หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1820

ทันใดนั้นสีหน้าของหลินมั่วก็เย็นชามาก

เขารู้ว่าที่มาครั้งนี้ ตระกูลเซี่ยจะต้องไม่ยอมจบเรื่องง่ายๆแน่

แต่เขาคิดไม่ถึงว่า ตระกูลเซี่ยจะรังแกคนขนาดนี้

เหลาหู่ที่ยืนอยู่ข้างหลินมั่ว ตะโกนด้วยความโกรธ “เซี่ยเชียนหาว พวกคุณอย่ารังแกกันเกินไปนะ!”

“เซี่ยเชียนจวินก็ไม่ใช่พวกเราเป็นคนฆ่า ทำไมต้องให้พี่ใหญ่ของเรากราบสามครั้งคำนับเก้าครั้งให้ตระกูลของคุณด้วย”

เซี่ยเชียนหาวเหลือบมองเหลาหู่อย่างเย็นชา “นายเป็นใคร ที่นี่มีบทบาทให้นายพูดด้วยเหรอ”

“เด็กๆ ตบปาก!”

ข้างหลังมีผู้ชายคนหนึ่งถลันขึ้นมา ยกมือขึ้นหันไปจะตบเหลาหู่

เหลาหู่ไม่ยอม เขายื่นมือออกไปหยุดไว้ทันที

แต่ว่า ความแข็งแกร่งของเหลาหู่นั้นยังน้อยไป

ผู้ชายคนนี้ผลักแขนของเขาออก ในขณะเดียวกันก็จะใช้หลังมือ เล็งไปที่ใบหน้าแล้วเหวี่ยงมือไป

เมื่อเห็นเหลาหู่กำลังจะโดนตบที่ใบหน้า หลินมั่วก็ยื่นมือออกไปจับข้อมือของผู้ชายคนนั้น แล้วดึงเหลาหู่มาอยู่ข้างหลังตัวเอง

“นี่คือน้องชายของผม คำพูดของเขา ก็หมายถึงคำพูดของผม”

หลินมั่วพูดเย็นชา

เซี่ยเชียนหาวเมื่อได้ยินก็หัวเราะ “ฮ่าฮ่าฮ่า คนแซ่หลิน นายคิดว่านายคือใคร”

“แม้กระทั่งนายเองก็ไม่มีคุณสมบัติที่จะพูด นายอาศัยอะไรมาออกหน้าแทน”

“ในเมื่อคำพูดของเขาก็คือคำพูดของนาย งั้นก็ดี ตบปากเขาด้วยเลย!”

คนของตระกูลเซี่ยหลายคนเดินออกมาทันที จ้องหลินมั่วด้วยใบหน้าที่ดุดัน

ทุกคนรอบข้างก็หัวเราะขึ้นมา ผู้ชายคนหนึ่งพูดเสียงดังว่า “คุณเซี่ย ทำได้ดีมาก!”

“คนแซ่หลิน นายคิดว่าเรียกตัวเองว่าท่านประมุขมณฑลก่วง แล้วจะแน่เหรอ”

“ฮึ ต่อหน้าบุคคลสำคัญของตระกูลเซี่ยเหล่านี้ นายไม่มีค่าอะไรเลย นายมีคุณสมบัติอะไรมาพูดจาที่นี่”