หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1875

เซี่ยซิงปังสบถในลำคอ "ตระกูลว่าน?"

"เหอะ ตระกูลนี้น่ะเหรอ เมื่อก่อนก็พอมีอำนาจอยู่บ้าง"

"แต่ตอนนี้ถูกบีบจนแทบจะอยู่ลำดับสุดท้ายในสิบตระกูลใหญ่แห่งหวาซย่าอยู่แล้ว มีอะไรน่ากลัวงั้นเหรอ"

"ต่อให้จะบอกว่าผู้อาวุโสแห่งตระกูลว่านร่างกายยังไม่แข็งแรงก็เถอะ ต่อให้แข็งแรงดีคิดเหรอว่าจะขวางฉันได้"

"ครั้งนี้มันไม่ได้มาด้วย แต่ถ้ามันมาจริงๆ ฉันก็อยากรู้วิชาการต่อสู้อันเก่าแก่ของตระกูลว่านเหมือนกันว่า"

เมื่อได้ยินดังนั้นเซี่ยเชียนซานก็ยิ่งฮึกเหิมมากขึ้น

เซี่ยซิงปังมั่นใจเป็นอย่างมาก ราวกับว่าไม่สนใจผู้อาวุโสตระกูลว่านเลยสักนิด แสดงให้เห็นว่าเขาแข็งแกร่งมากจริงๆ

แต่ผู้อาวุโสตระกูลว่านเป็นถึงบรมครูเชียวนะ

งั้นก็แสดงว่าตอนนี้เซี่ยซิงปังสามารถต่อกรกับบรมครูได้แล้วงั้นเหรอ

เซี่ยเชียนซานรู้สึกตื่นเต้นจนเก็บไว้ไม่อยู่

ถ้าเซี่ยซิงปังแข็งแกร่งแบบนั้นจริงๆ ประกอบกับการทุ่มเทแรงกายแรงใจของพ่อในหลายปีที่ผ่านมา งั้นตอนนี้อำนาจของตระกูลเซี่ยก็แข็งแกร่งเกินกว่าที่เขาคาดเอาไว้แล้วสิ

การจับตัวหลินมั่วกลับไปในครั้งนี้ก็เพื่อแย่งผลกำไรของยาฟื้นฟู และนี่ก็จะยิ่งทำให้ตระกูลเซี่ยยิ่งใหญ่มากขึ้นไปอีก

ถึงตอนนั้นอย่าว่าแต่เข้าร่วมเป็นหนึ่งในสิบตระกูลใหญ่ของหวาซย่าเลย พวกเขาจะต้องกลายเป็นตัวแปรสำคัญในสิบตระกูลเหล่านี้

และเขา เซี่ยเชียนซานก็จะกลายเป็นผู้ยิ่งใหญ่แห่งหวาซย่าที่แท้จริง ไม่ต่างจากหกราชาแห่งโลกา!

เซี่ยเชียนซานเก็บความตื่นเต้นเอาไว้ในใจก่อนจะจับตัวหลินมั่วขึ้นมา

แต่เมื่อพวกเขาเดินมาถึงหน้าประตู จู่ๆ เซี่ยซิงปังก็หยุดเดินทันที

เขาขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น ก่อนจะมองออกไปยังนอกประตู "มีคนมา?"

ในตอนนั้นเองเซี่ยเชียนซานก็ได้ยินเสียงเท้าดังขึ้นเช่นกัน

เขาเบะปาก "น่าจะเป็นลูกน้องของหลินมั่ว"

"ลุงอู่ ลุงพาหลินมั่วไปก่อน ขยะแบบนั้นผมจัดการเอง"

"ยังไงที่นี่ก็เป็นเมืองก่วงหยาง เราไม่ควรแหวกหญ้าให้งูตื่นจะดีที่สุด!"

เซี่ยซิงปังพยักหน้าก่อนจะจับเสื้อของหลินมั่ว และพาเขากระโดดหนัออกทางหน้าต่าง

เซี่ยเชียนซานค่อยๆ เดินย่องก่อนจะหลบอยู่หลังประตูเพื่อซุ่มโจมตี

เมื่อกี้เขาได้ยินเต็มสองหูว่ามีคนเดินเข้ามาในสวน

แต่ทำไมตอนนี้กลับไม่มีใครอยู่ด้านนอกเลย

คนคนนั้นไปไหนแล้ว

หรือเขาจะฟังผิดไป

แต่ลุงอู่ก็ได้ยินไม่ใช่เหรอ คงไม่หูแว่วพร้อมกันสองคนหรอก

แต่ถ้าไม่ใช่หูแว่ว แล้วคนคนนั้นอยู่ไหนล่ะ

ต่อให้ไม่เดินเข้าไปในบ้าน หรือเดินออกไป เซี่ยเชียนซานก็ต้องได้ยินเสียงฝีเท้าบ้างสิ

แต่เมื่อครู่เซี่ยเชียนซานไม่ได้ยินอะไรเลย คนคนนี้จะหายไปดื้อๆ งั้นเหรอ

เซี่ยเชียนซานเก็บความสงสัยเอาไว้ก่อนจะวิ่งออกไปดูรอบๆ สวน แต่ก็พบว่าไม่มีใครอยู่ที่นั่น

เซี่ยเชียนซานอึ้งหนักกว่าเดิม หรือจะหูแว่วพร้อมกันทั้งสองคน?

เขาเกาหัวไปมา แต่สุดท้ายก็ไม่ได้เก็บมาใส่ใจก่อนจะค่อยๆ เดินออกจากสวนและวิ่งลงเขาไป