หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1886

เมื่อเริ่มจะเห็นท่าไม่ดีเซี่ยเชียนซานก็รีบปลุกเซี่ยซิงปังที่นอนอยู่เบาะหลังรถ

จากนั้นเขาก็ค่อยๆ หายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะทำทีให้ดูเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วค่อยๆ กระโดดออกจากรถไป

“ใครน่ะ”

“ใครมันกล้ามาโจมตีฉันกัน รู้มั้ยว่าฉันคือเซี่ยเชียนซาน หัวหน้าตระกูลเซี่ยน่ะ”

“รู้มั้ยว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าเลือกเป็นศัตรูกับฉัน”

เซี่ยเชียนซานตะโกนเสียงดัง ก่อนจะจ้องมองไปที่อีกฝ่าย และพยายามขู่ให้ทางนั้นรู้สึกหวาดกลัวและจะได้หนีไป

แต่อีกฝ่ายกลับไม่สะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อย แถมยังพยายามวิ่งเข้ามาหาเขาด้วยความเร็วอีกตังหาก

เซี่ยเชียนซานรู้สึกใจไม่ดี

เพราะตอนนี้เขาเองก็เจ็บหนักจนแทบจะสู้ไม่ไหว

ส่วนเซี่ยซิงปังนั้นไม่ต้องพูดถึงเลย เขาได้สูญเสียความสามารถในการต่อสู้ไปแล้วตอนนี้

ถ้าเป็นอย่างนั้นต่อให้เขาสองคนร่วมกันสู้ ก็คงจะต้านทานอีกฝ่ายไม่ได้

ถ้าหากอีกฝ่ายเข้ามาโจมตีพวกเขาจริงๆ พวกเขาก็คงจะไม่รอดแน่

และตอนนี้ยางรถของพวกเขาก็โดนอีกฝ่ายเจาะไปแล้ว เซี่ยซิงปังวิ่งหนีไม่ได้ด้วยซ้ำ

เซี่ยเชียนซานเองก็ได้รับบาดเจ็บสาหัส เป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะหลบหนีโดยที่จะแบกเซี่ยซิงปังไปด้วย

เมื่อไม่มีทางอื่นเซี่ยเชียนซานทำได้เพียงแค่แสร้งทำเป็นไม่กลัวและตะโดนขู่อีกครั้ง “ในเมื่อนายรนหาที่ตาย ฉันเซี่ยเชียนซานก็จะสงเคราะห์ให้นายเอง”

“ฮึ ฉันจะทำให้นายหาทางกลับไม่ได้เลยคอยดู”

คนในชุดดำยังคงไม่พูดอะไร เพียงแค่วิ่งมาอย่างรวดเร็ว

มือของเซี่ยเชียนซานเริ่มสั่น

ในเวลานี้เสียงของเซี่ยซิงปังดังขึ้นจากทางด้านหลัง “รีบ…หนี รีบหนีไป…”

“ที่นายขู่น่ะไม่ได้ผลหรอก เขารู้ว่าเราได้รับบาดเจ็บอยู่…”

เซี่ยเชียนซานอดที่จะตกใจไม่ได้ “หา?”

“เขา… เขารู้ได้ยังไงกัน”

เซี่ยซิงปังพยายามสูดลมหายใจแล้วพูดว่า “นายดูความเร็วในการวิ่งของเขาสิ คนