หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 186

“กลับไปตั้งใจทำงาน หากทำงานได้ดี ไม่แน่ว่าพวกเราอาจจะได้เข้าไปอยู่ในเซิ่งซื่อเรสซิเด้นท์ก็ได้ แค่นี้ฉันก็พอใจที่สุดแล้ว”

“อืม ใช่ ฉันได้ยินมาว่ามีวิลล่าอยู่จำนวนหนึ่งในเซิ่งซื่อเรสซิเด้นท์ อีกทั้งยังมีสระว่ายน้ำส่วนตัวอีก”

“หลินมั่ว คุณว่า ต่อไปถ้าพวกเรามีลูกแล้ว”

"ลูกว่ายน้ำเล่นในสระ พวกเรานั่งดื่มอยู่บนเก้าอี้แล้วชมพระอาทิตย์ตกดินไปพลาง มันจะสุขใจแค่ไหนกันนะ!”

"ก็หวังให้พวกเรามีวันนั้น!!"

ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความคาดหวังของสวี่ปั้นซย่า ตกอยู่ในภวังค์แห่งความตื่นเต้น

หลินมั่วมองไปที่ใบหน้าอันงดงามของของเธอพลางกระซิบในใจ "ปั้นซย่า วันนั้นใกล้จะมาถึงแล้ว!"

“รอให้ฉันรักษาซีเอ๋อร์ให้หายดีก่อน ผมจะพาคุณไปอยู่ในสวนวั่งเจียง”

“ทุกสิ่งที่คุณต้องการ ผมได้เตรียมไว้ให้หมดแล้ว!”

ระหว่างทานอาหารค่ำ จู่ๆ โทรศัพท์มือถือของหลินมั่วก็ดังขึ้น

เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและเห็นว่าเป็นซ่งจื่อหลาน

หลินมั่วลุกขึ้นยืน กำลังจะไปรับสายที่ห้องนอน

สวี่เจี้ยนกงเห็นดังนั้น ก็พูดอย่างโกรธเคืองทันที "หยุดนะ!"

“รับสายที่นี่เลย!”

“มีเรื่องอะไรที่เปิดเผยไม่ได้เหรอ”

หลินมั่วชักสีหน้าอย่างช่วยไม่ได้

เมื่อคืนพวกเขาทะเลาะกันเรื่องซ่งจื่อหลาน ดังนั้นเขาจึงจะไปรับสายที่ห้องนอน

สวี่ปั้นซย่าชำเลืองมองเล็กน้อยพลางพูดทันทีว่า "พ่อคะ นั่นสายส่วนตัวของหลินมั่ว พ่อจะไปยุ่งอะไรนักหนา?"

สวี่เจี้ยนกงกล่าว "เขาจะมีสายส่วนตัวได้ยังไง"

“รับสายที่นี่ เราจะไม่รบกวนเขา แบบนี้ก็ได้แล้วนี่!”

สวี่ปั้นซย่ายังอยากจะพูดต่อ แต่หลินมั่วก็รีบพูดขึ้นมา "ได้ครับ"

เขารับสายและเปิดลำโพง "คุณซ่ง มีธุระอะไรเหรอครับ"

เสียงของซ่งจื่อหลานดังลอยออกมา “สวัสดีค่ะ คุณหลิน”

เมื่อได้ยินเสียงนี้ ใบหน้าของสวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาทันทีและเกือบจะด่าออกมา

เพียงแต่ทั้งสองกลัวซ่งจื่อหลาน ไม่กล้าที่จะด่า หรือแม้แต่ไม่กล้าจะส่งเสียงดัง

ซ่งจื่อหลาน“ คืออย่างนี้ คืนพรุ่งนี้จะมีงานเลี้ยงค็อกเทล คนที่ไปร่วมงานล้วนเป็นนักธุรกิจในเมืองก่วงหยาง”

“ฉันอยากเชิญคุณหลินและภรรยาของคุณไปร่วมงานนี้ด้วย ไม่ทราบว่าคุณทั้งสองว่างหรือไม่คะ”

สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยส่ายหัวทันทีพลางใช้สายตาส่งสัญญาณให้หลินมั่วปฏิเสธไป

แต่สวี่ปั้นซย่ากลับพูดขึ้นมาก่อน "ขอบคุณคุณหลานมากๆ นะคะ"

“พรุ่งนี้งานจะจัดที่ไหนและเมื่อไหร่ ฉันกับหลินมั่วก็จะไปให้ถึงตรงเวลาค่ะ!”

