หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 184

ฟังฮุ่ยพูดอย่างโกรธเคือง “แกไม่ต้องมาถกเถียงประเด็นนี้กับฉันอีก!”

“ฉันให้แกมาหลายอย่าง ก็ไม่เห็นว่าแกจะเก็บรักษาไว้ดีสักเท่าไหร่”

“กำไลหยกนี่เก็บไว้ที่บ้านไม่ได้ใส่ ก็เสียเปล่า จะเก็บไว้ทำไม!”

สวี่ปั้นซย่า "นั่นมันเหมือนกันเหรอ"

“ของที่แม่ให้มา หนูก็เก็บรักษาไว้นี่คะ”

“อีกอย่าง กำไลหยกนี่เป็นของตกทอดของตระกูลแม่บุญธรรม ถูกสืบทอดมาหลายชั่วอายุคน กำไลหยกนี้ได้รับการสืบทอดมาหลายชั่วอายุคน มันมีความสำคัญเป็นอย่างมาก”

“ถ้ามันหายไปในขณะที่กำลังอยู่กับหนู หนู...หนูจะถือว่าเป็นคนบาปหรอกเหรอ?”

ฟางฮุ่ยขมวดคิ้ว “ถุ้ย!”

“ขยะมูลที่มีค่าสองถึงสามหมื่นหยวน จะก่อให้เกิดเรื่องใหญ่โตได้ยังไง”

“ตระกูลสวี่ของเราตอนนี้อย่างไรเสียก็ถือเป็นตระกูลที่มีหน้ามีตาในเมืองก่วงหยาง ต้องขายหน้าเพราะกำไลหยกที่มีค่าเพียงสองถึงสามหมื่นหยวน แกว่าคุ้มกันแล้วเหรอ?

สวี่ปั้นซย่า โบกมือซ้ำแล้วซ้ำเล่า "พอเถอะ หนูไม่อาจอธิบายให้แม่เข้าใจอย่างชัดเจนได้"

“แม่แค่บอกว่าเอาไปขายที่ไหนก็พอ หนูจะได้ไปไถ่ถอนกลับมา!”

ฟังฮุ่ยไม่สนใจเธออย่างเห็นได้ชัด

สวี่ปั้นซ่าเดินวนไปมาอย่างร้อนรนใจ เสียเวลาไปพอสมควร จึงได้ถามถึงร้านที่รับซื้อหยกไปขึ้นมา

เธอรีบลงไปข้างล่างและวิ่งไปถึงร้านขายหยกนั่น

แต่ปรากฏว่า ประตูของร้านขายหยกนั่นปิดไปแล้ว

สวี่ปั้นซย่า โทรกดโทรหาตามหมายเลขที่ติดอยู่หน้าร้านขายหยก แต่เขาก็ปิดเครื่อง

และเมื่อถามร้านที่อยู่ข้างๆ คนเหล่านี้ก็ล้วนประหลาดใจ

ปกติร้านขายหยกจะปิดประมาณสองทุ่ม แต่นี่เพิ่งจะหกโมงกว่าๆ เท่านั้น ถือว่าวันนี้ค่อนข้างจะปิดเร็วไปหน่อย

สวี่ปั้นซย่ารู้สึกได้ถึงลางร้าย ดังนั้นเธอจึงรีบโทรหาหลินมั่ว และบอกเรื่องนี้กับเขา

ตอนนี้หลินมั่วเพิ่งเลิกงานและกำลังจะกลับบ้าน

เมื่อได้ยินเรื่องนี้ เขาก็ไม่กล้าจะเลินเล่อ

เขาสืบทอดความสามารถของหยก สวี่ซื่อเภสัชภัณฑ์ ของครอบครัว และเขามีความสามารถในการชื่นชมโบราณวัตถุ

ความสามารถในจี้หยกที่เขาสืบทอดมา ทั้งยังมีความสามารถในการดูของโบราณอีก

ในเวลานั้นเขาก็มองออกว่าที่มาที่ไปของกำไลหยกนี่ไม่ธรรมดา

ดังนั้นเขาจึงได้เตือนสวี่ปั้นซย่าว่าให้รักษาไว้ให้ดี

นึกไม่ถึงว่า ฟังฮุ่ยจะทำเรื่องใหญ่โตเช่นนี้ ขายกำไลหยกนี่ไปเสียได้

ด้านหนึ่งเขาก็ปลอบสวี่ปั้นซย่า บอกให้เธอกลับบ้านไป และไม่ต้องกังวล

อีกด้านหนึ่ง หลินมั่วก็รีบโทรหาเหลาหู่ ให้เขาจัดการเรื่องนี้ให้

ร้านหยกนั่นอยู่ที่ถนนสายใต้พอดี ที่นั่นล้วนอยู่ภายใต้การควบคุมของเหลาหู่ มอบหมายให้เขาเหมาะสมที่สุด

