หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1868

เมื่อได้ยินดังนั้นร่างกายของชายคนนั้นก็สั่นสะท้าน

เขามองไปที่หลินมั่วพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “อะไร คุณต้องการยาอะไร”

หลินมั่วกระซิบ “ดอกพลับพลึงม่วง”

ดวงตาของอีกฝ่ายเบิกกว้างทันที “ดอกพลับพลึงม่วงคืออะไร”

“เป็นดอกพลับพลึงหายากชนิดหนึ่ง” หลินมั่วตอบ

“ดอกพลับพลึงทั่วไปที่เรารู้จักจะเป็นสีแดง”

“ดอกพลับพลึงม่วงเป็นสายพันธุ์หนึ่งของดอกพลับพลึง”

“แม้ดอกพลับพลึงม่วงมีพิษร้ายแรง แต่สามารถใช้พิษสู้พิษ บรรเทาพิษในกระดูกได้”

“แต่ดอกพลับพลึงม่วงนั้นหายากมาก”

“เติบโตเฉพาะในสถานที่สุดเลวร้าย”

“หลายปีที่ผ่านมา ดอกพลับพลึงม่วงปรากฏเฉพาะในเหมียวเจียงเท่านั้น ไม่มีใครเคยเจอที่อื่นอีกเลย”

“ดอกพลับพลึงหายากยิ่งกว่าโสมอายุหมื่นปีเติบโตพร้อมกันสิบต้นซะอีก!”

เมื่อได้ยินดังนั้น หมัดที่กำแน่นของชายคนนั้นก็คลายออกในที่สุด ดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ

เขาสูดหายใจเข้าและมองไปที่หลี่เถียจุ่ย “เอาล่ะ ช่วยจัดที่พักให้ผมด้วย”

หลี่เถียจุ่ยกระโดดขึ้นอย่างมีความสุข

“ฉันบอกแล้วว่าไม่ได้โกหก ฮ่าๆ ๆ”

“นายรับประกันความปลอดภัยของเจ้าเด็กคนนี้ได้ไหม”

หลี่เถียจุ่ยกล่าวอย่างตื่นเต้น

ท่าทางของชายคนนั้นสงบและตอบรับ “ผมจะปกป้องเขาด้วยชีวิต!”

หลี่เถียจุ่ยยิ้มกว้างจนเกือบถึงใบหู

หลินมั่วที่ยืนอยู่ข้างๆ รู้สึกสับสน “ผู้เฒ่าหลี่ นี่มันเรื่องอะไรกัน”

หลี่เถียจุ่ยนึกขึ้นได้พูดด้วยรอยยิ้มว่า “โอ้ ฉันลืมแนะนำให้นายรู้จัก”

“เอาล่ะ มาแนะนำตัวกันเถอะ”

“เขาชื่ออู๋เซวี๋ยนเป็นผู้สืบทอดของราชาหมัดหย่งชุน”

“พ่อของเขาเป็นแชมป์มวยหย่งชุนเมื่อสามสิบปีก่อน ชื่อเสียงหมัดเหล็กไปทั่วโลกด้วย”

“จากนี้ไปเขาจะเป็นผู้คุ้มกันส่วนตัวของนาย!”

หลินมั่วอดไม่ได้ที่จะเบิกตากว้าง

หรือว่าอู๋เซวี๋ยนกำลังพูดถึงหลินเซี่ยวพ่อของฉัน

เป็นไปได้ไหมว่าหลินเซี่ยวจะเป็นผู้ปิดผนึกพิษในกระดูกของพ่ออู๋เซวี๋ยนและช่วยชีวิตเขาเอาไว้