หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 179

สวี่ตงเสวี่ยยิ้มเย้ยหยัน “พี่พูดแบบนี้ดูไร้จิตสำนึกไปหน่อยไหม”

“หลินมั่วเคยช่วยเหลืออะไรครอบครัวเรา”

“เขาใช้ยาของครอบครัวเรารักษาลูกสาวของหนานป้าเทียนจนหาย นั่นถือเป็นผลงานของครอบครัวเรา”

“เรื่องของคุณชายโจวก่อนหน้านี้ ตำรวจเป็นคนจับได้และเอาเงินมาคืนเรา”

“ส่วนยเรื่องบริษัทยากับอาสามของพี่ เขาก็แค่ทำอะไรนิดๆ หน่อยๆ”

“แต่ผลสุดท้ายเขาเปลี่ยนบริษัทยาเป็นตู้กดเงิน แล้วให้เพื่อนเป็นคนดูแลแทน”

“ทรัพย์สินตระกูลสวี่ของเราถูกเขากัดเซาะไปทีละน้อยๆ”

“แต่พี่ยังตกอยู่ในภวังค์ คิดว่าเขาดีกับเราอยู่อีกเหรอ”

สวี่ปั้นซย่าโกรธมากจนพูดไม่ออก เธอไม่เข้าใจเลยว่าทำไมคนในของครัวของเธอถึงมีอคติกับหลินมั่วขนาดนี้

“เสวี่ยเอ๋อร์ พวกเธอไม่เข้าใจ จริงๆ แล้วหลินมั่วเขา...”

สวี่ปั้นซย่าอยากจะอธิบาย แต่สวี่เจี้ยนกงกลับขัดจังหวะด้วยการโบกมือทันที “พอที เลิกพูดได้แล้ว”

“แกเป็นลูกสาวของฉันจริงๆ เหรอ”

“แกตั้งใจจะทะเลาะกับพ่อแม่เพราะผู้ชายแค่คนเดียว แกอยากให้เราโมโหจนตายเลยหรือไง”

“ฉันกับแม่ของแกกังวลใจมาก เพื่อใครกัน บอกมาซิว่าเพื่อใคร”

สวี่ปั้นซย่าหน้าแดงก่ำ น้ำตาไหลค่อยๆ ไหลลงอาบแก้ม

“ยังมีหน้ามาร้องไห้อีก” สวี่เจี้ยนกงตำหนิอย่างโกรธเคือง

“ผู้ชายของตัวเองยังจัดการไม่ได้ คนอื่นรู้จะขายขี้หน้ามากขนาดไหน”

“หลินมั่ว ฉันจะเตือนแกเป็นครั้งสุดท้าย ฟังให้ดี”

“ตราบใดที่แกยังไม่หย่ากับปั้นซย่า แกยังถือว่าเป็นคนของตระกูลสวี่”

“เลิกไปให้ท่าผู้หญิงข้างนอกนั่น เลิกทำให้ตระกูลสวี่อับอายขายขี้หน้าสักที”

หลังจากพูดจบ สวี่เจี้ยนกงก็ลุกขึ้นยืนด้วยความโกรธ “ไปนอนซะ”

ฟังฮุ่ยคว้าตัวเขาเอาไว้ทันที “นอนอะไร”

“เรื่องยังไม่จบสักหน่อย”

สวี่เจี้ยนกงถามด้วยความประหลาดใจ “มีอะไรอีก”

ฟังฮุ่ยมองไปที่หลินมั่ว “บัตรที่ซ่งจื่อหลานให้แกอยู่ที่ไหน”

ตาของสวี่เจี้ยนกงเป็นประกาย ใช่ ตอนนั้นซ่งจื่อหลานเตรียมบัตรไว้ใบหนึ้งด้วยนี่นา

เงินในบัตรใบนั้นต้องมีอย่างน้อยสิบล้านขึ้นไป ต้องเอามาให้ได้

สวี่ปั้นซย่าเข้าใจความหมายของแม่และพูดอย่างเย็นชาว่า “ทำไมแม่ต้องถามถึงบัตรนั่นด้วย”

ฟังฮุ่ยโกรธทันที “ทำไมฉันจะถามไม่ได้”

“ปั้นซย่า ทำไมถึงพูดกับฉันแบบนี้”

“อ๋อ ฉันไม่มีสิทธิ์ถามเรื่องในบ้านหลังนี้เลยใช่ไหม”

หลินมั่วดึงชายเสื้อของสวี่ปั้นซย่า โดยไม่อยากให้เธอทะเลาะกับแม่

“ผมไม่ได้รับบัตรใบนั้นมาครับ” หลินมั่วกล่าว

ฟังฮุ่ยร้อนใจในทันที “อะไรนะ ไม่ได้เอาบัตรมา?”

“แกบ้าไปแล้วหรือไง”

“บัตรนั่นมีเงินเป็นสิบล้านเลยนะ”

สวี่ปั้นซย่าขมวดคิ้วพลางถามกลับ “พวกพ่อเพิ่งบอกเมื่อกี้ไม่ใช่เหรอว่าห้ามทำให้ตระสวี่ขายหน้า”

“หลินมั่วตรงไปตรงมา ไม่ยอมรับบัตรใบนั้น ถือว่าเป็นเกียรติของตระกูลเรามากแล้วนะคะ”

ฟังฮุ่ยได้ยินแทบจะอาเจียนออกมาเป็นเลือด “นั่น...นั่นมันคนละเรื่องกัน”

“พวกเราห้ามไม่ให้เขาออกไปให้ท่าผู้หญิงคนอื่น แต่ไม่ได้ห้ามให้เขารับบัตรสักหน่อย”

“วันนั้นเขาเป็นคนช่วยชีวิตลูกสาวของซ่งจื่อหลานไว้ นั่นเป็นสิ่งที่หล่อนอยากขอบคุณเขา ดังนั้นถือว่าเป็นสิ่งที่เขาควรได้รับ”

สวี่ปั้นซย่าตอบว่า “เมื่อกี้พวกแม่บอกว่าหลินมั่วเห็นแก่ที่ซ่งจื่อหลานเป็นคนสวย ก็เลยจงใจเข้าให้หล่อน”

“อ้อ พอพูดถึงเรื่องเงิน ก็กลายเป็นการช่วยเหลือคนอื่นเลยเหรอ”

“แม่ แม่ช่วยมีเหตุผลหน่อยได้ไหม”

ฟังฮุ่ยพูดไม่ออกครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดอย่างโกรธเคือง "แกแค่อยากเถียงกับฉัน"

“ทำไมถึงพูดจาอ้อมไปอ้อมมาขนาดนั้นล่ะ”

“ทำไมแกไม่เรียนรู้จากน้องสาวบ้าง น้องสาวของแกเคยต่อปากต่อคำกับฉันที่ไหน”

“เสียดายที่แกแกมาจนโตขนาดนี้”

ใบหน้าของสวี่ปั้นซย่าเปลี่ยนเป็นสีแดง "ฉันแค่พูดความจริง ทำไมถึงกลายเป็นต่อปากต่อคำได้ล่ะ"

“มีแค่พวกแม่ที่พูดได้เหรอ พวกเราไม่ได้รับอนุญาตให้พูดอะไรเลยใช่ไหม”

“พอแล้ว ” สวี่เจี้ยนกงคำรามและเตะเก้าอี้ออกไปอย่างแรง “กลับห้องไปให้หมด”