หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 180

สวี่ปั้นซย่าต้องการพูดต่อ แต่ถูกหลินมั่วดึงกลับไปที่ห้อง เธอโกรธมากจนน้ำตาไหลพราก

“หลินมั่ว อันที่จริงคุณไม่เห็นต้องทนขนาดนี้เลย”

“ฉันรู้ว่าคุณไม่อยากให้ฉันลำบากใจ ก็เลยไม่ทะเลาะกับพวกเขา”

“แต่คุณรู้อะไรไหม ยิ่งคุณไม่ทะเลาะ พวกเขายิ่งคิดว่ารังแกคุณได้ง่ายๆ”

สวี่ปั้นซย่ากระซิบ

หลินมั่วยิ้มเบา ๆ “การครอบครัวอาศัยอยู่ร่วมกัน จะมีกระทบกระทั่งกันบ้างเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้”

“ถ้าต้องทะเลาะกันทุกเรื่อง แล้วจะใช้ชีวตต่อไปยังไง”

“อันที่จริง คุณน่าจะมองออกว่าพ่อกับแม่ยังไม่เท่าไร”

“ส่วนใหญ่จะเป็นหวงเหลียงกับเสวี่ยเอ๋อร์ที่อคติกับผม ทำให้พ่อกับแม่คล้อยตามไปด้วย”

“สถานการณ์ในตอนนี้ ถ้าผมโต้กลับความโกรธของพ่อกับแม่ มันจะไม่เป็นการเติมเชื้อเพลิงให้กับกองไฟหรอกเหรอ”

สวี่ปั้นซย่าเงียบ เหมือนกับว่าถ้าเกิดความโกลาหลในครั้งนี้ มันคงไม่จบง่ายๆ แน่

“บางอย่างเรารู้ตัวเองก็พอ”

“ผมรักคุณ ผมทำให้คุณลำบากไม่ได้”

“เหมือนกับที่คุณเคยเช่าห้องให้ผมเงียบๆ ตอนนั้นนั่นแหละ”

“เพราะคุณไม่อยากให้ผมอับขาย ไม่อยากทำให้ผมลำบากใจไม่ใช่เหรอ”

หลินมั่วพูดเบาๆ

สวี่ปั้นซย่าตะลึง "คุณ...คุณรู้แล้วเหรอ"

หลินมั่วหัวเราะเบาๆ และโอบสวี่ปั้นซย่าไว้ในอ้อมแขนของเขา "เด็กโง่"

“ในช่วงสามปีที่ผ่านมา ผมทำให้คุณต้องลำบากใจ ผมเป็นหนี้คุณ”

“ผมจะไม่ปล่อยให้คุณถูกทำร้ายอีก”

สวี่ปั้นซย่าพิงไหล่ของหลินมั่วด้วยความรู้สึกซึ้งใจ

ในเวลานี้ สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยอยู่ในห้อง

ทันทีที่ฟังฮุ่ยเข้ามาในห้อง เธอก็พูดอย่างโกรธเคือง “คุณคิดว่าหลินมั่วไม่ต้องการบัตรใบนั้นเหรอ”

“เขาโลภขนาดนั้น บัตรนั่นมีเงินหลายสิบล้าน เขาม่ต้องการมันจริงๆ เหรอ”

สวี่เจี้ยนกงส่ายหัวช้าๆ "พูดยาก"

“แต่ผมบอกจะคุณให้”

“ถ้าหลินมั่วไม่ต้องการบัตรใบนั้นจริงๆ ก็แปลว่าคนคนนี้น่ากลัวยิ่งกว่าเดิม”

ฟังฮุ่ยประหลาดใจ “ทำไมล่ะ”

สวี่เจี้ยนกงเหลือบมองที่เธอ “คุณคิดดูสิ คนโลภแบบนั้นยอมเสียเงินสิบล้าน มันหมายความว่ายังไง”

“หมายความว่าแผนของเขาใหญ่กว่านั้น?”

“ถ้าเขาได้ซ่งจื่อหลานมาจริงๆ นั่นแปลว่าเงินที่ได้ต้องมากกว่าสิบล้านแน่ๆ”

“ซ่งจื่อหลานไม่ใช่ปั้นซย่าของเรา ที่มีเราสองสามีภรรยาคอยจับตามองไว้อยู่ หลินมั่วหลอกเอาเงินไปได้ไม่มากหรอก”

“คนในตระกูลซ่งไม่สามารถควบคุมซ่งจื่อหลานได้ ทรัพย์สินเป็นของเธอเองทั้งหมด”

“ถ้าหลินมั่วคบกับเธอจริงๆ อย่างน้อยเขาก็จะได้เงินครึ่งหนึ่งของซ่งจื่อหลาน”

ใบหน้าของฟังฮุ่ยเต็มไปด้วยความตกใจ “หลิน... หลินมั่วคนนี้อันตรายเกินไปแล้ว”

สวี่เจี้ยนกงตอบ “หืม คุณประเมินเขาต่ำไป”

“ถ้าไม่ใช่เพราะการเตือนของหวงเหลียง เราทั้งคู่ก็จะยังถูกปิดตาอยู่อย่างนั้น”

“ยังไงก็ตาม ผมจะต้องจับตาดูเขาต่อไป”

“หวงเหลียงพูดถูก เราปล่อยให้เขาโกงเงินของครอบครัวเราไม่ได้ และเราต้องไม่ปล่อยให้เขาไปยุ่งกับซ่งจื่อหลานด้วย”

“มิฉะนั้น ครอบครัวของเราไม่มีทางอยู่ดีมีสุขแน่”

ฟังฮุ่ยพยักหน้าอีกครั้ง "คุณพูดถูก"

“ไม่ เราต้องหาโอกาสที่จะบอกซ่งจื่อหลานเกี่ยวกับเรื่องนี้”

“ไม่เช่นนั้นซ่งจื่อหลานจะถูกหลอกจริงๆ คงกลายเป็นเรื่องวุ่นวายแน่”

วันรุ่งขึ้น หลินมั่วและสวี่ปั้นซย่าไปทำงานแต่เช้า

ฟังฮุ่ยไปที่ห้องของสวี่ปั้นซย่าเพื่อทำความสะอาด แต่จริงๆ แล้วเธอไปค้นดูว่า หลินมั่วได้รับบัตรของซ่งจื่อหลานมาหรือไม่

เมื่อค้นไปค้นมา เธอไม่เจอบัตรใบนั้น แต่พบกล่องเล็กๆ อันวิจิตรงดงาม

ฟังฮุ่ยเปิดกล่องเล็กๆ ที่มีกำไลหยกอย่างอยากรู้อยากเห็น

กำไลหยกนี้เป็นสร้อยข้อมือที่คุณยายจ้าวมอบให้สวี่ปั้นซย่าก่อนหน้านี้

เมื่อเห็นกำไลหยก ฟังฮุ่ยก็โกรธทันที

นึกถึงตอนที่คุณยายจ้าวรับสวี่ปั้นซย่าเป็นลูกบุญธรรม และสวี่ปั้นซย่าก็เห็นด้วย

ดังนั้นคุณยายจ้าวจึงมอบกำไลหยกที่ไร้ค่าเช่นนี้ให้กับเธอ

และสวี่ปั้นซย่าจึงซื้อกล่องที่สวยงามบรรจุมันไว้

“ของที่พังไปแล้วจะเก็บไปเพื่ออะไร”

ฟังฮุ่ยคว้ากำไลหยกแล้วปาลงไปที่พื้น