หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1792

เมื่อเห็นหลินเจาพุ่งเข้ามาโจมตีตัวเอง เซี่ยเชียนจวินจึงแสยะยิ้มก่อนจะปัดมือของเขาออก

เมื่อมือข้างเดียวที่พุ่งเข้ามาโจมตีถูกปัดออกด้วยสองมือของเซี่ยเชียนจวินทำให้หลินเจาเสียหลักถอยหลังไปหลายก้าว อีกนิดเดียวเขาก็เกือบจะล้มลงพื้น

หลินเจาหอบหายใจถี่ เขาแทบจะกระอักเลือดออกมา

แต่โชคดีที่การที่เขาออกโรงโจมตีเมื่อครู่ถือเป็นการถ่วงเวลาไว้ได้บ้าง

หลินมั่วพาสวี่ปั้นซย่าและคนอื่นๆ หนีออกไป ส่วนเหลาหู่ก็พาพวกของตนมาช่วยคุ้มกันสวี่ปั้นซย่าอีกแรงเพื่อช่วยให้เธอหนีออกจากคฤหาสน์แห่งนี้

เซี่ยเชียนจวินเมื่อเห็นว่าการโจมตีของเขาไม่ได้ผล เขาจึงโมโหเป็นอย่างมาก “ใครขวางฉันมันต้องตาย!”

เขาพุ่งเข้าไปโจมตีหลินเจาอีกครั้ง

ในตอนนั้นเอง หลินมั่วและจ้าวเทียนอิงก็พุ่งเข้ามาโจมตีเขาพร้อมกัน

หลินมั่วพาตัวหลินเจาออกไป ส่วนจ้าวเทียนอิงก็เข้ามาขวางเซี่ยเชียนจวิน

ฝีมือของจ้าวเทียนอิงถือว่าไม่เลวเลยทีเดียว แต่เมื่อต้องต่อกรกับเซี่ยเชียนจวินก็ทำเอาเขาเสียหลักไปเช่นกัน

หลินมั่วขมวดคิ้ว ฝีมือของเซี่ยเชียนจวินแข็งแกร่งเกินไป

ลำพังแค่พวกเขาไม่สามารถรับมือกับเซี่ยเชียนจวินได้!

ยังดีที่คนของหลินมั่วทะยอยกันเข้ามาโจมตีเซี่ยเชียนจวิน

หลินมั่วจึงได้โอกาสช่วยกดเลือดลมที่ย้อนกลับของหลินเจาให้คลายลง

เขาหยิบเม็ดยาอายุวัฒนะออกมาให้หลินเจากลืนลงไปเพื่อเป็นการยับยั้งอาการบาดเจ็บของเขา

เซี่ยเชียนจวินมองไปทางคนของพลินมั่วอย่างเหยียดหยาม “ทำไมล่ะ คิดจะใช้คนเยอะเพื่อขวางฉันงั้นเหรอ”

“เหอะ ก็แค่พวกหมาหมู่ มีพวกเยอะแล้วมันมีประโยชน์อะไร”

“ฉันจะพูดเป็นรอบสุดท้าย ถ้าไม่อยากตายก็รีบไสหัวไป!”

“ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าฉันโหดเหี้ยมก็แล้วกัน!”

คนอื่นๆ กำลังตกอยู่ในความโกลาหล ชื่อเสียงตระกูลเซี่ยในเมืองจิงเลื่องลือมากจริงๆ

ส่วนเซี่ยเชียนจวินก็ยังเคยเรียนการต่อสู้อีก พวกเขาไม่สามารถต่อกรกับเขาได้เลย!