หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1796

ดาบยาวของงูไผ่เขียวยังคงชี้ไปที่เดิม สายตาของเธอเต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยาม “แกไม่มีสิทธิ์ถามว่าฉันจะทำอะไร”

“เซี่ยเชียนจวิน ฉันไม่อยากเห็นแกที่นี่”

“ฉันจะนับถึงสาม ถ้าไม่ยอมออกไปแต่โดยดี ฉันจะฆ่าแกซะ!”

เซี่ยเชียนจวินโกรธมาก “เธอคิดว่าฉันจะกลัวหรือไง”

“ฉันเป็นถึงหนึ่งในสมาชิกตระกูลเซี่ยแห่งเมืองจิง เจ้านายของฉันเป็นถึงอู่ตี้ ตระกูลเซี่ยกับตระกูลน่าหลัน...”

ก่อนที่เขาจะพูดจบ งูไผ่เขียวก็ใช้ดาบฟาดลงไปทันที

“พูดมากเหลือเกิน!”

ดาบยาวนั้นพุ่งเข้าไปอย่างรวดเร็ว ทุกที่ที่ดาบยาวพัดผ่านมีความหนาวเย็นอย่างแปลกประหลาด แม้แต่เซี่ยเชียนจวินเองยังไม่กล้าที่จะเผชิญหน้ากับมัน

เขาหลบอย่างรวดเร็ว แต่งูไผ่เขียวกลับเร็วยิ่วกว่า

เธอไล่ตามไปก่อนจะใช้ดาบฟันลงไปอีกครั้ง

เซี่ยเชียนจวินถูกบังคับให้ล่าถอยทีละก้าว

เขารู้สึกโกรธและพยายามส่งเสียงคำราม แม้ว่าจะพยายามต่อสู้กลับหลายครั้ง แต่ถูกงูไผ่เขียวบังคับให้จนมุมจนไม่สามารถทำอะไรได้

สุดท้ายงูไผ่เขียวก็โจมตีเซี่ยเชียนจวินได้สำเร็จ ไหล่ซ้ายของเขาถูกคมดาบฟาดฟัน

เซี่ยเชียนจวินร้องคร่ำครวญ ก่อนจะรีบหนีออกจากวิลล่า เหลือเพียงรอยเลือดในที่เกิดเหตุ

ปลายดาบยาวของงูไผ่เขียวจรดลงกับพื้น เลือดสีแดงสดค่อยๆ หยดลงมาตามใบมีด ก่อนจะหยดลงบนพื้นจนกระทั่งไม่มีเลือดแม้แต่หยดเดียวบนดาบ

เมื่อเห็นเซี่ยเชียนจวินหลบหนีไป หลินมั่วและคนอื่นๆ ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

สิ่งที่เกิดขึ้นครั้งนี้เกินความคาดหมายของหลินมั่วเป็นอย่างมาก

หากงูไผ่เขียวไม่ลงมือ หลินมั่วและคนอื่นๆ อาจตกอยู่ในอันตราย

ถึงแม้หลินมั่วและคนอื่นๆ จะแข็งแกร่ง แต่พวกเขาไม่สามารถเอาชนะเซี่ยเชียนจวินได้

หลินมั่วลุกขึ้นแล้วรีบพูดว่า “คุณจาง ขอบคุณมาก”

งูไผ่เขียวจ้องมองเขาด้วยสายตาเย็นชาแล้วพูดอย่างเคร่งขรึม “ขอบคุณเรื่องอะไร”

“ขอบคุณที่ช่วยชีวิตฉันเอาไว้”

ตอนนี้สถานที่แห่งนั้นเต็มไปด้วยผู้คนจากฝั่งหลินมั่ว

ไม่เพียงแต่เฉียนหย่งอันและท่านอาจารย์กู่ที่หายตัวไป แต่จ้าวเทียนหยวนก็หายตัวไปด้วยเช่นกัน

ทั้งสามคนแอบหลบหนีขณะที่งูไผ่เขียวกับเซี่ยเชียนจวินกำลังต่อสู้กัน

พวกเขาเห็นว่าเซี่ยเชียนจวินไม่เหมาะที่จะเป็นคู่ต่อสู้ของงูไผ่เขียว

ยิ่งไปกว่านั้น เซี่ยเชียนจวินไม่มีความตั้งใจที่จะปกป้องพวกเขา ดังนั้นจึงวางแผนหลบหนีและปล่อยให้งูไผ่เขียวฆ่าเซี่ยเชียนจวินเพื่อระบายความโกรธ

หากพวกเขาทั้งสามยังคงอยู่ที่นี่ต่อ พวกเขาจะต้องตายอย่างแน่นอน

ดังนั้นจึงทำได้เพียงแอบหนีไปในขณะทุกคนกำลังสนใจงูไผ่เขียวและเซี่ยเชียนจวิน

เมื่อเห็นสถานการณ์ตรงหน้า หลินมั่วก็ยิ้มออกมาอีกครั้ง

หากงูไผ่เขียวมาหาเฉียนหย่งอันและท่านอาจารย์กู่จริงๆ เธอจะต้องโฟกัสที่สองคนนี้มากกว่า เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่รู้ว่าคนสองคนนี้หนีไปไหน

แต่ตอนนี้เธอไม่รู้ด้วยซ้ำ นั่นแสดงให้เห็นว่าเป้าหมายของเธอไม่ใช่สองคนนี้