เหลาหู่ทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพจริงๆ

หลินมั่วยังไม่ทันกลับถึงบ้าน ก็ได้รับสายจากเหลาหู่

เจ้าของร้านนั่นหนีไปกับครอบครัวของเขาตั้งแต่ก่อนเที่ยงแล้ว และตอนนี้ก็ได้ออกไปจากเมืองก่วงหยางแล้ว

หลินมั่วขมวดคิ้ว เจ้าของร้านนั่นจะต้องรู้มูลค่าของกำไลหยกอย่างไม่ต้องสงสัย

หลังจากได้รับกำไลหยกแล้ว ก็กลัวว่าจะมีคนจะกลับมาหาพวกเขา จึงรีบหนีไปพร้อมกับกำไลหยกทันที

หลินมั่วได้ให้เหลาหู่จัดหาคนติดตามพวกเขาไป ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องนำกำไลหยกนี่กลับมาใหได้

ถ้าไม่ได้จริงๆ ก็สามารถขอความช่วยเหลือจากหนานป้าเทียนและหวงหย่งเฟิงได้!

เมื่อได้ยินคำสั่งของหลินมั่ว เหลาหู่ก็ตกใจเป็นอย่างมาก

เมื่อก่อนเขารู้เพียงว่าหนานป้าเทียนให้ความสำคัญกับหลินมั่วเป็นอย่างมาก นึกไม่ถึงเลยว่า หลินมั่วจะระดมคนของหวงหย่งเฟิงมาได้ด้วย

ดูท่าอย่างนี้ อำนาจที่แท้จริงของหลินมั่ว คงอยู่เหนือกว่าที่เขาจินตนาการเอาไว้มากนัก!

เหลาหู่ตอบตกลงในทันที และนำคนไล่ล่าเจ้าของร้านและครอบครัวด้วยตนเอง

เมื่อหลินมั่ว กลับถึงบ้าน สวี่ปั้นซย่าก็รีบเข้าไปทักในทันที

“หลินมั่ว เป็นยังไงบ้าง”

ฟังฮุ่ย ขมวดคิ้วอยู่ข้างๆ "จะเป็นเรื่องใหญ่แค่ไหนเชียว?"

"ปั้นซย่า ฉันบอกแกแล้วไงว่าแกตื่นตระหนกเกินไป"

“ก็แค่กำไลหยกเองนี่? "

“หยกที่มีอยู่ในร้านของพวกเขา รวมกันก็มีมูลค่ามากกว่าหนึ่งล้านอยู่แล้วนะ”

“หรือว่าเพียงเพื่อกำลังหยกราคาสองสามหมื่นหยวน ถึงกับต้องหนีเชียวเหรอ”

“อีกอย่างนะ ฉันก็ยังยืนยันคำพุดเดิม กำไลนี่จะนำกลับมาทำไมกัน”

สวี่ปั้นซย่าไม่สนใจเธอและมองไปที่หลินมั่วอย่างกังวล "ตกลงได้เรื่องยังไงบ้าง?"

หลินมั่วถอนหายใจพลางกล่าวเสียงค่อย “ดูเหมือนว่าเจ้าของร้านจะ...จะหนีไปแล้ว…”

“อะไรนะ!” สวี่ปั้นซย่าโซเซจนแทบจะล้มลง

ฟังฮุ่ยก็ประหลาดใจเล็กน้อย "หนะ...หนีแล้วเหรอ"

“แกพล่ามอะไรกัน”

“เพื่อหยกมูลค่าสองสามหมื่นแล้ว จำเป็นต้องหนีด้วยเหรอ”

“หลินมั่ว แกจงใจทำให้ฉันกลัวใช่ไหม?”

“ฉันบอกแกให้นะ ถ้าแกกล้าโกหกฉัน ฉันจะไม่ยกโทษให้แกเด็ดขาด!”