หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1789

เฉียนหย่งอันส่งสายตาบางอย่างไปให้ท่านอาจารย์กู่

ท่านอาจารย์กู่ที่ล้วงกระเป๋าเอาขวดแก้วออกมาเตรียมรอไว้อยู่ก่อนแล้ว ในขณะที่เขาลดกระจกรถลง เขาก็หยิบขวดแก้วออกไปกลางอากาศก่อนจะเปิดฝามัน

เมื่อขวดแก้วถูกเปิดออก ควันสีขาวก็พุ่งออกมาอย่างรวดเร็ว

คนที่อยู่รอบๆ เมื่อถูกควันสีขาวกลุ่มนี้เข้าปกคลุมก็ไม่สามารถหนีไปไหนได้ทัน พวกเขาล้มลงกองอยู่กับพื้นทันที

เซี่ยเชียนจวินเมื่อเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เขาก็รีบถามอย่างตื่นเต้น “นี่มันคืออะไร”

ท่านอาจารย์กู่ตอบ “นี่คือควันลวงวิญญาณแห่งเหมียวเจียง”

“มันคือควันพิษที่สกัดมาจากกู่ลวงวิญญาณ สามารถทำให้คนสลบได้ในเวลาอันรวดเร็ว”

เซี่ยเชียนจวินตกใจ “ควันพิษนี่มันมหัศจรรย์ขนาดนี้เชียวหรือ”

“ถ้าเอามาใช้กับพวกศัตรู น่าจะได้ผลดีนะว่าไหม”

ท่านอาจารย์กู่โบกมือปฏิเสธ “ควันลวงวิญญาณนี้จะมีผลต่อคนธรรมดา แต่จะได้ผลน้อยต่อผู้ที่มีกำลังภายในขั้นพื้นฐาน”

“แต่ถ้าเป็นผู้ที่มีฝีมือเก่งกาจ ควันลวงวิญญาณจะทำอะไรพวกเขาไม่ได้!”

เซี่ยเชียนจวินเสียดายเล็กน้อย เขาคิดว่าควันลวงวิญญาณนี้จะสามารถใช้ได้กับพวกที่มีฝีมือเก่งกาจเสียอีก

เมื่อทำให้คนเหล่านี้สลบไปแล้ว พวกเขาก็ขับรถตรงเข้ามายังสวนวั่งเจียงก่อนจะจอดลงที่ด้านนอกคฤหาสน์ของหลินมั่ว

ประตูของคฤหาสน์กำลังปิดอยู่ แต่นี่ก็ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับพวกเขา

ลูกน้องคนหนึ่งของพวกเขาปีนข้ามกำแพงเข้าไปยังตัวคฤหาสน์ ไม่นานประตูของคฤหาสน์ก็เปิดออก

ด้านในคฤหาสน์เปิดไฟสว่างไสว หากมองจากหน้าต่างก็จะสามารถเห็นด้านในห้องรับแขกว่ากำลังมีคนนั่งอยู่

เฉียนหย่งอันชี้ไปยังเด็กผู้หญิงที่อยู่ตรงกลาง ก่อนจะถามขึ้น “จ้าวเทียนหยวน เด็กคนนั้นคือสวี่ปั้นซย่างั้นเหรอ”

จ้าวเทียนหยวนก้มหน้าลง เขารู้สึกไม่พอใจแต่ก็พยักหน้าตอบกลับไป

เซี่ยเชียนจวินมองไปยังสวี่ปั้นซย่าด้วยความรู้สึกที่ตกใจ “สวยมากจริงๆ !”

“คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าที่นี่จะมีสินค้างามๆ เช่นนี้ ถือว่ามาไม่เสียเที่ยวแล้วล่ะ!”

“ถ้าพาเธอกลับไปเลี้ยงที่เมืองจิง คนทั้งเมืองคงจะอิจฉาตาร้อนกันเป็นแถว ฮ่าฮ่าฮ่า…”

ในห้องรับแขก สวี่ปั้นซย่าและหลินซีกำลังดูโทรทัศน์อยู่บนโซฟา

ส่วนสวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยก็กำลังนั่งกินผลไม้อยู่ข้างๆ ดูแล้วพวกเขากำลังมีความสุขอยู่ไม่น้อย

เซี่ยเชียนจวินจัดเสื้อผ้าหน้าผมของตัวเองก่อนจะกระแอมขึ้นเบาๆ เขายิ้มกว้างและเดินเข้าไปด้านใน “สวัสดีตอนค่ำครับทุกคน!”

ในตอนนั้นเองทุกคนที่อยู่ในห้องรับแขกจึงรับรู้ถึงการมาของพวกเขา

สีหน้าของสวี่ปั้นซย่าเปลี่ยนไปทันที เธอรีบดึงหลินซีให้มาหลบอยู่ด้านหลัง “พวกคุณ…พวกคุณเป็นใครกัน”

“ใครให้พวกคุณเข้ามา”

เซี่ยเชียนจวินกลั้วขำ “ผมขอแนะนำตัวเองก่อนนะครับ”

“ผมชื่อเซี่ยเชียนจวิน เป็นคนของตระกูลเซี่ยแห่งเมืองจิง”

“ได้ยินมานานแล้วว่าที่เมืองก่วงหยางมีสาวงามเลื่องชื่อ พอวันนี้ได้มาเห็นกับตาตัวเองก็เป็นจริงดังที่พูดกัน”

“ผมอยากจะมาขอคุณแต่งงาน พวกคุณคงจะไม่ปฎิเสธคนตระกูลเซี่ยของพวกเรา!”