หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 176

ซ่งจื่อหลานไม่หลงกลง่ายๆ เธอเดินเข้าไปหาสวี่หลิงหลิงและถามว่า “บอกมา เกิดอะไรขึ้น”

สวี่หลิงหลิงตัวสั่น ไม่กล้าพูดอะไร

สีหน้าของซ่งจื่อหลานเย็นชามากขึ้น “พูดมาให้ชัด แล้ววันนี้ฉันจะปล่อยเธอไป”

สวี่หลิงหลิงรีบเปิดปากเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นทันที ราวกับนักโทษที่ได้รับการนิรโทษกรรม

หลังจากฟังจบ ซ่งจื่อหลานก็หันไปหาโจวเจ๋อทันที

โจวเจ๋อพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “พี่หลาน นี่... นี่มันแค่เรื่องเล็กน้อยน่า…”

“อาหารมื้อนี้คิดเงินที่ผม คิดเงินที่ผมเลย”

ซ่งจื้อหลานกล่าวอย่างเคร่งขรึม “โจวเจ๋อ นายกำลังดูถูกฉันอยู่งั้นเหรอ”

โจวเจ๋อกล่าวด้วยความกังวล "พี่หลาน ผม... ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้นนะครับ ... "

ซ่งจื่อหลานตอบกลับ “แล้วทำไมนายถึงดูถูกฉันแบบนี้”

“นายคิดว่าฉันจ่ายค่าอาหารไม่ไหวเหรอ”

โจวเจ๋อเริ่มเหงื่อออกมากยิ่งขึ้น “ผมไม่ได้หมายความแบบนั้นนะครับ”

“พี่หลาน ดูแลผมอย่างดีมาตลอด ผมจะ... ผมจะรับเงินจากพี่ได้ยังไง”

ซ่งจื่อหลานไม่แคร์ “เลิกพล่ามสักที ทั้งหมดเท่าไร บอกมา”

โจวเจ๋อลำบากใจ ไม่กล้าตอบอะไร

ซ่งจื่อหลานขึ้นเสียงด้วยความโกรธเคือง “ฉันถามว่าเท่าไร”

โจวเจ๋อรีบพูด “ทั้งหมด... ทั้งหมด 570…”

เกิดความโกลาหลในฝูงชนทันที เมื่อกี้จาก 570,000 กลายเป็น 570 แล้วงั้นเหรอ

ซ่งจื่อหลานทวนคำพูดอย่างช้าๆ “ห้าร้อยเจ็ดสิบ?”

“นายล้อฉันเล่น?”

“แค่โรมาเน่-คอนติขวดเดียวก็ราคาสามสี่แสนแล้ว”

“โจวเจ๋อ นายคิดว่าฉันไม่เคยดื่มไวน์ระดับไฮเอนด์แบบนี้มาก่อนเหรอ”

โจวเจ๋อหมดหนทางและตัวสั่นเทา “พี่หลาน พี่... อย่าอำผมสิครับ…”

“พี่ก็รู้ว่าร้านผมไม่มีโรมาเน่-คอนติสักหน่อย”

“พวกนี้ของปลอมทั้งนั้น ไม่มีราคาหรอกครับ”

ทันทีที่พูดจบ ผู้คนรอบข้างต่างพากันโห่ร้อง

เรื่องราวเมื่อครู่เป็นเพียงการตบตา

หอยเป๋าฮื้อออสเตรเลีย เนื้อโกเบ คาเวียร์แคสเปียน เป็นของปลอมทั้งหมด?

เมื่อครู่เขาต้องการให้หลินมั่วคุกเขาคำนับเขา แต่กลับถูกหักหน้าเสียเอง

อันธพาลตัวจริงไม่ใช่หลิวมั่วกันสวี่ปั้นซย่า แต่เป็นโจวเจ๋อ

ซ่งจื่อหลาน "เป็นของปลอมทั้งหมด ทำไมอยู่บนเมนูของนายล่ะ"

“โจวเจ๋อ ในฐานะสมาชิกคนหนึ่งของตระกูลโจว นายไม่ควรทำธุรกิจปลอมๆ แบบนี้นะ”

โจวเจ๋ออึดอัดมาก “พี่หลาน นี่... นี่เป็นเรื่องตลกเล็กๆ ที่ผมล้อพวกเขาเล่นเท่านั้นเอง…”

ฝูงชนฮือฮาขึ้นอีกครั้ง ล้อเล่นงั้นเหรอ

แต่ท่าทางดุร้ายเมื่อครู่ดูไม่เหมือนการล้อเล่นเอาซะเลย

ใบหน้าของซ่งจื่อหลานเย็นชา “โจวเจ๋อ จะล้อเล่นหรือจงใจกลั่นแกล้ง นายน่าจะรู้ดีที่สุด”

“คุณหลินเป็นผู้มีพระคุณของฉัน เรื่องของเขาก็เป็นเรื่องของฉัน”

“เรื่องครั้งนี้ ฉันหวังว่านายจะขอโทษคุณหลินอย่างจริงใจและได้รับการอภัยจากพวกเขา”

ใบหน้าของโจวเจ๋อแย่มาก เขายอมรับต่อหน้าทุกคนอย่างเปิดเผยว่าเขาเป็นคนโกง ซึ่งเป็นทางออกที่ยากลำบากมากสำหรับเขา

ถ้าเขายอมขอโทษ แล้วต่อไปเขาจะมีหน้าไปเจอหลินมั่วกับสวี่ปั้นซย่ายังไง

โจวเจ๋อพูดด้วยเสียงต่ำ “พี่หลาน แค่เรื่องขำๆ ไม่จำเป็นต้องทำถึงขนาดนั้นหรอก”

ซ่งจื่อหลานพูดด้วยสีหน้าเย็นชา “เลิกพล่ามได้แล้ว รีบขอโทษเดี๋ยวนี้”

โจวเจ๋อกัดฟันและพูดอย่างขุ่นเคืองว่า “พี่หลาน ที่ผมเรียกพี่เป็นเพราะให้เกียรติคุณในฐานะพี่สาวนะ”

“แต่พี่กำลังเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของผม”

“ในฐานะทายาทของตระกูลโจว ผมสมควรจะเสียหน้าแบบนี้เหรอ”

ซ่งจื่อหลานจ้องมองไปที่โจวเจ๋อ “โจวเจ๋อ นายพูดแบบนั้นหมายความว่าฉันผ่อนปรนมากไปสินะ?”

“ใช่ นายมาจากตระกูลโจว จริงอยู่ที่ฉันไม่สามารถควบคุมกิจการของตระกูลโจวนายได้”

“แต่ทายาทของตระกูลสิบอันดับแรกของเมืองก่วงหยางจะต้องไม่เป็นคนขี้โกง”

“ถ้านายไม่กล้าแม้แต่จะขอโทษ ฉันจะไปขอให้ผู้อาวุโสตระกูลโจวเปลี่ยนตัวทายาทแทน”

“ยังไงซะนายก็มีพี่น้องอยู่หลายคน”