หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1840

ลูกพี่หั่วไม่มีท่าทีหวาดกลัวแต่อย่างใด “ถ้าคุณเป็นเจ้าของกิจการที่นี่จริงๆ ผมจะขอโทษคุณเอง!”

“แต่ถ้าคุณไม่ใช่เจ้าของกิจการที่นี่และคิดที่จะสร้างความวุ่นวายละก็ คุณอย่าคิดว่าพวกเราจะกระจอกจนทำอะไรคุณไม่ได้นะ”

ชายหนุ่มโกรธจัด เขาคว้าคอเสื้อของลูกพี่หั่วเอาไว้ “นี่นายกำลังคุยอยู่กับใครรู้ตัวบ้างไหม นายลองพูดอีกครั้งสิ…”

ในตอนนั้นเองเหล่าพนักงานรักษาความปลอดภัยที่อยู่ด้านหลังก็รีบวิ่งขึ้นมาหาลูกพี่หั่ว ก่อนจะจ้องหน้าชายหนุ่มคนนั้นด้วยแววตาแข็งกร้าว

ชายหนุ่มตกใจจนถอยหลังไปอย่างไม่รู้ตัว ใบหน้าของเขาขาวซีด

เขามองคนที่อยู่ด้านหลังลูกพี่หั่วก่อนจะตะคอกออกมาอย่างโมโห “ทำไม พวกนายคิดว่าคนเยอะกว่าแล้วจะรังแกคนอื่นยังไงก็ได้งั้นสิ”

“พวกนายรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร”

“ฉันจะบอกอะไรให้นะ ฉันคือซุนเฮ่าปิน พวกนายรู้จักตระกูลซุนแห่งเมืองก่วงหยางไหม ประมุขของตระกูลซุนคือลุงของฉัน!”

ลูกพี่หั่วหน้าซีดลงทันที

ตระกูลซุนแห่งเมืองก่วงหยางเป็นตระกูลที่มีชื่อเสียงเป็นอย่างมากในเมืองก่วงหยาง ตระกูลของพวกเขามีอายุนับร้อยปี

อำนาจของตระกูลซุนหากเทียบกับสิบตระกูลใหญ่แห่งเมืองก่วงหยางในเมื่อก่อนก็ถือว่าห่างกันไม่เท่าไหร่

หลังจากที่หลินมั่วจัดอันดับสิบตระกูลใหญ่แห่งเมืองก่วงหยางขึ้นมาอีกครั้ง ตระกูลซุนก็ได้ขึ้นมาเป็นหนึ่งในสิบตระกูลใหญ่ด้วยเช่นกัน เพราะฉะนั้นในเมืองก่วงหยางแห่งนี้ ตระกูลซุนนับว่าเป็นตระกูลที่มีชื่อเสียงเป็นอย่างมาก

เมื่อคิดดูแล้วตระกูลซุนก็เป็นหนึ่งในตระกูลที่หลินมั่วฉุดขึ้นมา

แต่การที่ซุนเฮ่าปินมาก่อความวุ่นวายที่สวนวั่งเจียงมันหมายความว่ายังไงกันแน่

ลูกพี่หั่วเลิกคิ้วขึ้น “ที่แท้คุณก็เป็นหลานชายตระกูลซุน ขออภัยด้วยครับ”

“แต่ในเมื่อเป็นถึงหลานชายของตระกูลซุนก็ยิ่งต้องรู้กฎของสวนวั่งเจียงแห่งนี้ไม่ใช่เหรอ!”

“หากไม่ใช่เจ้าของกิจการของสวนวั่งเจียงก็จำเป็นต้องให้เจ้าของกิจการพาเข้ามาด้านใน

การที่พวกคุณเข้ามาที่นี่โดยพละการ เป็นการฝ่าฝืนกฎของสวนวั่งเจียง”

ซุนเฮ่าปินด่ากลับไป “นายว่าใครเข้ามาโดยพละการ”

“ฉันก็บอกไปแล้วว่าพวกเราเป็นเจ้าของกิจการของสวนวั่งเจียง พวกนายมีสิทธิ์อะไรห้ามให้พวกเราเข้าไป”

“แถมยังมีหน้ามาสั่งสอนพวกเราเรื่องกฎของสวนวั่งเจียงอีก” เป็นแค่หมาเฝ้าประตูก็กล้าปฎิบัติตัวต่อพวกเราแบบนี้เชียวหรือ