หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1867

หลินมั่วจินตนาการถึงความเป็นไปได้นับไม่ถ้วน แต่เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าภายในกล่องไม้นี้จะมีหัวกะโหลกอยู่จริงๆ

ไม่รู้ว่าหัวกะโหลกนั้นถูกฝังไว้ใต้ดินมานานแค่ไหน ถึงส่งกลิ่นเน่าเหม็นได้ถึงขนาดนี้

ภายใต้หัวกะโหลกมีกระดูกกองอยู่ซึ่งน่าจะเป็นกระดูกของผู้ตายเช่นกัน

หลินมั่วอ้าปากค้าง “ผู้เฒ่าหลี่...นี่คุณทำอะไรเนี่ย”

หลี่เถียจุ่ยไม่ได้พูดอะไร

ตอนนี้ชายที่อยู่ตรงข้ามกำหมัดแน่น ดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ ร่างกายของเขาสั่นสะท้านราวกับพร้ะอมที่จะระเบิดอารมณ์ทุกเมื่อ

หลินมั่วยิ่งสับสนมากขึ้น พวกเขาสองคนกำลังเล่นทายปริศนาอะไรอยู่

หรือว่ามีบางอย่างผิดปกติกับกระดูกพวกนี้

เขาอดไม่ได้ที่จะก้มลงมองอีกครั้ง คราวนี้เขาค้นพบปัญหาบางอย่างเข้าให้แล้ว

ทันใดนั้นเขาก็กำหมัดแน่นและมองไปที่หลี่เถียจุ่ย “ผู้เฒ่าหลี่ คุณ...เอาหัวกะโหลกนี่มาจากไหน”

หลี่เถียจุ่ยไม่ตอบ จากนั้นชายที่อยู่ตรงข้ามชิงพูดขึ้นก่อน “กระดูกนี่มีปัญหาอะไรงั้นเหรอ”

เขาพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเทา สองมือกำหมัดแน่นและดูตื่นเต้นเป็นอย่างมาก

หลินมั่วหยิบหัวกะโหลกออกมา มองดูมันอย่างระมัดระวังเป็นเวลานานพร้อมกับขมวดคิ้ว “คนผู้นี้คงจะตายไปนานแล้ว”

หากใครได้ยินคำพูดแบบนี้จะต้องหัวเราะออกมาแน่นอน

กระดูกเน่าขนาดนี้ก็ต้องตายไปนานแล้ว

ทว่าชายที่อยู่ตรงข้ามกลับไม่ยิ้ม ประกายแวววาวปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา

ก่อนจะหันไปมองหลี่เถียจุ่ยที่อยู่ข้างๆ “ผมไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน”

“ถึงแม้ฉันจะโกหกนายหลายครั้ง แต่ฉันจะกล้าโกหกนายเรื่องแบบนี้ได้ยังไง”

ชายคนนั้นไม่ตอบและมองไปที่หลินมั่วอีกครั้ง “พูดต่อ”

หลินมั่วหยิบกระดูกอื่นๆ ที่อยู่ข้างในขึ้นมา พิจารณาถี่ถ้วนและพูดอย่างเคร่งขรึม “กระดูกของคนผู้นี้เปียกชุ่มไปด้วยยาพิษ”

“ดูจากร่องรอยของพิษ เขาน่าจะตายไปนานแล้ว”

“แต่ว่า...มีคนใช้ยาพิษผนึกไว้ในกระดูกของเขา ป้องกันไม่ให้พิษกระจายเข้าสู่กระแสเลือดจึงช่วยชีวิตเขาไว้ได้”

“ใครกันที่มีทักษะทางการแพทย์น่าอัศจรรย์แบบนี้”

หลี่เถียจุ่ยหัวเราะทันทีและพูดว่า “ใช่แล้ว”

“มันน่าตกใจมาก!”

“ว่าไง นายแซ่อู๋ เชื่อหรือยังล่ะ”

“ทั้งตอนที่เขาถูกวางยาพิษและตอนตาย คนนอกไม่รู้เรื่องพวกนี้”

“นายองคิดดูว่าเคยบอกเรื่องนี้กับใครหรือเปล่า”

“แต่ฉันไม่รู้อะไรเลยสักนิด”

สีหน้าของชายคนนั้นดูเคร่งขรึม เขาจ้องมองตรงไปที่หลินมั่วราวกับกำลังคิดอะไรบางอย่าง

แต่เห็นได้ชัดว่าสายตาและท่าทีของเขาเปลี่ยนไปมาก ทำให้ไม่มีการดูหมิ่นหรือเป็นศัตรูกับหลินมั่วอีกต่อไป

หลังจากนั้นไม่นาน ชายคนนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก “ถ้าคุณเจอคนไข้รายนี้ คุณจะรักษาเขาได้หรือเปล่า”

หลินมั่วคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้า “มีวิธีก็จริง แต่จะทำได้หรือเปล่าเป็นอีกเรื่องหนึ่ง”

“เพราะยาที่จะนำมารักษาเขานั้นหายากมาก!”