หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 174

“เงินทุนบริษัท ?”

“แค่อาหารมื้อเดียวถึงกับต้องยักยอกเงินบริษัทเลยเหรอ”

“หึ ๆ เป็นซีอีโอนี่น่าขายหน้าจริง ๆ เลย”

“ไม่ใช่เรื่องขายหน้า แต่นี่มันผิดกฎหมายชัดๆ การยักยอกเงินสาธารณะของบริษัทโดยไม่ได้รับอนุญาตถือเป็นอาชญากรรมเชิงพาณิชย์”

ทุกคนต่างพากันกระซิบ และมองทั่งคู่ด้วยสายตาดูถูกมากขึ้น

ใบหน้าของสวี่ปั้นซย่าแดงก่ำ เธอแค่อยากจะจ่ายเงินและออกไปจากที่นี่พร้อมกับหลินมั่วเท่านั้นเอง

เธอไม่คาดคิดว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น ตอนนี้เหตุการณ์ชักจะวุ่นวายมากขึ้นซะแล้ว

“พี่ปั้นซย่า พี่เริ่มเอาเงินทุนของบริษัทมาเลี้ยงไอ้หน้าอ่อนนี้แล้วหรือไง”

“แค่เลี้ยงมัน ไม่จำเป็นต้องใช้เงินเยอะขนาดนั้นหรอกมั้ง กินก๋วยเตี๋ยวข้างถนนมันไม่อิ่มหรือไง”

“เพิ่งขึ้นเป็นซีอีโอแท้ๆ แต่กลับใช้เงินฟุ่มเฟือยขนาดนี้ ฉันว่าอุตสาหกรรมยาสวี่ซื่อคงอยู่ในมือพี่ได้ไม่นานหรอก”

สวี่หลิงหลิงยิ้มเยาะเย้ย

สวี่ปั้นซย่ากัดฟันโดยไม่พูดอะไร ส่วนหลินมั่วเผยใบหน้าเย็นชา “สวี่หลิงหลิง ไสหัวออกไปจากที่นี่ซะ เธอไม่มีสิทธิ์พูดอะไรที่นี่”

“โจวเจ๋อ ฉันจะให้โอกาสแก”

“ยอมรับเรื่องนี้ซะ แล้วขอโทษภรรยาของฉัน ฉันจะถือว่าเรื่องในวันนี้ไม่เคยเกิดขึ้น”

โจวเจ๋อหัวเราอย่างบ้าคลั่ง “ฮ่า ๆ ๆ”

“พวกนายได้ยินที่เขาพูดไหม”

“เขาให้โอกาสฉัน ?”

ทุกคนโดยรอบพากันหัวเราะกับคำพูดที่ดุเหมือนจะไร้สาระของหลินมั่ว

“ไอ้คนสกุลหลิน ตอนนี้ฉันจะให้โอกาสแก”

“คุกเข่าคำนับฉันสามครั้ง แล้วไสหัวออกไป”

“เรื่องนี้ฉันค่อยสะสางปัญหากับเมียแกได้”

“ไม่อย่างนั้นพวกแกอย่าคิดว่าวันนี้จะได้ออกไปจากที่นี่”

หลังจากโจวเจ๋อพูดจบ เขาก็โบกมือทันที เหล่าลูกสมุนพุ่งเข้าใส่ ล้อมหลินมั่วและสวี่ปั้นซย่าไว้ตรงกลาง

