หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1843

เมื่อเห็นหลินมั่ว ทุกคนก็ตกตะลึงขั้นสุด

ลูกพี่หั่วกับบอดี้การ์ดที่อยู่ด้านข้างต่างก็ดีใจขึ้นมาทันที

ส่วนพวกคนของตระกูลซุนนั้น ตอนนี้สีหน้าเต็มไปด้วยความตกใจ ถึงขั้นมีบางคนถึงกับตัวสั่นเลยทีเดียว

เป็นเพราะชื่อเสียงของเขาจริงๆ!

หลินมั่วทำเพียงแค่ยืนอยู่ตรงนั้น ก็เพียงพอที่จะทำให้คนพวกนั้นหวาดระแวงได้แล้ว!

หลินมั่วพูดทักทายไปทางลูกพี่หั่วและคนอื่นๆ จากนั้นก็เดินไปด้านหน้าซุนเฮ่าเสียงพร้อมกับมองเขานิ่งๆ “เมื่อกี้ฉันได้ยินไม่ค่อยชัด นายลองพูดใหม่อีกทีสิ”

“ว่าสวนวั่งเจียงนี้ไปเป็นของตระกูลซุนตั้งแต่เมื่อไรกัน”

ซุนเฮ่าเสียงสีหน้าซีดเซียว ริมฝีปากสั่นเทาและไม่ได้ตอบอะไรกลับมา

“ทำไม เป็นใบ้หรือ”

“พูดไม่เป็นหรือไง”

หลินมั่วเบะปากและโบกมือ จากนั้นก็พูดขึ้น “ใครก็ได้ มาช่วยผ่อนคลายปากให้คุณชายซุนหน่อย”

ชายร่างกำยำเดินออกมาจากทางด้านหลังของหลินมั่ว จากนั้นก็ตบหน้าซุนเฮ่าเสียงไปหลายฉาดจนเลือดกบปาก

หลังจากนั้นซุนเฮ่าเสียงถึงเพิ่งจะได้สติขึ้นมา เขามองไปยังหลินมั่วด้วยสายตาหวาดกลัวพร้อมกับพูดเสียงสั่น “นาย...นาย...นายกลับมาได้อย่างไร”

“นายตายไปแล้วไม่ใช่หรือ”

หลังจากพูดออกไปแบบนั้น คนด้านข้างก็ตบเขาไปอีกฉาดหนึ่ง

“พูดเป็นไหม”

“ถ้าพูดไม่เป็น ครั้งหน้าก็ไม่ต้องพูด!”

หลินมั่วพูดด้วยเสียงเย็นชา

เมื่อเห็นคนด้านข้างหยิบมีดกริชออกมา ซุนเฮ่าเสียงก็แทบจะฉี่ราด

เขาถอยไปด้านหลังด้วยความหวาดกลัว เมื่อมองดูคนมากมายที่อยู่ด้านหลัง เขาก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาเล็กน้อย

“นายแซ่หลิน นาย...นายอย่ามาขู่กันเลย!”

“ฉันจะบอกนายให้นะ ฉัน...ฉันไม่กลัวนายหรอก...”

ซุนเฮ่าเสียงบอกว่าไม่กลัว แต่น้ำเสียงตอนที่พูดนั้นสั่นเทาเป็นอย่างมาก

หลินมั่วเหลือบไปมองเขา “ไม่กลัว?”

“แน่ใจหรือ?”

ซุนเฮ่าเสียงถอยไปด้านหลังอีกครั้งหนึ่ง น้ำเสียงยังคงสั่นเทาอยู่เช่นเดิม “นายแซ่หลิน นายยังกล้ากลับมาที่เมืองก่วงหยางอีกหรือไง”

เมื่อพูดจบ เขาก็ต่อสายไปยังตระกูลเซี่ยทันที

ทันทีที่ต่อสายติด สีหน้าของซุนเฮ่าเสียงก็เต็มไปด้วยความประจบสอพลอ เขาโค้งคำนับและพูดขึ้น “คุณเซี่ยครับ ผม...ผมเองครับ ซุนเฮ่าเสียง คนที่นำแจกันราชวงศ์หมิงไปให้ท่าน...”

“คุณเซี่ยครับ ต้องขออภัยจริงๆ นะครับ ผมไม่ได้ตั้งใจจะโทรไปรบกวน ประเด็นหลักคือมีเรื่องสำคัญเกิดขึ้นเล็กน้อย...”

“พวกเรา...พวกเราเจอหลินมั่วครับ...”

เมื่อพูดประโยคสุดท้ายจบ ซุนเฮ่าเสียงก็เหลือบไปมองหลินมั่วครู่หนึ่งด้วยสีหน้าที่บ่งบอกว่ารอก่อนเถอะหลินมั่ว!

ขณะนั้นเอง ลูกพี่หั่วก็แอบเดินไปด้านข้างหลินมั่ว

เขาดึงเสื้อของหลินมั่วเบาๆ และกระซิบขึ้น “ลูกพี่หลิน หรือว่า...หรือว่าพี่หนีไปก่อนดี...”

“เรื่องทางนี้ให้พวกผมจัดการก็พอแล้ว”

“พี่สบายใจเถอะ ขอแค่ผมยังเหลือลมหายใจอยู่ พวกเขาก็อย่าคิดที่จะได้เข้าไปในสวนวั่งเจียงเลย!”

เมื่อเห็นสายตาจริงใจของลูกพี่หั่ว หลินมั่วก็ยิ้มออกมา

เขาตบไล่ของลูกพี่หั่วเบาๆ และพูดเสียงเบา “ไม่ต้องห่วง ฉันไม่ต้องหนีหรอก!”

“คนที่ควรหนีคือพวกเขาต่างหาก!”