หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 182

สวี่ตงเสวี่ยจำได้ทันที "ไอโย่ พี่สาวฉันนี่ก็จริงๆ เล้ย ตาบอดรึยังไงกันนะ"

"เธอเป็นถึงประธานของอุตสาหกรรมยาสวี่ซื่อเชียวนะ ยับแก่นั่นให้เพียงกำไลหยกนี่ ก็จะรับเธอมาเป็นบุตรบุญธรรมแล้วเนี่ยนะ"

"ยัยแก่นั่น ไม่รู้ว่าตอนนี้ดีใจมากแค่ไหน ต่อไปไม่แน่ว่าจะยืมชื่อเสียงของเราหลอกลวงคนภายนอกว่าเกี่ยวข้องรู้จักกับพวกเราก็เป็นได้!"

ฟังฮุ่ยโกรธอย่างสุดขีด "พอแล้วๆ ไม่ต้องพูดแล้ว"

"พูดถึงเรื่องนี้ ฉันก็โกรธขึ้นมา"

สวี่ตงเสวี่ยหยิบกำไลหยกไปลูบไล้อยู่พักหนึ่ง แล้วจู่ๆ ก็พูดขึ้นมา " แม่คะ กำไลหยกนี่ หนูเอาไปขายก็ได้แล้ว”

"อย่างแรกเลยคือเปลี่ยนมาเป็นเงิน สองคือได้ทำให้พี่สาวฉันรู้ด้วยว่า กำไลหยกที่ยัยแก่นั่นให้ เป็นขยะที่ไร้ค่า ให้เธอตาสว่างได้สักที!"

ฟังฮุ่ยคิดอยากจะทิ้งกำไลหยกนี่ไปพอดี พอได้ยินว่านำไปแลกเปลี่ยนเป็นเงินได้ ก็เลยไม่ปฏิเสธ

"ได้ งั้นลูกก็เอาขายเถอะ"

"ขายได้เท่าไหร่ลูกก็เก็บไว้"

เดิมฟังฮุ่ยก็ไม่ได้คิดว่ากำไลหยกนี่จะค่ามากอะไร ของนี่ ดูแล้วไม่แวววาวเลย ต้องไม่ใช่หยกชั้นดีอย่างแน่นอน

สวี่ตงเสวี่ยนำกำไลหยก ตรงไปยังร้านขายหยกที่อยู่ใกล้ๆ บอกเถ้าแก่ว่าต้องการขายกำไลหยก

เถ้าแก่เห็นกำไลหยก ก็ชะงักไปทันที จากนั้นก็เข้ามาใกล้ๆ พลางมองอย่างพินิจพิเคราะห์เป็นเวลานาน

สีหน้าของสวี่ตงเสวี่ยเต็มไปด้วยความไม่พอใจ "นี่ คุณมองพอหรือยัง"

"เสนอราคามา ถ้าขายได้ก็จะขาย ฉันยังมีธุระต่อนะ!"

เถ้าแก่หรี่ตาลงเล็กน้อย พลางยิ้มตอบ "คุณผู้หญิง กำไลหยกนี้ คุณเอามาจากที่ไหนเหรอครับ"

สวี่ตงเสวี่ยชักสีหน้าบูดบึ้ง "ฉันมาขายกำไลหยกนี่นะ คุณยังจะตรวจสอบบัญชีด้วยเหรอ จะถามให้มากความไปทำไมกันเนี่ย"

เถ้าแก่ส่ายหัว "ไม่ใช่อย่างนั้นครับ"

“หลักๆ คือสายงานนี้ที่พวกเราทำ จะไม่รับหยกที่ไม่มีที่มาที่ไป นี่คือกฎที่รู้กันโดยทั่วไปครับ!”

สวี่ตงเสวี่ยก็ไม่เข้าใจ จึงกล่าวออกไป "เป็นผู้อาวุโสคนนึงที่ให้ฉันมา"

“บอกว่าเป็นของตกทอดที่จะให้บุตรสาวของตนเอง จะใช้สิ่งนี้เพื่อรับฉันเป็นบุตรบุญธรรม"

เธอไม่ทันได้สังเกต ว่าดวงตาของเถ้าแก่เป็นประกาย

เขาถอนหายใจเบาๆ พลางยิ้มตอบ "คุณผู้หญิง ในเมื่อรู้ที่มาของหยกแล้ว อย่างนั้นก็พูดกันง่ายครับ"

"กำไลหยกนี้ พูดตามตรง คุณภาพไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เป็นหยกทั่วๆ ไป"

"แต่ว่า มีความคล้ายคลึงกับหยกของผมที่นี่"