หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1841

ลูกพี่หั่วหน้าซีดเซียว “ซุนเฮ่าเสียง นายนี่ใจกล้าไม่เบาเลยนะ ถึงได้กล้ามาว่าคุณหลินแบบนี้”

“นายไม่อยากมีชีวิตต่อแล้วใช่ไหม”

ซุนเฮ่าเสียงหัวเราะพรวดออกมา “คุณหลินบ้าบออะไรกัน ทำไมฉันต้องไม่กล้าว่าเขาด้วย”

“ขยะแบบพวกนายมีค่าให้นายแซ่หลินกลับมาเป็นที่คุ้มกะลาหัวให้อยู่หรือ”

“ฉันจะบอกพวกนายให้นะ พวกนายตัดใจซะเถอะ!”

“คนตระกูลเซี่ยมากกว่าพันคนล้อมเขาที่นายแซ่หลินนั้นอยู่แล้ว ตอนนี้ไม่แน่ว่านายแซ่หลินนั้นอาจจะกลายเป็นอาหารหมาแล้วก็ได้”

ลูกพี่หั่วโกรธมากจนตัวสั่น เขาชี้นิ้วไปที่ซุนเฮ่าเสียงและตะโกนลั่น “นายแซ่ซุน นายพูดไร้สาระอะไรของนาย!”

“คุณหลินไม่มีทางเป็นอะไรแน่!”

ซุนเฮ่าเสียงแสยะยิ้มออกมา “นายปลอบใจตัวเองต่อไปเถอะ ฉันไม่อยากเสียเวลาคุยกับนายแล้ว!”

“เอาล่ะ อย่ามาขวางทางแถวนี้ เปิดประตูออกซะ ฉันจะกลับแล้ว!”

ลูกพี่หั่วตะคอกด้วยความโกรธ “นายไม่ใช่เจ้าของที่นี่สักหน่อย...”

ซุนเฮ่าเสียงตะคอก “ที่ฉันพูดเมื่อกี้นายไม่ได้ยินหรือไง”

“บ้านที่อยู่บนยอดเขานั้นเป็นของตระกูลซุน!”

“แล้วฉันจะไม่ใช่เจ้าของที่นี่ได้อย่างไร”

ลูกพี่หั่ว “ไร้สาระ!”

“ทั้งเมืองก่วงหยางต่างก็รู้ว่านั่นเป็นบ้านของคุณหลิน!”

“ถึงพวกนายจะหน้าไม่อายแค่ไหนแต่ก็แย่งกันไปดื้อๆ แบบนี้ไม่ได้หรือเปล่า”

ซุนเฮ่าเสียงแสยะยิ้ม “ใช่ นั่นเป็นบ้านของนายแซ่หลิน แต่นั่นก็เป็นอดีตไปแล้ว!”

“นายอย่าลืมนะว่าตอนนี้หลินมั่วเป็นลูกเขยของตระกูลสวี่ จริงๆ แล้วของทั้งหมดของเขาเป็นของตระกูลหลิน”

“ก่อนหน้านี้ที่หลินมั่วยังมีชีวิตอยู่ ตระกูลสวี่รู้สึกว่าเขาน่าสงสารจึงให้เขาไปพักที่นั่น”

“แต่ตอนนี้เขาตายแล้ว บ้านหลังนี้ก็เป็นสิทธิ์ของตระกูลสวี่ที่จะได้กลับไป!”