หลินมั่วกำหมัดแน่น เริ่มมีความคิดที่จะฆ่าคน

ในขณะนั้น จู่ๆ ประตูร้านอาหารก็ถูกเปิดออก หญิงสาวหน้าตาดีคนหนึ่งก้าวเข้ามา

เธอคือซ่งจื่อหลาน

เมื่อผู้คนโดยรอบเห็นซ่งจื่อหลาน ต่างพากันมองเป็นตาเดียวกัน

ถ้าพูดถึงรูปลักษณ์ภายนอก ซ่งจื่อหลานกับสวี่ปั้นซย่าถือว่ากินกันไม่ลง

แต่ท่าทีอันสง่างามของซ่งจื่อหลานให้ความรู้สึกราวกับเป็นราชินีก็ไม่ปาน

ผู้หญิงประเภทนี้ถือเป็นแรงดึงดูดที่อันตรายต่อผู้ชายมากที่สุด

เมื่อเปรียบเทียบกับหล่อน สวี่ปั้นซย่าก็เหมือนคุณหนูของตระกูล ทั้งใสซื่อและบริสุทธิ์

เมื่อเห็นซ่งจื่อหลาน สีหน้าของโจวเจ๋อก็เปลี่ยนไป เขารีบวิ่งไปอย่างรวดเร็ว “พี่หลาน พี่... พี่มาได้ยังไง”

ซ่งจื่อหลานเพิกเฉยต่อเขา ดวงตาของเธอกวาดไปทั่วห้องอาหาร และในที่สุดก็หยุดที่หลินมั่ว ก่อนจะดีใจขึ้นมาในทันที

เธอก้าวไปหาหลินมั่วอย่างรวดเร็วและพูดอย่างตื่นเต้น “คุณหลิน ในที่สุดฉันก็พบคุณสักที”

ทุกคนในห้องต่างพากันตกตะลึง นี่มันเรื่องอะไรกัน

หญิงสาวหน้าตาดีคนนี้ ทำไมถึงวิ่งเข้าหาหลินมั่วล่ะ

สวี่ปั้นซย่าเองก็ตกใจเช่นกัน หล่อนคือใครและรู้จักหลินมั่วได้ยังไง

อาจเป็นสัญชาตญาณของผู้หญิง เธอจึงระแวงซ่งจื่อหลานโดยอัตโนมัติ

หลินมั่วเองก็สงสัยเช่นกัน “คุณเป็นใคร”

คืนนั้นหลินมั่วมัวแต่ช่วยเหลือคน จึงไม่ได้จดจำหน้าตาของซ่งจื่อหลาน

ยิ่งไปกว่านั้น ผมของซ่งจื่อหลานในเวลานั้นยุ่งเหยิง ไม่เหมือนในตอนนี้

ซ่งจื่อหลานเล่าเรื่องที่เคยเกิดขึ้นอีกรอบหนึ่ง หลินมั่วจึงนึกขึ้นได้และสวี่ปั้นซย่าก็สิ้นความระแวงทันที

หลินมั่วพูดขึ้นว่า “ที่แท้คุณนี่เอง”

“ลูกสาวคุณเป็นยังไงบ้าง”

ซ่งจื่อหลายตอบกลับด้วยรอยยิ้ม “ต้องขอบคุณคุณหลินมาก ตอนนี้เธอไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ”

“แถมยานั่นยังดีมากๆ ตอนนี้อาการของเธอไม่กำเริบอีกเลย”

หลิวมั่วพยักหน้า “งั้นก็ดีแล้ว”

ซ่งจื่อหลานกล่าวด้วยความเคารพ “คุณหลิน ก่อนหน้านี้ฉันรีบมากก็เลยไม่มีเวลาขอบคุณ”

“ไม่ทราบว่าคุณพอจะมีเวลาไหม ฉันอยากเลี้ยงอาหารคุณเป็นการตอบแทน”

หลินมั่วมองไปที่สวี่ปั้นซย่าซึ่งพยักหน้าเล็กน้อย

หลินมั่วหัวเราะและพยักหน้าตอบรับ “ตกลง”

“แต่คุณต้องรอสักครู่นะครับ”

“ผมยังมีสิ่งที่ต้องจัดการ จัดการเสร็จค่อยว่ากันอีกที”

ซ่งจื่อหลานอดแปลกใจไม่ได้ “คุณหลิน เกิดอะไรขึ้นกับที่นี่เหรอคะ”

“ต้องการความช่วยเหลือจากฉันไหม”