หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 187

หลินมั่วได้ฟังแล้วก็รู้สึกงุนงง เขาไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับงานเลี้ยงค็อกเทลที่อวิ๋นติ่งนี้มาก่อน

ความจริงแล้ว นี่เป็นเรื่องปกติ

นี่เป็นเรื่องที่นักธุรกิจกับผู้ประกอบการในเมื่องก่วงหยางเท่านั้นถึงจะรู้ได้

ก่อนหน้านี้หลายปีหลินมั่วนั้นยากจนมาก เขาจะรู้ความลับของพวกสังคมชั้นสูงเหล่านี้ได้อย่างไร

ฟังฮุ่ยทอดถอนหายใจ “ฉันจำได้ว่า สิบกว่าปีก่อน ปู่ของพวกแก็อยากเข้าร่วมงานเลี้ยงค็อกเทลที่อวิ๋นติ่งนี่เหมือนกัน”

"พยายามทุกวิถีทาง ใช้ทุกเส้นสายที่มี แต่สุดท้ายแล้วก็เข้าร่วมไม่ได้”

“เพราะว่า พวกผู้ดูแลจัดการงานเลี้ยงค็อกเทลที่อวิ๋นติ่งเหล่านั้น คิดว่าตระกูลสวี่ไม่มีคุณสมบัติที่จะเข้าร่วมสังคมชั้นสูงในเมืองก่วงหยางเลย!”

"นึกไม่ถึงว่า พวกเราได้รับอุตสาหกรรมยาสวี่ซื่อมาไม่นาน ก็ได้รับเชิญไปงานเลี้ยงค็อกเทลที่อวิ๋นติ่งซะแล้ว"

"จะเห็นได้ว่า ผู้ดูแลจัดการงานเลี้ยงค็อกเทลที่อวิ๋นติ่งเหล่านั้นยอมรับอุตสาหกรรมยาสวี่ซื่อของเราแล้ว!”

สวี่เจี้ยนกงพยักหน้าซ้ำๆ เขาค่อนข้างจะพอใจในตนเอง

สวี่ปั้นซย่ารู้สึกรำคาญเล็กน้อย "แม่ พูดอะไรของแม่น่ะ"

“นี่เป็นคำเชิญของซ่งจื่อหลาน เธอเจาะจงเชิญหลินมั่วโดยเฉพาะ”

“เธอเห็นแก่หน้าของหลินมั่ว ถึงได้เชิญยังไงล่ะ ทำไมถึงได้กลายเป็นเรื่องของอุตสาหกรรมยาสวี่ซื่อของตระกูลเราไปได้ล่ะคะ”

ฟังฮุ่ยเหลือบมองเธอ "นี่แกพูดเหลวไหลอะไรกัน!"

"งานเลี้ยงค็อกเทลที่อวิ๋นติ่ง จะเชิญเฉพาะนักธุรกิจและผู้ประกอบการเท่านั้น"

"หลินมั่วเป็นนักธุรกิจหรือผู้ประกอบการกันล่ะ?"

“หากเขาไม่ได้เป็นสามีแก และหากไม่ใช่เพราะอุตสาหกรรมยาสวี่ซื่อของพวกเรา เขาจะมีคุณสมบัติไปร่วมงานเลี้ยงค็อกเทลที่อวิ๋นติ่งนี่ไหม”

"อีกอย่าง แม้ว่าซ่งจื่อหลานจะรับผิดชอบดูแลงานเลี้ยงค็อกเทลที่อวิ๋นติ่ง แต่ว่า ด้านในยังมีทีมตรวจสอบที่เข้มงวดอยู่”

“เรื่องต่างๆ ก็ใช่ว่าเธอจะตัดสินใจคนเดียวได้”

“หากไม่ผ่านการพิจารณาจากคนพวกนั้น เธอจะเชิญพวกแกได้ยังไง”

สวี่เจี้ยนกงพยักหน้าซ้ำๆ "แม่ของแกพูดถูก"

"อุตสาหกรรมยาสวี่ซื่อของพวกเรานี่สิถึงจะเป็นกุญแจสำคัญ"

“ไม่น่าแปลกใจเลย เมื่อเร็วๆ นี้พวกเราได้เซ็นบิลสามพันล้านหยวน และบริษัทก็ได้กลายเป็นผู้นำของวงการธุรกิจยาในเมืองก่วงหยางแล้ว”

“ตราบใดที่ผู้ดูแลเหล่านั้นไม่ใช่พวกโง่เง่า ก็ต้องพิจารณาเรื่องการเชิญพวกเราตั้งนานแล้ว”

"ซ่งจิอหลานเพียงใช้โอกาสนี้เพื่อทำดีเอาหน้าก็เท่านั้น"

“พวกแกคิดจริงๆ เหรอว่านี่เป็นเพราะเธอช่วย”

นอกจากจะประหลาดใจแล้ว เขาก็ยังหน้าซ้ำๆ อีก “หลินมั่ว แกยังถือว่ารู้ความอยู่บ้าง”

"โอเค งั้นก็ตามนี้แหละ"

สวี่ปั้นซย่ามีสีหน้าที่งุนงง ทานอาหารเสร็จแล้วก็เข้ามาในห้องแล้วรีบเอ่ยถามหลินมั่วทันที "ทำไมคุณถึงยอมให้พวกเขาไปด้วยล่ะ"

“คุณหลานไม่ได้เชิญพวกเขานะ พวกเราพาไปด้วยแบบนี้ มันไม่ดูเป็นการไร้มารยาทไปหน่อยเหรอ!”

หลินมั่วหัวเราะเบาๆ "ไม่เป็นไรหรอก พาไปแค่สองคนเองนี่นา"

“อีกอย่าง คุณมองไม่ออกเหรอ”

"พ่อกับแม่ให้ความสำคัญกับงานเลี้ยงค็อกเทลอวิ๋นติ่งนี้มาก และแลดูจะสนใจมากด้วย"

"พวกเขาทั้งได้รับความคับข้องใจมากมายในตระกูลสวี่ ครั้งนี้เป็นโอกาสที่ดีที่พวกเขาจะได้เชิดหน้าชูตาแล้ว"

“ถ้าคุณไม่ให้พวกเขาเข้าร่วมงาน พวกเขาก็จะไม่มีวันจบ!”

สวี่ปั้นซย่าอดที่จะพูดอย่างช่วยไม่ได้ว่า "หลินมั่ว คุณเนี่ยนะ ใจดีเกินไปจริงๆ!"

“อันที่จริง พวกเขาปฏิบัติต่อคุณอย่างนั้น คุณไม่ต้องคำนึงถึงพวกเขาเลยก็ได้”

หลินมั่วยิ้มแล้วยิ้มอีก “ไม่เป็นไร อย่างไรเสียพวกเขาก็เป็นพ่อแม่ของคุณนะ!”

สวี่ปั้นซย่าตาแดง นับเป็นโชคดีที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของเธอที่ได้พบกับคนที่รักเธอได้มากขนาดนี้