หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1799

ดวงตาของเฉียนหย่งอันเป็นประกายขึ้นมาทันที “นี่เป็นความคิดที่ไม่เลวเลย”

“ถ้าเราสามารถเข้าใกล้พวกเขาได้ ท่านอาจารย์กู่ก็ยังสามารถร่ายคาถาพิษใส่พวกผู้ติดตามของเขาได้ด้วย”

“ถึงตอนนั้น เราก็สามารถฆ่าคนพวกนั้นได้โดยไม่ต้องลงแรงอะไรเลย!”

ท่านอาจารย์กู่กลับขมวดคิ้วมุ่น “จะวางยาพิษหรือร่ายคาถาพิษใส่มันก็ไม่เหมาะทั้งแหละ”

“ถ้าวางยาพิษหรือร่ายคาถาพิษใส่ก็ล้วนสามารถถูกตรวจพบร่องรอยได้อยู่ดี”

“โดยเฉพาะการร่ายคาถาพิษใส่ หากคนของตระกูลเซี่ยตรวจพบเข้า จะต้องรู้อย่างแน่นอนว่าเป็นฝีมือเรา”

เฉียนหย่งอันเกาหัว “ก็จริง”

“ถ้าไม่ร่ายคาถา ไม่วางยา งั้นก็ไม่มีวิธีจัดการพวกเขาแล้วเช่นกัน”

“ละ...แล้วจะทำยังไงกันดีล่ะ...”

จ้าวเทียนหยวนหัวเราะเยาะ “มีอะไรยากกัน?”

“หลังจากฆ่าพวกมันแล้ว ก็เผาพวกมันทิ้งสิ”

“ถึงตอนนั้น แม้ว่าตระกูลเซี่ยอยากจะตรวจสอบ ก็ตรวจไม่พบร่องรอยอะไรทั้งนั้นเหมือนกัน!”

เฉียนหย่งอันและท่านอาจารย์กู่มองกันไปมา ทั้งสองต่างตัวสั่น

ต้องบอกว่า จ้าวเทียนหยวนผู้นี้ ช่างเป็นคนที่โหดเหี้ยมอำมหิตคนหนึ่งเลยทีเดียว

เฉียนหย่งอันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ “วิธีนี้ก็ไม่เลวนะ”

“เราลองดูก็ได้”

ทั้งสามตัดสินใจวางแผน รีบวิ่งออกจากพุ่มไม้แล้วไล่ตามไปบนถนน

...

สวนวั่งเจียง

หลังจากเรื่องเซี่ยเชียนจวินที่เกิดขึ้น หลินมั่วก็ไม่กล้าที่จะประมาทเช่นกัน เขาจัดกำลังคนจำนวนมากมาอารักขาในสวนวั่งเจียง เผื่อป้องกันเซี่ยเชียนจวินจะมาลอบโจมตีอีกครั้ง

แต่ยังดีที่ไม่มีใครมาสร้างความวุ่นวายที่สวนวั่งเจียงอีก

หลินมั่วรักษาอาการบาดเจ็บให้กับจ้าวเทียนอิงและหลินจ้าว ส่วนตนเองก็ยังกินยาเม็ดอายุวัฒนะไปสองสามเม็ด เพื่อฟื้นฟูพละกำลัง

เรื่องที่เกิดขึ้นในครั้งนี้ หลินมั่วจึงตระหนักถึงข้อบกพร่องของตัวเองอีกครั้ง

แม้ว่าทางฝั่งเขาจะมีกำลังทรัพย์เพียงพอ แต่พลังในการต่อสู้ชั้นยอดยังขาดไปมาก

“เฉียนหย่งอันกับท่านอาจารย์กู่ล่ะสิ มีจ้าวเทียนหยวนด้วยหรือเปล่า?”

เหลาหู่หัวเราะร่า “ลูกพี่หลิน คราวนี้พี่เดาผิดล่ะ”

“ไม่ใช่เฉียนหย่งอัน ท่านอาจารย์กู่ กับจ้าวเทียนหยวน แต่เป็นเซี่ยเชียนจวินต่างหาก!”

“หลายๆ ศพ เราชันสูตรเรียบร้อยแล้วว่าเป็นเซี่ยเชียนจวินกับเหล่าผู้ติดตามของเขา!”

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น หลินมั่วก็ตกใจในตอนแรก แต่หลังจากนั้นสีหน้าเขาก็เปลี่ยนไป และคว้าแขนของเหลาหู่ไว้ “นะ...นายแน่ใจนะว่าเป็นเซี่ยเชียนจวินกับพวกผู้ติดตามของเขาน่ะ?”

เหลาหู่ประหลาดใจเล็กน้อย ไม่รู้ว่าทำไมหลินมั่วถึงตื่นตระหนกเช่นนี้

“ชะ...ใช่สิ...”

“คนของเราชันสูตรเองเลยว่าเป็นคนพวกนั้น!”

เหลาหู่ตอบ

สีหน้าของหลินมั่วเปลี่ยนเป็นซีดเผือดภายในชั่วพริบตา เขากำสองหมัดแน่นและกัดฟันพูดว่า “นี่มันเกิดเรื่องขึ้นแล้ว!”

เหลาหู่ชะงัก “ลูกพี่หลิน เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

“เซี่ยเชียนจวินตายแล้ว นี่มันไม่ใช่เรื่องดีหรอกเหรอ?”