หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 185

สวี่เจี้ยนกง ก็เข้ามาสมทบพลางกล่าวอย่างดูแคลน "หลินมั่ว แกรู้จักเถ้าแก่คนนั้นไหม"

“เข้ามาก็บอกว่าพวกเขาหนีไปแล้ว?”

“แกรู้ไหมว่าครอบครัวเขาอยู่ที่ไหน”

“แกรู้ไหมว่าเขาชื่อแซ่อะไร”

“แกคุ้นเคยกับเขาเหรอ”

ฟังฮุ่ยอดไม่ได้ที่จะดีใจพลางพยักหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า “ใช่ใช่ใช่ พูดได้ถูกต้อง!”

“แกรู้ไหมว่าเถ้าแก่คนนั้นชื่ออะไร”

“ก็บอกว่าพวกเขาหนีไปแล้ว?”

“แกเชื่อไหมว่าพวกเขากลับมาฟ้องแกฐานหมิ่นประมาทได้นะ”

หลินมั่วไม่ได้สนใจพวกเขาพลางตบบ่าสวี่ปั้นซย่า "ปั้นซย่า ไม่ต้องกังวล"

“ฉันขอให้เพื่อนช่วยติดตามเรื่องนี้ให้แล้ว”

“จะต้องนำกำไลหยกนั่นกลับมาได้อย่างแน่นอน!”

สวี่ปั้นซย่าพยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้ เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว ก็ทำได้เพียงเท่านี้แหละ

“ไปหาเพื่อนที่ไม่ได้เรื่องได้ราวเหล่านั้นอีกเหรอ?”

“หลินมั่ว ฉันพูดกับแกอยู่ แกสนใจฉันหน่อย!”

“ในเมืองก่วงหยางในตอนนี้ ตระกูลสวี่ของเราก็เป็นถือเป็นตระกูลที่มีหน้ามีตา และอยู่ในสังคมชั้นสูงแล้ว”

“หากแกอยากไปกับพวกชั้นต่ำนั่น งั้นก็ออกไปจากตระกูลสวี่ของเรา หย่ากับปั้นซย่าซะ”

“ตระกูลสวี่ของเรา ไม่ต้องการที่จะเกี่ยวข้องกับคนที่ไม่มีคุณภาพและป่าเถื่อนแบบนั้น!”

ฟังฮุ่ยมุ่ยปาก

สวี่ปั้นเซย่ารู้สึกหงุดหงิดแล้ว "แม่ แม่พูดอะไรน่ะ"

“เพื่อนของหลินมั่วจะไร้คุณภาพและป่าเถื่อนได้ยังไงกันคะ”

“อีกอย่าง ตระกูลสวี่ของเราอยู่ในสังคมชั้นสูงเมืองก่วงหยางตั้งแต่เมื่อไหร่กันคะ”

“สภาพของบ้านเรา ใจแม่ไม่ทราบเลยจริงๆ เหรอคะ”

"แม่เคยเห็นสังคมชั้นสูงไหนอาศัยอยู่ในบ้านที่มีสามห้องแบบนี้บ้างคะ"

ฟังฮุ่ยชะงักไปทันที

สวี่เจี้ยนกง กล่าวอย่างโกรธเคือง "ปั้นซย่า แกพูดอย่างนี้ก็ไม่ถุกนะ"

สวี่หย่งฉิ้ง, สวี่เจี้ยนผิง และคนของตระกูลสวี่พวกนั้น ล้วนต้องแหงนมองเขา ช่างมีเกียรติอะไรอย่างนี้นะ!

สวี่ปั้นซย่ามองบน

สองคนนี่ ฟั่นเฟือนไปแล้วหรือ?

ลำพังแค่อุตสาหกรรมยาสวี่ซื่อเล็กๆ นี่ จะเข้าไปยังสวนวั่งเจียงได้ยังไง?

จะเข้าได้อาศัยอยู่ในเซิ่งซื่อเรสซิเด้นท์ไหม ยังบอกได้ยากเลย!

เธอคร้านจะเถียงสองคนนี้ จึงพาหลินมั่วเข้าไปในห้อง

สวี่ปั้นซย่ามองไปที่หลินมั่วพลางกล่าวอย่างจริงใจ "หลินมั่ว รอให้เงินปันผลของปีนี้ออกมาก่อน ฉันจะต้องซื้อบ้านหลังใหม่อย่างแน่นอน”

"ไม่ว่าจะใหญ่หรือเล็ก แม้กระทั่งมีแค่ห้องเดียวโถงเดียว แต่นั่นก็เป็นบ้านของเรา!”

“ถึงเวลานั้นพวกเราก็ย้ายไปอยู่ที่นั่นกัน ต่อให้ฉันจะไม่ให้คุณต้องเผชิญกับความคับข้องใจเช่นนี้อีก!”

หลินมั่วรู้สึกอบอุ่นในหัวใจ เขาก็ยิ้มอย่างอ่อนโยน "รอให้เสร็จเรื่องของพวกเราก่อน แล้วค่อยย้ายเข้าไปอยู่ในสวนวั่งเจียงกัน!"

สวี่ปั้นซย่าเหลือบมองเขาเล็กน้อย "เป็นบ้าอะไรไปเนี่ย?"

"สวนวั่งเจียงนั่น ไม่ใช่มีเงินแล้วจะซื้อได้นะ"

"ชั่วชีวิตนี้ของเรา ดูเหมือนจะไม่มีหวังเลย"