ซ่งจื่อหลานหัวเราะเบาๆ “คุณหลิน สวัสดีค่ะ”

"พรุ่งนี้เวลาหนึ่งทุ่มครึ่งที่อวิ๋นติ่งวิลล่าค่ะ"

“หลังจากที่พวกคุณทั้งสองมาถึง บอกชื่อกับก็พอแล้วค่ะ”

สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยเบิกตากว้าง "งาน…เลี้ยงค็อกเทลที่อวิ๋นติ่งเหรอ”

ซ่งจื่อหลานประหลาดใจ "ใครกำลังพูดอยู่เหรอคะ"

สวี่ปั้นซย่าก็ตกใจเช่นกัน หลินมั่วจึงรีบพูดขึ้นมา “ขอโทษด้วยครับ พวกเรากำลังทานอาหารกันอยู่พอดี คนในครอบครัวก็อยู่ด้วย”

“คุณซ่ง พรุ่งนี้พวกเราจะไปถึงที่นั่นให้ตรงเวลา ขอบคุณนะครับ!”

ซงจื่อหลาน "ไม่ต้องเกรงใจค่ะ"

“แล้วพบกันพรุ่งนี้ค่ะ!”

ซ่งจื่อหลานวางสาย สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยก็ยังคงตกตะลึง

“เมื่อกี้นี้ไม่ได้ฟังผิดใช่ไหม”

“เธอ... เธอพูดถึงอวิ๋นติ่งวิลล่าเหรอ?”

น้ำเสียงขอสวี่เจียนกงสั่นระรัว รู้สึกตกใจจนสุดขีด

ลิ้นของฟังฮุ่ยกันพันกันจนพูดอะไรไม่ออก

สวี่ปั้นซย่าก็มองไปที่หลินมั่วเช่นกัน "คุณหลาน...คุณหลานเชิญพวกเราไปที่งานเลี้ยงค็อกเทลที่อวิ๋นติ่งเหรอคะ”

“ฉัน... ฉันได้ยินไม่ผิดใช่ไหมคะ”

หลินมั่วรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย "งานเลี้ยงค็อกเทลที่อวิ๋นติ่งคืองานแบบไหนกัน"

สวี่เจี้ยนกงจ้องเขาทันที "แกไม่รู้จักเหรอ”

"เป็นงานเลี้ยงที่มีในเมืองก่วงหยางมายาวนานกว่ายี่สิบปีแล้ว เจ้าเมืองก่วงหยางหรือแม้กระทั่งนักธุรกิจและผู้ประกอบการในมณฑลก่วงก็ยังต้องมาหาคอนเนคชั่นเชื่อมความสัมพันธ์กันในงานเลี้ยงค็อกเทลนี้"

"มีธุรกิจขนาดใหญ่มากมาย ที่ประสบผลสำเร็จเพราะได้เจรจากันในงานนี้ เป็นสถานที่ที่ดีที่สุดในการขยายเครือข่าย!"

"จัดขึ้นเดือนละครั้งที่อวิ๋นติ่งวิลล่า"

"ริเริ่มจัดขึ้นโดยตระกูลสิบอันดับแรกในเมืองก่วงหยาง แต่ละตระกูลดูแลงานเลี้ยงค็อกเทลของอวิ๋นติ่งเป็นเวลาหนึ่งปี"

“อย่างไรก็ตาม จู่ๆ ก็มีซ่งจื่อหลานขึ้นมา งานเลี้ยงค็อกเทลนี้ ก็มีซ่งจื่อหลานเป็นคนควบคุมดูแลเป็นเวลาสามปีติดต่อกันแล้ว”

"ในเมืองก่วงหยาง แกจะได้เข้าร่วมสังคมชั้นสูงหรือไม่ สัญญาณที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่จะบอกได้ก็คือแกเคยเข้าร่วมงานเลี้ยงค็อกเทลที่อวิ๋นติ่งหรือไม่นั่นเอง!"