หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 183

สวี่ตงเสวี่ยนำเงินสองหมื่นแปดพันหยวนที่ได้จากการขายกำไลหยกนี่ กลับไปบ้านอย่างมีความสุข

“แม่คะ กำไลหยกนี่ไม่เลว”

"มันขายได้ตั้งสองหมื่นแปดพันหยวนแนะ!"

ฟังฮุ่ยi ประหลาดใจ “จริงเหรอ”

“กำไลนี่ขายได้ตั้งสองหมื่นแปดพันหยวนเชียวเหรอ”

“ใครกันที่ตาบอดซื้อกำไลหยกในราคาสูงเช่นนี้”

“ลูกไม่ได้โกหกใช่ไหม”

สวี่ตงเสวี่ย "แม่คะคิดไปถึงไหนกันเนี่ย"

“ฉันขายมันในร้านหยกข้างนอก เถ้าแก่นั่นอยู่ในธุรกิจหยกมาหลายสิบปี เขาจะดูผิดไปได้ยังไงคะ?”

“แต่ในตอนแรก เขาเสนอราคามาที่หนึ่งหมื่นแปดพันหยวนแต่หนูต่อราคาจนได้สองหมื่นแปดพันหยวนค่ะ!”

เมื่อเห็นเงินในมือของสวี่ตงเสวีย ฟังฮุ่ยจะไม่เชื่อก็ไม่ได้ แต่ก็รู้สึกประหลาดใจ

“นึกไม่ถึงเลยจริงๆ ว่ากำไลหยกที่ยัยแก่นั่นให้มาจะยังพอมีค่าอยู่บ้าง!”

ฟางฮุ่ยพึมพำ

สวี่ตงเสวี่ยพยักหน้า เธอไม่คิดเลยว่าสร้อยข้อมือหยกนี้จะขายได้ในราคาสองถึงสามหมื่นหยวน

“แม่คะ กำไลหยกนี่ราคาไม่ใช่ถูกๆ เลย”

“หากพี่รู้ว่าเราขายกำไลหยกนี่ไปแล้ว จะไม่พอใจหรือเปล่าคะ”

ฟางฮุ่ยขมวดคิ้ว“เธอมีอะไรให้ต้องไม่พอใจ?”

“กำไลหยกนี่ดูเก่าและน่าเกลียด ปกติเธอก็วางมันไว้ในบ้านไม่ใส่มันอยู่แล้ว”

“ของแบบนี้ เก็บไว้เฉยๆ ที่นั่นก็เสียเปล่า เอาไปขายได้เงินมา เธอจะดีใจเสียยกใหญ่ไม่ว่า”

สวี่ตงเสวี่ย "หนูหมายถึงผู้อาวุโสจ้าวคนนั้นค่ะ"

“หากเธอรู้เรื่องนี้ เธอจะไม่พอใจหรือเปล่าคะ”

ฟังฮุ่ยโบกมือ "เกี่ยวอะไรกับเธอล่ะ!"

"กำไลหยกนี่มอบให้ปั้นซย่าแล้ว ก็เป็นของของครอบครัวเราแล้ว"

“พวกเราจะจัดการกับมันยังไงก็ได้ ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอเลยสักนิด”

“เธอยังจะเอากลับคืนอีกเหรอ”

“เพื่อของราคาสองถึงสามหมื่นนี้ เธอถึงกับจะไม่ไว้หน้าตระกูลซูของเราเลยเหรอ”

สวี่ตงเสวี่ยพยักหน้า “ถูกต้อง”

“แม่ แล้วจะทำยังไงกับเงินสองหมื่นแปดพันหยวนนี่ดีล่ะ”

ฟังฮุ่ยยิ้ม “ในเมื่อลูกขายมันได้ มันก็เป็นของลูกไงล่ะ”

“ช่วงนี้ ลูกและหวงเหลียงไม่มีงานทำ ต้องไม่มีเงินใช้อย่างแน่นอน เอาไปซื้อเสื้อผ้าดีใส่เถอะ”

“มองย้อนกลับไปที่ร้านขายยาของเรา คุณสองคนเป็นผู้จัดการร้านขายยา ดังนั้นคุณต้องแต่งตัวให้เรียบร้อย!”

สวี่ตงเสวี่ย พยักหน้าอย่างตื่นเต้นและออกไปซื้อของอย่างมีความสุขด้วยเงินสองหมื่นแปดพันหยวน

ในตอนเย็น สวี่ปั้นซย่ากลับบ้าน

ทันทีที่เขาเข้ามาในห้อง สวี่ปันซย่า ก็เห็นกล่องอยู่บนเตียง

เธอตกใจและเปิดกล่องทันทีและพบว่ากำไลหยกด้านในหายไป

“แม่คะ สร้อยข้อมือหยกของหนูอยู่ที่ไหน”

สวี่ปั้นซย่า รีบถาม

ฟางฮุ่ยตอบอย่างเย็นชาว่า “ขายแล้ว”

"อะไรนะ!?”

สวี่ปั้นซย่าราตกตะลึง ของที่สำคัญขนาดนี้ แม่กลับขายไปแล้วเนี่ยนะ?

"แม่...ทำไม...ทำไมถึงได้ขายกำไลหยกของหนูไปคะ!"

“นี่คือของขวัญที่แม่บุญธรรมของหนูมอบให้ เป็นของตกทอด ต่อไปต้องมอบให้แก่ลูกสาวของหนู”

“แม่...แม่ขายไปได้ยังไง!”

สวี่ปั้นซย่าตะโกนอย่างตื่นตระหนก

สวี่เจี้ยนกง กำลังอ่านหนังสือพิมพ์ที่โต๊ะและพูดทันทีว่า "ปั้นซย่า ทำไมลูกถึงพูดกับแม่อย่างนั้น"

“นี่คือพฤติกรรมที่ลูกควรทำกับผู้ที่อาวุโสกว่าอย่างนั้นเหรอ?”

สวี่ปั้นซย่าหมดคำจะพูด "พ่อคิดว่าหนูควรจะปฎิบัติตัวยังไงเหรอคะ"

“เรื่องสำคัญขนาดนี้ แม่ไม่ถามหนูเลย เอาไปขายซะงั้น”

“แล้วจะให้หนูไปอธิบายกับแม่บุญธรรมของหนูยังไงคะ”

ฟังฮุ่ยi ขมวดคิ้ว "จะอธิบายอะไร"

“ก็แค่กำไลหยกหักๆ ไม่ใช่เหรอ ขายแล้วก็ขายไป มีอะไรให้ต้องตกใจ”

“เธอให้ลูกแล้ว ก็ถือเป็นของของครอบครัวเราแล้ว พวกเราจะจัดการยังไงกับมันก็ได้”

“นั่นเป็นแค่แม่บุญธรรมของลูก ไม่ใช่แม่แท้ๆ เสียหน่อย ลูกเองก็ไม่ได้สนใจแม่แท้ๆ อย่างฉันเท่าเธอเลยด้วยซ้ำ!”

ใบหน้าของสวี่ปั้นซย่าแดงก่ำด้วยความโกรธ"แม่ แม่...นี่ชอบสร้างปัญหาจริงๆ!"

“หนูจะไม่สนใจแม่ได้ยังไง”

“ประเด็นสำคัญคือกำไลหยกที่สืบทอดมาจากตระกูลของแม่บุญธรรม มีความสำคัญอย่างยิ่งไม่อาจขายได้!”

“พอเถอะ หนูไม่พูดกับแม่แล้ว เอาไปขายที่ไหน หนูจะรีบไปซื้อมันกลับคืนมา!”