หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 173

ก่อนหน้านี้หลินมั่วสงสัยในใจว่าแค่มากินข้าว ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้

ตอนนี้ได้ยินว่าที่นี่เป็นร้านอาหารของคุณชายโจว จึงเข้าใจเรื่องราวในทันที

เขายิ้มอย่างเย็นชา ดูเหมือนว่าคุณชายโจวพยายามจะแก้แค้นพวกเขาสินะ

สวี่ปั้นซย่ารีบวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว “หลินมั่ว พวกเรา...พวกเรารีบไปกันเถอะ”

“เราไม่ควรยุ่งกับตระกูลโจว”

หลินมั่วยิ้มเล็กน้อย “ไม่เป็นไรหรอก”

“ผมยังอยากเจอเขาน่ะ”

“คนแบบนี้ถ้าไม่จัดการให้ดี ต่อไปเขาจะกลายเป็นภัยอันตรายที่แอบแฝง”

สวี่ปั้นซย่าร้อนใจ “คุณ..คุณบ้าไปแล้วหรือไง”

“เขาเป็นถึงทายาทตระกูลโจวเลยนะ คุณจะจัดการเขายังไง”

“ครั้งก่อนที่อีผิ่นเซวียน นั่นเป็นเพราะคุณมีบัตรพรีเมียม คนของอีผิ่นเซวียนถึงได้ช่วยเหลือคุณ”

“ที่นี่ไม่ใช่อีผิ่นเซวียน ใครจะช่วยคุณล่ะ”

หลินมั่วยิ้มจางๆ พลางตบมือสวี่ปั้นซย่าเบาๆ และพูดว่า “ไม่เป็นไร”

“ปล่อยให้เป็นหน้าที่ผมเถอะ ไม่ต้องห่วง”

ในขณะที่สวี่ปั้นซย่ากำลังจะพูดอะไรต่อ จู่ๆ คุณชายโจวก็โผล่เข้าพร้อมกับลูกสมุนกลุ่มหนึ่ง

“เกิดอะไรขึ้น”

คุณชายโจวคำรามเสียงดัง

พนักงานเสิร์ฟตะเกียกตะกากขึ้นจากพื้นไปหาเขา และเล่าสิ่งที่เกิดขึ้นให้ฟังอีกรอบ

คุณชายโจวเหล่ตามองไปยังหลินมั่ว “เอ๊ะ นั่นลูกเขยแต่งออกไม่ใช่เหรอ” (ลูกเขยที่แต่งไปอยู่บ้านเจ้าสาว)

“อะไรกัน มากินอาหารที่ร้านของฉันเพื่อชักดาบเหรอ”

“หึ พวกขยะ กล้ามารังแกกันถึงที่นี่เลยงั้นเหรอ”

“ฉันจะบอกให้นะ ถ้าไม่จ่ายเงิน อย่าคิดว่าจะได้ออกไปจากที่นี่เลย”

หลินมั่วขมวดคิ้ว ในขณะที่เขากำลังจะพูด จู่ๆ สวี่ปั้นซย่าก็พูดขึ้นอย่างรีบร้อน “คุณโจว พวกเรา...พวกเราไม่ตั้งใจจะชักดาบนะคะ”

“เราไม่ได้สั่งอาหารพวกนี้จริงๆ”

คุณชายโจวยิ้มอย่างเย็นชา “ประธานสวี่ ร้านของเราใช้ระบบคอมพิวเตอร์ในการบันทึกเมนูอาหาร โดยไม่เคยเกิดความผิดพลาดมาก่อน”

“ทำไมพอถึงตาพวกคุณกลับผิดพลาดขึ้นมาได้ล่ะ”

“ถ้าพวกคุณบอกว่าไม่ได้สั่ง แล้วใครเป็นคนสั่ง”

“ถ้าอย่างนั้นพวกเราโทรแจ้งตำรวจให้มาสอบสวนดีไหมครับ”

สวี่ปั้นซย่าตกตะลึง หากให้ตำรวจมาสบสวนจริงๆ คงกลายเป็นเรื่อนวุ่นวายอย่างแน่นอน

ไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื่น แค่เรื่องที่หลินมั่วทำร้ายคนอื่นเมื่อกี้คงยากที่จะจัดการ

หลินมั่วพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “มีอะไรก็มาลงที่ฉัน”

“อย่าให้เกี่ยวพันถึงภรรยาของฉัน”

คุณชายโจวยิ้มเย็นชา “ไอ้คนเกาะผู้หญิงกินอย่างแก ปากดีซะด้วย”

“ลงที่แก ?”

