หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 172

“คุณ...คุณคงเข้าใจผิดแล้วค่ะ ”

“เราไม่ได้สั่งอาหารพวกนี้ ”

“คุณคงเสิร์ฟผิดโต๊ะแล้วค่ะ”

สวี่ปั้นซย่ากล่าวอย่างร้อนใจ

พนักงานเสิร์ฟตอบกลับว่า “ไม่ผิดแน่ครับ นี่คืออาหารที่คุณสั่ง”

“ใบรายการสั่งอาหารของพวกคุณอยู่นี่ เชิญพวกคุณดูก่อน”

สวี่ปั้นซย่ารับใบรายการสั่งอาหารมาดู ด้านในมีรายชื่อเมนูเหล่านั้นอยู่จริงๆ

“เสิร์ฟผิดแน่นอนค่ะ ฉันสั่งแค่สเต็กเนื้อ 2 จาน พาสต้า 1 จานและเครื่องเคียงอีกนิดหน่อย ไม่มีอาหารพวกนี้”

พนักงานเสิร์ฟขมวดคิ้ว “คุณผู้หญิง คุณหมายความว่าเราทำผิดพลาดงั้นเหรือครับ?”

“ร้านของเราใช้บิลอาหารที่ออกมาจากเครื่องคอมพิวเตอร์เท่านั้น ”

“ไม่ว่าคุณจะสั่งอาหารอะไร ทางเราจะมีรายการบนคอมพิวเตอร์ ไม่มีทางผิดพลาดแน่นอน”

สวี่ปั้นซย่าตะลึง “แต่เราไม่ได้สั่งนี่คะ เกี่ยวอะไรกับพวกเราด้วยล่ะ”

“ช่างเถอะ หลินมั่ว ไม่ต้องกินแล้ว”

พนักงานเสิร์ฟส่ายหัวไปมา “เรื่องนั้นผมไม่ทราบครับ ...”

“แต่คุณผู้หญิง อาหารถูกเสิร์ฟจนครบแล้ว ”

“ไม่ว่าจะทานหรือไม่ทาน ถึงยังไงต้องจ่ายเงินอยู่ดีครับ”

สวี่ปั้นซย่าตอบ “ทำไมฉันต้องจ่าย ”

“เราไม่ได้เป็นคนสั่งอาหารพวกนี้ แล้วเราไม่ได้กิน ทำไมต้องจ่ายเงินด้วย”

พนักงานเสิร์ฟพูดอย่างเย็นชา “คุณผู้หญิง ได้โปรดอย่าปัดความรับผิดชอบสิครับ”

“บิลอาหารใบนี้เป็นของโต๊ะคุณ มันออกมาจากคอมพิวเตอร์โดยตรง ไม่มีทางผิดพลาดแน่นอน ”

“คุณจะทานหรือไม่นั้นไม่ใช่ปัญหา อาหารพวกนี้ถูกทำจนเสร็จและพร้อมเสิร์ฟแล้ว ”

“ต่อให้พวกคุณไม่ทาน ทางเราสามารถทำให้มันกลับไปเป็นวัตถุดิบอย่างเดิมไม่ได้ครับ”

“ก็เหมือนกับการที่คุณทำเสื้อผ้าชุดหนึ่ง จู่ๆ คุณไม่ต้องการมันแล้ว เสื้อผ้าชุดนั้นจะกลับไปเป็นวัสดุผ้าได้เหมือนเดิมไหม”

คำพูดของพนักงานเสิร์ฟดึงดูดความเห็นด้วยจากผู้คนโดยรอบ

“ว้าว ฝีปากบริกรคนนี้ยอมเยี่ยมจริงๆ”

“สั่งอาหารแล้วไม่กิน นี่มันโจรชัดๆ”

“นี่ ไม่มีเงินก็อย่าสั่งอาหารมั่วซั่วสิ สั่งแล้วไม่กิน ไม่ยอมจ่ายเงิน คิดว่าโลกนี้ไม่มีกฎหมายแล้วหรือไง”

