หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1795

หลินมั่วรู้เพียงว่างูไผ่เขียวมีฝีมือไม่ธรรมดา แต่เขาไม่รู้ว่าฝีมือของเธออยู่ในขั้นไหน

ตอนนี้พวกเขาทั้งสามร่วมมือกันปิดล้อมเซี่ยเชียนจวิน แต่ยังพ่ายแพ้อย่างง่ายดาย

ทว่างูไผ่เขียวกลับต่อสู้กับเซี่ยเชียนจวินด้วยดาบเพียงหนึ่งเล่ม นั่นแสดงให้เห็นถึงความสามารถอันไม่ธรรมดาของงูไผ่เขียว

และผู้ที่แข็งแกร่งเช่นนี้ถูกผู้อาวุโสเค่อชิงจากตระกูลวั่นจับตัวไป นี่ก็เพียงพอแล้วที่จะแสดงให้เห็นว่าตระกูลหลักทั้งสิบหวาซย่าแข็งแกร่งเพียงใด

เซี่ยเชียนจวินไม่ได้จริงจังกับงูไผ่เขียวมากนักในตอนแรก แต่หลังจากต่อสู้มาระยะหนึ่ง เขาก็ค้นพบว่างูไผ่เขียวฝีมือไม่ธรรมดา

ดาบยาวบังคับให้เขาล่าถอยออกไป

ดูเหมือนทั้งสองจะต่อสู้กันไม่หยุด แต่เซี่ยเชียนจวินรู้ดีว่าเขาไม่สามารถเข้าใกล้งูไผ่เขียวได้

หากทั้งสองคนต่อสู้กันจนตาย มันคงเป็นไปไม่ได้ที่เซี่ยเชียนจวินจะเอาชนะงูไผ่เขียว!

หลังจากต่อสู้เช่นนั้นไประยะหนึ่ง เซี่ยเชียนจวินก็ก้าวถอยหลังและพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “งูไผ่เขียว เราจะสู้กันไปแบบนี้เพื่ออะไร”

“ผมไม่มีความแค้นอะไรกับราชาดาบแห่งฉู่จง ผู้อาวุโสตระกูลเซี่ยเองก็เป็นเพื่อนกับจางไป่หลิงมานาน”

“เฉียนหยงอันกับอาจารย์กู่ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับผม”

“ถ้าคุณต้องการฆ่าพวกเขา ผมจะไม่มีวันขัดขวางแน่นอน”

“เราสองคนไม่จำเป็นต้องสู้กันอย่างเอาเป็นเอาตาย”

ใบหน้าของเฉียนหย่งอันและท่านอาจารย์กู่ซีดลงทันที พวกเขาเห็นว่าเซี่ยเชียนจวินกำลังจะเผาสะพานและไม่ปกป้องพวกเขาอีกต่อไป

“คุณเซี่ย นี่พวกเรากำลังทำงานให้คุณ...”

เฉียนหย่งอันพูดอย่างกังวล

เซี่ยเชียนจวินหันไปมอง “หุบปาก!”

“ฉันคือเซี่ยเชียนจวิน หากจะทำอะไรต้องการความช่วยเหลือจากผู้อื่นด้วยเหรอ”

“ถึงแม้ไม่มีพวกนาย ฉันก็จัดการกับไอ้คนแซ่หลินได้อยู่ดี”

“พวกนายสองคนมีคุณสมบัติอะไรที่มาทำตัวสนิทสนมคนอย่างเซี่ยเชียนจวิน!”

ทันใดนั้นใบหน้าของเฉียนหย่งอันก็ฉายแววน่าเกลียดทันที เขาพูดอะไรไม่ออกอีกต่อไป

“เขาสนิทสนมกับผู้อาวุโสในตระกูลเซี่ย ถือเป็นผู้อาวุโสของผมอีกคนหนึ่ง แล้วผมจะดูหมิ่นเขาได้ยังไง”

“หากผมทำอะไรผิดไปต้องขอโทษด้วย ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ”

“ถ้ายังรู้สึกไม่พอใจจะให้ผมไปขอโทษเขาด้วยตัวเองก็ได้”

เซี่ยเชียนจวินพูดพร้อมกับเดินหลบงูไผ่เขียวอีกครั้ง

ใครจะรู้ว่าดาบยาวของงูไผ่เขียวจะชี้มาที่เขาอีกครั้ง โดยไม่มีความตั้งใจที่จะปล่อยเขาไป

ในเวลานี้เซี่ยเชียนจวินเริ่มรู้สึกรำคาญใจ

เขาขมวดคิ้วและพูดด้วยน้ำเสียงเข้ม “งูไผ่เขียว นี่คุณหมายความว่ายังไง”

“ผมทั้งยอมแพ้ทั้งขอโทษ พูดทุกอย่างที่ผมควรพูดไปหมดแล้ว”

“แต่คุณยังขวางผมครั้งแล้วครั้งเล่า คุณกำลังพยายามทำอะไร”

“ผมไม่คิดว่าคุณต้องการจัดการเฉียนหย่งอันกับอาจารย์กู่เลย ผมคิดว่าคุณแค่อยากปกป้องหลินมั่วมากกว่า ถูกต้องไหม”