หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1842

ซุนเฮ่าเสียงคิดไม่ถึงว่าลูกพี่หั่วจะดื้อรั้นขนาดนี้ เขารู้สึกรำคาญมากจริงๆ

“นายอยากตายใช่ไหม ฉันจะทำให้นายสมปรารถนาเอง!”

“แม่งเอ๊ย นายก็ไม่ดูตัวเองเลย ยังคิดจะมากล้าดีกับฉัน”

“ขยะแบบนาย ฉันฆ่าให้ตายไปก็ไม่ตายอะไรกับฆ่าหมาสักตัวหรอก”

ซุนเฮ่าเสียงตะคอก จากนั้นก็พุ่งตัวเข้าไปต่อยลูกพี่หั่วจนลอยไป

ลูกพี่หั่วบาดเจ็บสาหัส เขาล้มลงกับพื้น และกระอักเลือดออกมาอย่างทนไม่ไหวอีกต่อไป

แต่ซุนเฮ่าเสียงก็ยังไม่หยุดเท่านั้น เขาพุ่งตัวเข้าไปอีกครั้งหนึ่งและกำลังจะลงมือ

ขณะนั้นเอง บอดี้การ์ดข้างๆ ก็ทยอยเข้ามาล้อมซุนเฮ่าเสียงและห้ามเขาไว้

ซุนเฮ่าเสียงเห็นสถานการณ์เป็นเช่นนั้น เขาก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาและจึงตะโกนขึ้น “แม่งเอ๊ย ไอ้สารเลวพวกนี้ กล้ามาขวางฉันอย่างนั้นหรือ”

“ไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้ ถ้าไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่าพวกนายไปด้วยเลย!”

บอดี้การ์ดเหล่านั้นมองตากัน แต่สุดท้ายก็กัดฟันปกป้องลูกพี่หั่วเอาไว้ด้านหลัง

คนพวกนี้เป็นติดตามเป็นลูกน้องลูกพี่หั่วมานานแล้ว พวกเขาจะไม่ยอมถอยอย่างเด็ดขาด!

เมื่อเห็นสถานการณ์เป็นเช่นนั้น ซุนเฮ่าเสียงก็รู้สึกโมโหมาก

เขาถอยหลังไปหลายก้าวและตะโกนขึ้น “ได้ พวกนายรนหาที่ตายกันเองนะ อย่ามาโทษฉันก็แล้วกัน!”

“ใครก็ได้ ตัดแขนขาไอ้พวกนี้ซะ!”

“ฉันจะให้ชีวิตที่เหลือของพวกมันคุกเข่าเพื่อขอข้าวกิน!”

ภายในรถที่อยู่ด้านหลังนั้นมีคนพุ่งตัวออกมาหลายสิบคน พวกเขาต่างเป็นผู้ฝึกวิทยายุทธของตระกูลซุนทั้งหมด

คนเหล่านั้นเดินเข้าไปอยู่ด้านหน้าเหล่าบอดี้การ์ดด้วยท่าทางดุดัน

ถึงแม้ว่าจำนวนคนของบอดี้การ์ดเหล่านั้นจะมากกว่า แต่พวกเขาส่วนใหญ่ไม่เคยฝึกวิทยายุทธมาก่อน ถ้าเทียบกับคนพวกนั้นแล้ว พวกเขาไม่สามารถสู้ได้เลย

ทันทีที่มีการประมือกัน เหล่าบอดี้การ์ดเหล่านั้นก็ล้มไม่เป็นท่า ไม่สามารถสู้ได้เลย

ซุนเฮ่าเสียงยืนอยู่ด้านข้างมองดูฉากตรงหน้า สีหน้าก็ปรากฏความได้ใจออกมา จากนั้นเขาก็หัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง “นี่ก็คือผลของการทำตัวเป็นศัตรูกับตระกูลซุน!”

“ฮ่าๆๆ...”

ขบวนรถพวกนั้นขับเข้ามาอย่างรวดเร็ว ซุนเฮ่าปินเดินไปขวางหน้ารถคันแรกด้วยท่าทางกร่าง

“พวกนายจะทำอะไร”

“สวนวั่งเจียงกลายเป็นของพวกเราตระกูลซุนแล้ว”

“ถ้าพวกนายอยากจะเอาเปรียบพวกเราละก็ ก็ไปที่อื่นซะเถอะ!”

ซุนเฮ่าปินพูดด้วยท่าทางลำพองใจ

ขณะนั้นเองประตูรถก็เปิดออก เสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากภายในรถ “สวนวั่งเจียงกลายเป็นของตระกูลซุนตั้งแต่เมื่อไรกัน”

เมื่อได้ยินเสียงนั้น ซุนเฮ่าเสียงที่ใจเมื่อสักครู่นี้ก็ตัวสั่นเทาขึ้นมาทันที

เพราะเขาคุ้นเคยกับเสียงนั้นเป็นอย่างดี!

เขารีบหันไปมอง และเห็นว่าคนที่เดินออกมาจากรถนั้นคือหลินมั่ว!

วินาทีที่เห็นหลินมั่ว ซุนเฮ่าเสียงก็ขนลุกไปทั้งตัว เหงื่อผุดออกจากศีรษะและนิ่งค้างไปด้วยความตกใจ

ลูกพี่หั่วที่อยู่ไกลออกไปดีใจมาก เขาพูดขึ้นด้วยความตื่นเต้น “ลูกพี่หลิน! ลูกพี่หลิน! ลูกพี่กลับมาแล้ว!”