“หึ ไม่มีเงิน ก็อย่าเข้ามานั่งกินร้านอาหารหรูแบบนี้สิ”

“หน้าตาก็ดี ไม่คิดเลยว่าจะเป็นคนขี้โกงแบบนี้ โลกนี้มันบ้าไปแล้วจริงๆ”

“คนสวย พี่ช่วยจ่ายเงินให้ดีไหม แล้วออกไปกับพี่หน่อยนะ”

ทุกคนต่างพากันหัวเราะไม่หยุด สวี่ปั้นซย่าหน้าแดงและพูดอย่างโมโหว่า “แต่นี่ไม่ใช่อาหารที่เราสั่งสักหน่อย”

พนักงานเสิร์ฟตอบ “แต่ผมไม่สนหรอกครับ ”

“มันออกมาจากคอมพิวเตอร์ ไม่มีทางผิดพลาดแน่นอน”

“ถึงไม่ทานก็ต้องจ่ายเงิน ”

“ทั้งหมด 570,000 หยวน ไม่ทราบว่าจะจ่ายเงินสดหรือบัครดิตดีครับ”

สวี่ปั้นซย่าตัวสั่นด้วยความโกรธ “นี่คุณ... คุณ...”

ในขณะนั้นเอง หลินมั่วก็ลุกขึ้นยืน

เขาเดินไปยังชายคนที่ตะโกนบอกว่าจะช่วยสวี่ปั้นซย่าจ่ายเงินเมื่อครู่ และทันใดนั้นก็เตะเข้าที่ใบหน้าของเขาอย่างจังจนอีกฝ่ายล้มลงกับพื้น

“บ้าเอ๊ย... ”

“นี่แกกล้าเตะฉันเหรอ ”

“ฉันเอาแกตายแน่”

ชายคนนั้นคำรามเสียงดัง คว้าขวดไวน์และตรงไปข้างหน้า แต่กลับถูกหลินมั่วเตะกลับ

คราวนี้เขาไม่สามารถแม้แต่จะลุกขึ้นได้

หลินมั่วเดินไปหาพนักงานเสิร์ฟอีกครั้ง ก่อนจะยกมือขึ้นตบหน้าเขา

พนักงานเสิร์ฟถูกต่อยจนเลือดออกปาก เขาคำรามอย่างโกรธเคืองว่า “นี่คุณ...คุณกล้าทำร้ายคนอื่นงั้นเหรอ”

หลินมั่วแสดงออกอย่างเย็นชา “มีเรื่องอะไร เราจัดการได้ ”

“แต่คนที่ไม่เคารพภรรยาของฉัน มันสมควรตาย”

“บอกฉันมาตามตรง ไม่งั้นฉันจะทำให้แกพูดไม่ได้อีกเลยตลอดชีวิต”

พนักงานเสิร์ฟโกรธมาก “แกไม่รู้สินะว่าที่นี่คือร้านของใคร”

“ฉันจะบอกให้ก็ได้ ที่นี่คือร้านอาหารซึ่งเป็นธุรกิจของคุณชายโจว ”

“คุณชายโจว ทายาทของตระกูลโจวในสิบตระกูลใหญ่ ”

“แกกล้าสร้างปัญหาในที่ของคุณชายโจว ฉันจะรอดูว่าแกจะตายยังไง”

ผู้คนโดยรอบต่างโหวกเหวกกันขึ้นมาอีกครั้ง

“พระเจ้าช่วย นี่เป็นร้านของคุณชายโจว?”

“น่าสนใจมาก กล้าสร้างปัญหาในร้านอาหารของคุณชายโจว เขาต้องตายแน่ๆ”

“สมน้ำหน้ามัน ทำตัวอันธพาลดีนัก แถมยังทำร้ายคนอื่น”

“รีบโทรเรียกคุณชายโจวมาจัดการมันเร็วเข้า”