“ไม่ดูสารรูปตัวเองหน่อยหรือไง ทั้งเนื้อทั้งตัวของแกยังไม่คุ้มค่าราคาของคาเวียร์จากนั้นของฉันเลย จะให้ฉันทำอะไรแกได้”

คนโดยรอบหัวเราะอย่างพร้อมเพรียงกัน

“คุณชายโจว อย่าประเมินเขาต่ำไปสิครับ ถึงแม้เขาจะแต่งตัวเหมือนขอทาน แต่เขายังมีไตสองข้างนะครับ”

“กินข้าวมื้อหนึ่งต้องขายไตสองข้าง? ตะกละไปหน่อยหรือเปล่า”

“รักเกียรติรักศักดิ์ศรีก็ต้องชดใช้การกระทำของตัวเอง”

ทุกคนพูดจาเหยียดหยามอย่างต่อเนื่อง สีหน้าของหลินมั่วน่าเกลียดมากขึ้นเรื่อยๆ

เมื่อเห็นว่าการแสดงออกของหลินมั่วแปลกไป สวี่ปั้นซย่ากลัวว่าเขาจะสร้างปัญหาอีกครั้ง จึงพูดอย่างรวดเร็วว่า "ช่างมันเถอะ เราจะจ่ายเงินค่ะ"

“นี่บัตร เอาไปรูดซะ”

สวี่ปั้นซย่าพูดจบ ยื่นบัตรใบหนึ่งให้อีกฝ่าย

คุณชายโจวตกตะลึงครู่หนึ่ง เขาไม่คาดไม่ถึงว่าสวี่ปั้นซย่าจะจ่ายเงินไหวจริงๆ

ก่อนหน้านี้เขาสืบรู้มาว่าสวี่ปั้นซย่าเพิ่งรับตำแหน่งซีอีโอบริษัทได้ไม่นาน

ทรัพย์สินของเธอคือหุ้นของบริษัท

อันที่จริงเธอไม่มีเงินที่ตัวเลย

ในขณะนั้นก็มีเสียงขี้เล่นดังขึ้นจากด้านข้าง “โอ้ คุณพี่ปั้นซย่า ​​บัตรของคุณดูเหมือนจะเป็นบัตรการเงินของบริษัทใช่ไหม”

“อะไรกัน คุณจะใช้เงินสาธารณะของบริษัทจ่ายค่าอาหารเหรอ”

“เพิ่งขึ้นเป็นซีอีโอได้ไม่นาน ก็เอาเงินมาใช้ประโยชน์ส่วนตัวแล้วเหรอเนี่ย รู้สึกผิดกับผู้ถือหุ้นรายอื่นบ้างไหม”

“ถ้ามีการตรวจบัญชีบริษัท คุณจะทำยังไง”

ทุกคนหันไปมอง จึงเห็นสวี่หลิงหลิงเดินเข้าอย่างทะนงตน

เธอเพิ่งมาถึง เมื่อถามคนในร้านว่าเกิดอะไรขึ้น เธอรู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก

ตระกูลสวี่เอาชนะหลินมั่วไม่ได้สักที พวกเขาทำได้เพียงกล้ำกลืนความโกรธลงไป

ครั้งนี้โชคดีที่มีทายาทตระกูลโจวออกหน้าจัดการหลินมั่วและสวี่ปั้นซย่าเอง แน่นอนว่าเธอมาเพื่อจะซ้ำเติมอีกฝ่าย