป

แต่มีแค่เธอที่รู้ว่าสิ่งที่ตัวเองพูดออกมาไม่ได้พูดจากใจจริงมากแค่ไหน

เธออยากไล่ตามหลินมั่ว อยากขอโทษและบอกเขาว่าตัวเองชอบเขามากจริงๆ

แต่เธอในตอนนี้ทำอะไรไม่ได้เลย!

เธอไม่รู้ว่าคำพูดนี้ของเธอจะทำให้หลินมั่วเจ็บมากแค่ไหน แต่เธอกลับเจ็บปวดมากเลย

ในชาตินี้จะยังได้เจอเขาอีกมั้ยนะ?

ทุกคนในห้องส่วนตัวค่อยๆ แยกย้ายกันไป วั่นหย่งเฟิงนั่งที่โต๊ะเพื่อดื่มไวน์อยู่คนเดียว

เรื่องในคืนนี้เดิมทีเขาอยากจัดการเรื่องของลูกสาว

ความจริงแล้วเขาไม่ใช่คนที่หุนหันพลันแล่นแบบนี้ มีแต่เรื่องของลูกสาวที่ทำให้เขาหุนหันพลันแล่นได้มากขนาดนี้

ถ้าเป็นเรื่องอื่น ถึงหลินมั่วปฏิเสธ ถึงขนาดที่ว่าไม่ไว้หน้าเขา เขาก็จะไม่โกรธมากขนาดนี้