หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 177

เมื่อได้ยินคำพูดของซ่งจื่อหลาน โจวเจ๋อก็สั่นสะท้านด้วยความตกใจ

อย่างที่ซ่งจื่อหลานพูด เธอควบคุมกิจการของตระกูลโจวไม่ได้จริงๆ

แต่สถานะของเธอเท่าเทียมกับผู้นำสิบอันดับแรกของตระกูล และมีอำนาจที่หนักแน่นมากต่อผู้คนเหล่านั้น

หากเธอบอกผู้อาวุโสแห่งตระกูลโจวว่าเกิดอะไรขึ้นในวันนี้ โจวเจ๋อในฐานะทายาทอาจรักษาไว้ไม่ได้อีกต่อไป

โจวเจ๋อพูดตะกุกตะกัก “พี่หลาน ผม... ผมแค่ล้อเล่น อย่าคิดจริงจังสิครับ…”

ใบหน้าของซ่งจื่อหลานเย็นชา “บอกแล้วไงว่าฉันไม่อยากฟังเรื่องไร้สาระของนาย”

โจวเจ๋ออึดอัดใจมาก ก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วเดินไปที่หลินมั่วกับสวี่ปั้นซย่า "คุณหลิน คุณสวี่ ผมขอโทษ"

“แค่นี้พใจแล้วใช่ไหมครับ พี่หลาน ”

ก่อนที่ซ่งจื่อหลานจะพูด หลินมั่วก็พูดขึ้นก่อน “แกพูดว่าอะไรนะ ฉันได้ยินไม่ชัด”

ซ่งจื่อหลานเหลือบมองโจวเจ๋อ ท่าทางการขอโทษของโจวเจ๋อในตอนนี้ไม่ค่อยดีนัก

ใบหน้าของโจวเจ๋อมืดมน เขาเหลือบมองหลินมั่วอย่างโกรธจัด

แค่เขามาขอโทษก็ดีมากมายแค่ไหนแล้ว ทำไมถึงยังเรื่องมากแบบนี้อีก

ให้ตายเถอะ รอให้เรื่องวันนี้ผ่านไปก่อนฉันจะต้องจัดการแกแน่ ไอ้สารเลว

หลังจากครุ่นคิดอยู่นาน ในที่สุดโจวเจ๋อก็พูดอย่างตรงไปตรงมาว่า “คุณหลิน คุณสวี ผมขอโทษสำหรับเรื่องในวันนี้ด้วยครับ”

หลินมั่วต้องการพูดต่อ แต่สวี่ปั้นซย่าดึงชายเสื้อของเขาและโบกมือ "ไม่เป็นไรค่ะ"

หลินมั่วยิ้มและไม่พูดอะไรอีก

ซ่งจื่อหลานกล่าว "ในเมื่อพวกเขายกโทษให้นายแล้ว เรื่องวันนี้ก็จบเพียงเท่านี้"

“โจวเจ๋อ นายได้ยินชัดแล้วนะ”

“คุณหลินเป็นผู้มีพระคุณของฉัน ฉันไม่ต้องการให้เขาหรือภรรยาเกิดเรื่องอะไรขึ้นอีก”

“นายเข้าใจสิ่งที่ฉันจะสื่อหรือเปล่า”

โจวเจ๋อรู้สึกแค้นใจอย่างมาก แต่เขาทำได้เพียงพยักหน้าและโค้งคำนับ "เข้าใจแล้ว เข้าใจแล้วครับ"

ซ่งจื่อหลานพยักหน้าและยิ้มให้หลินมั่ว “คุณหลิน เราไปทานอาหารที่อื่นกันดีไหม”

สวี่ปั้นซย่าตอบทันที “ดีเหมือนกันค่ะ”

ซ่งจื่อหลานและสวี่ปั้นซย่าเดินนำไปก่อน หลินมั่วเดินตามไปและหยุดอยู่ที่หน้าโจวเจ๋อ

