หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1788

จ้าวเทียนหยวนก้มหน้าเงียบ ค่อนข้างพอใจเซี่ยเชียนจวิน แต่ไม่กล้าแสดงความรู้สึกออกมา

เฉียนหย่งอันที่นั่งอยู่ข้างๆ รีบประจบประแจงทันที “นั่นแน่นอนอยู่แล้ว!”

“คุณเซี่ยลงมือเอง ในหกมณฑลทางใต้ จะมีใครกล้าขัดขวาง”

“คุณเซี่ยยังหนุ่มเกินไป หากผ่านไปสักสองสามปี แม้แต่เซวียเหล่าอู่คนนั้น ก็อาจจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของคุณเซี่ย!”

คำพูดนี้ ทำให้เซี่ยเชียนจวินค่อนข้างรู้สึกดี

เขาโบกมือ “พูดแบบนี้ไม่ได้”

“ถึงยังไงเซวียเหล่าอู่ก็เป็นหนึ่งในหกราชาแห่งใต้หล้า เป็นผู้อาวุโสของผม ศักยภาพของเขา ยังเหนือกว่าผมเล็กน้อย”

“แต่ว่า เขากับคุณท่านของผมเป็นคนรู้จักเก่ากัน ถ้าผมลงมือเอง เขาต้องให้เกียรติผมสักเล็กน้อยแน่”

คำพูดนี้ดูเหมือนจะถ่อมตัว แต่ความจริง น้ำเสียงของเซี่ยเชียนจวิน ไม่มีความรู้สึกถ่อมตัวเลยสักนิด

เฉียนหย่งอันรีบกล่าวด้วยรอยยิ้ม “นั่นแน่นอนอยู่แล้ว!”

“คุณเซี่ย นั่นคือผู้อาวุโสหนึ่งเดียวที่เหลืออยู่ในหวาซย่าของพวกเรา”

“ไม่ต้องพูดถึงเซวียเหล่าอู่หรอก ถึงแม้จะเป็นหกราชาแห่งใต้หล้า ใครเจอคุณเซี่ย ก็ต้องเกรงใจอยู่แล้ว”

“ใช่แล้ว ผมได้ยินว่าคุณเซี่ยไปไหว้จักรพรรดิอู่ในตอนนั้น คุณท่านเซี่ยช่วยจัดการด้วยตัวเองใช่ไหม”

เซี่ยเชียนจวินใบหน้าภาคภูมิใจ “นั่นแน่นอนอยู่แล้ว”

“ถึงแม้ว่าอาจารย์จักรพรรดิอู่จะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องทางโลก แต่ยังต้องให้เกียรติเพื่อนเก่าสองสามคน”

“คุณท่านของผมกับจักรพรรดิอู่รู้จักกันมาหลายปี คนธรรมดาจะเทียบได้ยังไง”

เฉียนหย่งอันใบหน้าสั่นสะท้าน เขารีบกล่าวว่า “คุณท่านไม่ธรรมดาจริงๆ!”

เซี่ยเชียนจวินภาคภูมิใจมากขึ้น เขาโบกมือ “เอาล่ะ มีผมอยู่ที่นี่ เรื่องของหลินมั่วคนนี้ พวกคุณไม่ต้องกังวลแล้ว”

“ในเมื่อเขาไปโรงแรมสือไต้แล้ว งั้นพวกเราก็ไปที่สวนวั่งเจียงกันก่อนเถอะ!”

“หึ สาวงามอันดับหนึ่งแห่งเมืองก่วงหยางงั้นเหรอ ผมอยากเห็นว่าสถานที่ห่างไกลแบบนี้ จะมีหญิงสาวที่สวยได้แค่ไหนกัน!”

เฉียนหย่งอันหัวเราะดังลั่น “ผมเดาว่าต้องเป็นสาวงามแน่ๆ”

“ไม่อย่างนั้น คนอย่างเหล่าจ้าวที่หลายสิบปีมานี้ไม่เคยพูดเรื่องแต่งงาน จู่ๆ คิดจะแต่งงานได้ยังไง”

ด้านนอกสวนวั่งเจียง มีคนลาดตระเวนและป้องกันที่นี่อยู่ไม่น้อย นี่ล้วนเป็นคนที่หลินมั่วทิ้งไว้

รถของพวกเขาเพิ่งมาถึงที่นี่ ก็ถูกคนกลุ่มหนึ่งขวางไว้

เวลานี้ หากไม่ใช่เจ้าของสวนวั่งเจียง ก็ไม่สามารถเข้าออกได้ตามใจ

เซี่ยเชียนจวินคิดจะลงมือจัดการคนพวกนี้ แต่กลับโดนเฉียนหย่งอันห้ามปราม

“คุณเซี่ย อย่าตีหญ้าให้งูตื่น!”

“เรื่องเล็กน้อยแบบนี้ มอบให้อาจารย์กู่ก็พอแล้ว!”

“พวกเราไม่กลัวคนไร้ประโยชน์แบบหลินมั่ว แต่ถ้าทำให้สวี่ปั้นซย่ารู้ตัวแล้วหนีไป พวกเราก็มาเสียเที่ยวน่ะสิ”

เฉียนหย่งอันกล่าวด้วยรอยยิ้ม

เซี่ยเชียนจวินผงกหัว “จริงด้วยครับ”

“ก็ได้ งั้นมอบให้พวกคุณจัดการ!”