หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1796

ดาบยาวของงูไผ่เขียวยังคงชี้ไปที่เดิม สายตาของเธอเต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยาม “แกไม่มีสิทธิ์ถามว่าฉันจะทำอะไร”

“เซี่ยเชียนจวิน ฉันไม่อยากเห็นแกที่นี่”

“ฉันจะนับถึงสาม ถ้าไม่ยอมออกไปแต่โดยดี ฉันจะฆ่าแกซะ!”

เซี่ยเชียนจวินโกรธมาก “เธอคิดว่าฉันจะกลัวหรือไง”

“ฉันเป็นถึงหนึ่งในสมาชิกตระกูลเซี่ยแห่งเมืองจิง เจ้านายของฉันเป็นถึงอู่ตี้ ตระกูลเซี่ยกับตระกูลน่าหลัน...”

ก่อนที่เขาจะพูดจบ งูไผ่เขียวก็ใช้ดาบฟาดลงไปทันที

“พูดมากเหลือเกิน!”

ดาบยาวนั้นพุ่งเข้าไปอย่างรวดเร็ว ทุกที่ที่ดาบยาวพัดผ่านมีความหนาวเย็นอย่างแปลกประหลาด แม้แต่เซี่ยเชียนจวินเองยังไม่กล้าที่จะเผชิญหน้ากับมัน

เขาหลบอย่างรวดเร็ว แต่งูไผ่เขียวกลับเร็วยิ่วกว่า

เธอไล่ตามไปก่อนจะใช้ดาบฟันลงไปอีกครั้ง

เซี่ยเชียนจวินถูกบังคับให้ล่าถอยทีละก้าว

เขารู้สึกโกรธและพยายามส่งเสียงคำราม แม้ว่าจะพยายามต่อสู้กลับหลายครั้ง แต่ถูกงูไผ่เขียวบังคับให้จนมุมจนไม่สามารถทำอะไรได้

สุดท้ายงูไผ่เขียวก็โจมตีเซี่ยเชียนจวินได้สำเร็จ ไหล่ซ้ายของเขาถูกคมดาบฟาดฟัน

เซี่ยเชียนจวินร้องคร่ำครวญ ก่อนจะรีบหนีออกจากวิลล่า เหลือเพียงรอยเลือดในที่เกิดเหตุ

ปลายดาบยาวของงูไผ่เขียวจรดลงกับพื้น เลือดสีแดงสดค่อยๆ หยดลงมาตามใบมีด ก่อนจะหยดลงบนพื้นจนกระทั่งไม่มีเลือดแม้แต่หยดเดียวบนดาบ

เมื่อเห็นเซี่ยเชียนจวินหลบหนีไป หลินมั่วและคนอื่นๆ ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

สิ่งที่เกิดขึ้นครั้งนี้เกินความคาดหมายของหลินมั่วเป็นอย่างมาก

หากงูไผ่เขียวไม่ลงมือ หลินมั่วและคนอื่นๆ อาจตกอยู่ในอันตราย

ถึงแม้หลินมั่วและคนอื่นๆ จะแข็งแกร่ง แต่พวกเขาไม่สามารถเอาชนะเซี่ยเชียนจวินได้

หลินมั่วลุกขึ้นแล้วรีบพูดว่า “คุณจาง ขอบคุณมาก”

งูไผ่เขียวจ้องมองเขาด้วยสายตาเย็นชาแล้วพูดอย่างเคร่งขรึม “ขอบคุณเรื่องอะไร”

“ขอบคุณที่ช่วยชีวิตฉันเอาไว้”