โจวเจ๋อมองไปที่หลินมั่วด้วยความขุ่นเคืองในสายตาและพูดด้วยเสียงต่ำว่า "ถือว่าแกโชคดีไปนะ"

“เรื่องของวันนี้ยังไม่จบ”

หลินมั่วยิ้มเบา ๆ "โจวเจ๋อ แกต่างหากที่โชคดี"

“ถ้าไม่ใช่เพราะซ่งจื่อหลาน ชะตากรรมของแกคงน่าสังเวชกว่านี้”

โจวเจ๋อโกรธมาก "แกกำลังขู่ใครอยู่"

“แน่จริงก็อย่าบอกเรื่องนี้กับซ่งจื่อหลาน เรามาเคลียร์กันตัวต่อตัว”

“ถ้าแกไม่ตายด้วยเงื้อมมือของฉันละก็...ฉันยอมใช้นามสกุลเดียวกับแกเลยก็ได้”

หลินมั่วยิ้มเบาๆ พลางตบไหล่อีกฝ่าย “อย่ากังวลไปเลย เรายังมีเวลาอีกเยอะ”

ในที่สุดซ่งจื่อหลานก็เลือกที่จะเชิญหลินมั่วและสวี่ปั้นซย่าไปทานอาหารเย็นที่อีผิ่นเซวียน แถมเธอยังเป็นสมาชิกระดับไดมอนส์ของที่นี่อีกด้วย

สวี่ปั้นซย่าพูดคุยกับซ่งจื่อหลานพักหนึ่ง เธอไม่ระวังผู้หญิงคนนี้อีกแล้ว แต่กลับรู้สึกว่าได้พบกันช้าไปเสียด้วยซ้ำ

ทั้งสองเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็งและสวยทั้งคู่ เมื่อนั่งด้วยกัน ทำให้ดึงดูดความสนใจของผู้คนนับไม่ถ้วน

จู่ๆ สวี่ปั้นซย่าพูดขึ้นว่า "จริงสิ พี่หลาน"

“ทำไมคืนนั้นพี่ถึงพาลูกไปโรงพยาบาลคนเดียวล่ะ”

“พ่อของลูกล่ะคะ”

ซ่งจื่อหลานดูลำบากใจเล็กน้อยและพูดด้วยรอยยิ้มเล็กน้อยว่า "พ่อของลูกไม่อยู่แล้วน่ะ"

“ตอนนี้ฉันดูแลลูกด้วยตัวคนเดียว”

สวี่ปั้นซย่าตกตะลึง ซ่งจื่อหลานที่อายุยังน้อยคนนี้เป็นม่ายจริงๆเหรอ

ไม่แปลกเลยที่หล่อนจะพาลูกไปโรงพยาบาลคนเดียวในตอนกลางคืน

สวี่ปั้นซย่าอายเกินกว่าจะถามอะไรอีก หลังจากคุยกันไปสักพักซ่งจื่อหลาน ก็หยิบบัตรออกมาแล้วยื่นให้หลินมั่ว แต่เขาและสวี่ปั้นซย่าปฏิเสธ

ซ่งจื่อหลานไม่คาดคิดมาก่อนว่าหลินมั่วและสวี่ปั้นซย่าจะปฏิเสธอย่างตรงไปตรงมา ต้องรู้ก่อนว่าในบัตรใบนี้มีเงิน 30 ล้านอยู่ในนั้น

อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าเธอจะพูดอะไร หลินมั่วและสวี่ปั้นซย่าก็ไม่ยอมรับ

ในท้ายที่สุด ซ่งจื่อหลานจึงทำได้เพียงยอมแพ้ แต่เธอก็รู้สึกนับถือทั้งคู่มากขึ้น

ทั้งสามคนนั่งพักอยู่ครู่หนึ่ง จนกระทั่งซ่งจื่อหลานต้องกลับบ้านเพื่อไปดูแลลูก ดังนั้นเธอจึงออกไปก่อน