หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1848

ผู้นำตระกูลซุนจ้องไปที่รถข้างนอกด้วยความตะลึง

ดูก็รู้ว่าคราวนี้เขาหนีไปไหนไม่ได้แล้ว

ในขณะนี้มีชายคนหนึ่งเดินลงมาจากรถคันที่อยู่ข้างหน้า เขาคนนั้นคือเหล่าหู่

เขาเดินมาที่รถของผู้นำซุนด้วยรอยยิ้ม "ท่านผู้นำซุน ท่านจะรีบไปไหนงั้นหรือ"

“พี่หลินของผมบอกแล้วไม่ใช่หรือว่าเขาอยากจะเชิญคุณกลับไปเสวนา”

“ท่านผู้นำ ท่านคงจะไม่ได้จะปฎิเสธพวกผมหรอกใช่ไหม”

แล้วคนของตระกูลก็นั่งหมดหวังอยู่บนรถ ตอนนี้พวกเขาก็พูดไม่ออกด้วยซ้ำ

สมาชิกในตระกูลซุนพวกนั้นถูกเหล่าหู่นำตัวไปที่สวนวั่งเจียงและพอพวกเขามาถึง หัวหน้าตระกูลซุนก็พบว่าสมาชิกของตระกูลอื่นๆ ก็ถูกนำตัวมาที่นี่เช่นกัน

ก่อนหน้านี้พวกเขาได้ปรึกษากันว่าจะออกมาจากเมืองก่วงหยางเพื่อหลีกเลี่ยงอันตรายก่อน

แต่สุดท้ายก็ไม่มีใครหนีออกไปได้ พวกเขาทั้งหมดต่างก็ถูกพาตัวกลับมา

ผู้นำตระกูลพวกนี้ต่างรู้สึกหดหู่ใจ เพราะพวกเขารู้ว่าคราวนี้พวกเขาจะต้องจบเห่อย่างแน่นอน

เหล่าหู่ต้อนคนเหล่านี้ไว้ด้วยกันแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ผู้นำตระกูลทั้งหลายเข้าไปคุยในบ้านกันดีไหม"

“พี่หลินของเรารอพวกคุณมานานแล้ว!”

และผู้นำตระกูลก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องตามเหล่าหู่เข้าไปในบ้าน

พอพวกเขาเข้ามาก็เห็นหลินมั่วนั่งอยู่บนโซฟา

และในตอนที่เห็นหลินมั่ว หัวหน้าตระกูลฟั่นก็คุกเข่าลงกับพื้นเสียงดังลั่นและพูดด้วยน้ำเสียง สั่นเครือ "คุณหลิน ผะ...ผมผิดไปแล้ว..."

“ให้โอกาสผมสักครั้ง ช่วยไว้ชีวิตผมด้วยเถอะ…”

พอผู้นำตระกูลฟั่นคุกเข่าลง ผู้นำอีกสองคนก็คุกเข่าตามทันที พวกเขาคุกเข่าก้มกราบขอความเมตตา

ส่วนผู้นำตระกูลซุนก็ถือว่ายังค่อนข้างหยิ่งทะนง เขากัดฟันและยืนต่อ แต่ขาของเขากลับสั่น ตลอดเวลา

หลินมั่วเหลือบมองคนเหล่านี้และพูดเบาๆว่า "ผมให้เหล่าหู่กระจายข่าวว่าผมกลับมายังสวนวั่งเจียงแล้ว พวกคุณไม่รู้จริงๆเหรอว่าผมต้องการจะสื่ออะไร"

แล้วผู้นำตระกูลหลายคนก็ก้มหน้าลง พูดอะไรไม่ออกซักคำ