หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1848

ผู้นำตระกูลซุนจ้องไปที่รถข้างนอกด้วยความตะลึง

ดูก็รู้ว่าคราวนี้เขาหนีไปไหนไม่ได้แล้ว

ในขณะนี้มีชายคนหนึ่งเดินลงมาจากรถคันที่อยู่ข้างหน้า เขาคนนั้นคือเหล่าหู่

เขาเดินมาที่รถของผู้นำซุนด้วยรอยยิ้ม "ท่านผู้นำซุน ท่านจะรีบไปไหนงั้นหรือ"

“พี่หลินของผมบอกแล้วไม่ใช่หรือว่าเขาอยากจะเชิญคุณกลับไปเสวนา”

“ท่านผู้นำ ท่านคงจะไม่ได้จะปฎิเสธพวกผมหรอกใช่ไหม”

แล้วคนของตระกูลก็นั่งหมดหวังอยู่บนรถ ตอนนี้พวกเขาก็พูดไม่ออกด้วยซ้ำ

สมาชิกในตระกูลซุนพวกนั้นถูกเหล่าหู่นำตัวไปที่สวนวั่งเจียงและพอพวกเขามาถึง หัวหน้าตระกูลซุนก็พบว่าสมาชิกของตระกูลอื่นๆ ก็ถูกนำตัวมาที่นี่เช่นกัน

ก่อนหน้านี้พวกเขาได้ปรึกษากันว่าจะออกมาจากเมืองก่วงหยางเพื่อหลีกเลี่ยงอันตรายก่อน

แต่สุดท้ายก็ไม่มีใครหนีออกไปได้ พวกเขาทั้งหมดต่างก็ถูกพาตัวกลับมา

ผู้นำตระกูลพวกนี้ต่างรู้สึกหดหู่ใจ เพราะพวกเขารู้ว่าคราวนี้พวกเขาจะต้องจบเห่อย่างแน่นอน

เหล่าหู่ต้อนคนเหล่านี้ไว้ด้วยกันแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ผู้นำตระกูลทั้งหลายเข้าไปคุยในบ้านกันดีไหม"

“พี่หลินของเรารอพวกคุณมานานแล้ว!”

และผู้นำตระกูลก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องตามเหล่าหู่เข้าไปในบ้าน

พอพวกเขาเข้ามาก็เห็นหลินมั่วนั่งอยู่บนโซฟา

และในตอนที่เห็นหลินมั่ว หัวหน้าตระกูลฟั่นก็คุกเข่าลงกับพื้นเสียงดังลั่นและพูดด้วยน้ำเสียง สั่นเครือ "คุณหลิน ผะ...ผมผิดไปแล้ว..."

“ให้โอกาสผมสักครั้ง ช่วยไว้ชีวิตผมด้วยเถอะ…”

พอผู้นำตระกูลฟั่นคุกเข่าลง ผู้นำอีกสองคนก็คุกเข่าตามทันที พวกเขาคุกเข่าก้มกราบขอความเมตตา

ส่วนผู้นำตระกูลซุนก็ถือว่ายังค่อนข้างหยิ่งทะนง เขากัดฟันและยืนต่อ แต่ขาของเขากลับสั่น ตลอดเวลา

หลินมั่วเหลือบมองคนเหล่านี้และพูดเบาๆว่า "ผมให้เหล่าหู่กระจายข่าวว่าผมกลับมายังสวนวั่งเจียงแล้ว พวกคุณไม่รู้จริงๆเหรอว่าผมต้องการจะสื่ออะไร"

แล้วผู้นำตระกูลหลายคนก็ก้มหน้าลง พูดอะไรไม่ออกซักคำ

และไม่นานหลังจากนั้น เสียงกรีดร้องก็ดังมาจากสวนหลังตระกูล ผู้นำตระกูลซุนนั้นน่าจะไปเฝ้ายมบาลแล้ว

พอคนอื่นเห็นแบบนี้พวกเขาก็ตัวสั่นด้วยความกลัว

เขาคือผู้นำตระกูลหลักแห่งเมืองก่วงหยางเชียวนะ ให้เขาตายไปง่ายๆแบบนี้เลยเหรอ

เดิมทีคนพวกนี้อยากจะกัดฟันฝืนไปอีกสักพัก แต่ตอนนี้มือไม้ของพวกเขากลับไม่ฟังคำนาย คนที่ไม่ได้คุกเข่าก็คุกเข่าลงกับพื้นและมองหลินมั่วด้วยความหวาดกลัว

หลินมั่วกวาดสายตามองทุกคนและเม้มริมฝีปากอย่างเหยียดหยาม "ไอ้สวะที่ไม่มีแม้แต่จิตใจที่กล้าหาญ มีชีวิตอยู่ไปก็เปล่าประโยชน์!"

หลังจากพูดจบ หลินมั่วก็โบกมือให้เหล่าหู่จัดการกับคนเหล่านี้

สำหรับตระกูลที่อยู่เบื้องหลังพวกเขา ชะตากรรมของพวกเขาก็น่าเศร้าเช่นกัน

เพียงชั่วค่ำคืนตระกูลหลักที่มีรากฐานมาหลายสิบปีหลายร้อยปีในเมืองก่วงหยางก็ถูกกวาดล้างไปโดยปริยาย

และเหตุการณ์นี้สะเทือนไปทั้งเมืองก่วงหยาง!

บรรดาผู้ที่ตอนแรกพร้อมที่จะก่อเรื่อง แต่ตอนนี้ต่างก็กลับมาซื่อตรงและไม่มีใครกล้ามีความคิดชั่วร้ายอีกต่อไป