หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1845

ซุนเฮ่าเสียงก็ถือว่าเป็นคนฉลาดคนหนึ่ง เมื่อรู้ว่าคนตระกูลเซี่ยออกจากเมืองก่วงหยางไปแล้ว เขาก็รู้ว่าเรื่องนี้ไม่เป็นเหมือนที่คิดอีกต่อไป

ถึงแม้ว่ามณฑลซูกับมณฑลก่วงรวมกันจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของตระกูลเซี่ย

แต่ปัญหาคือ อำนาจของตระกูลเซี่ยอยู่ที่เมืองจิง

ถึงตระกูลเซี่ยจะอยากมาแย่งคนไป แต่ก็ใช้เวลาสักพัก อย่างน้อยๆ คงจะต้องใช้เวลาสองวันให้คนตระกูลเซี่ยเข้ามาในเมืองก่วงหยาง

ในเมื่อไม่มีคนของตระกูลเซี่ยแล้ว หลินมั่วก็จะกลายเป็นใหญ่ในเมืองก่วงหยางนี้!

ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ สิ่งที่คนตระกูลซุนทำทั้งหมดในตอนนี้จะต่างอะไรกับการรนหาที่ตายล่ะ

อีกทั้งรอบกายหลินมั่วมีคนอยู่มากมายขนาดนี้ ซุนเฮ่าเซียงไม่มีโอกาสคิดต่อต้านหรือหนีด้วยซ้ำ

ที่เขาคุกเข่าขอโทษในทันทีก็เพื่อหวังว่าจะรักษาชีวิตของตัวเองเอาไว้ได้

หลินมั่วไม่ได้สนใจเขาและมองไปยังหลินเฮ่าปินที่อยู่ใกล้ๆ

ซุนเฮ่าปินยังนิ่งอยู่ แต่ซุนเฮ่าเสียงก็จับแขนของเขาไว้และดึงให้เขาลงไปคุกเข่ากับพื้น

“พี่ พี่ทำอะไร”

ซุนเฮ่าปินถามขึ้นด้วยความไม่พอใจ

ซุนเฮ่าเสียงถลึงตาใส่เขา “หุบปาก!”

“ถ้าอยากมีชีวิตต่อก็คุกเข่าลงซะ!”

ซุนเฮ่าปินยังคงพูดขึ้นด้วยความไม่พอใจ “จะกลัวเขาทำไมล่ะครับ”

“พวกเรามีตระกูลเซี่ยหนุนหลังอยู่นะ!”

“เขาเป็นตระกูลหลักของเมืองจิงเลยนะ แม้แต่เซวียอู่เยี่ยราชันย์แดนใต้ยังต้องเกรงใจพวกเขาเลย”

“แล้วพวกเราจะไปกลัวคนของมณฑลซูกับมณฑลก่วงทำไม”

ซุนเฮ่าเสียงโมโหมากจนพูดอะไรไม่ออกแล้ว

เมื่อหลินมั่วที่ยืนด้านข้างได้ยินซุนเฮ่าปินพูดแบบนั้นก็หัวเราะลั่นทันที “คุณชายซุน น้องชายของนายนี่ดื้อรั้นใช่ย่อยเลยนะ!”

“มีตระกูลเซี่ยคอยสนับสนุนอยู่ก็แข็งแกร่งจริงๆ นั่นแหละ ไม่จำเป็นต้องกลัวพวกเราหรอก ฮ่าๆๆ...”

สีหน้าของซุนเฮ่าปินเต็มไปด้วยความลำพองใจ “นายแซ่หลิน อย่าหาว่าฉันไม่เตือนนายนะ”

“ตระกูลซุนของพวกเราร่วมมือกับตระกูลเซี่ยแล้ว”

จ้าวเทียนอิงเบะปาก “สวะ!”

หลังพูดจบ มือขวาก็ขยับและปักกริชเข้าไปในคอของซุนเฮ่าปินทันที

ซุนเฮ่าปินกุมคอขอตัวเองไว้และเดินถอยไปด้านหลังอย่างโซเซ จากนั้นก็ล้มลงกับพื้นและดีดดิ้นอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายก็แน่นิ่งไป

เมื่อเห็นตระกูลเซี่ยเห็นสถานการณ์เป็นแบบนั้น พวกเขาก็ตัวสั่นเทาขึ้นมา บางคนที่ขี้ขลาดหน่อยก็คุกเข่าลงกับพื้นทันที

“พวกสวะ!”

“เจ้าหั่ว ให้พวกนายจัดการแล้วกัน!”

หลินมั่วโบกมือและเดินตรงเข้าไปในสวนวั่งเจียง

ลูกพี่ดีใจมาก เมื่อกี้นี้พวกเขาถูกคนตระกูลซุนพวกนั้นซ้อม ในใจเต็มไปด้วยความโมโหตั้งนานแล้ว

เมื่อหลินมั่วให้พวกเขาจัดการ นั่นมันเท่ากับว่าเขาให้โอกาสพวกเขาได้แก้แค้นไม่ใช่หรือ

“ขอบคุณมากครับลูกพี่หลิน!”

ลูกพี่หั่วตอบรับ จากนั้นก็พาลูกน้องไปด้านหน้าซุนเฮ่าเสียงและแสยะยิ้มพูดขึ้น “คุณชายซุน ตอนนี้คุณยังอยากจะเข้าไปในสวนวั่งเจียงอยู่ไหม”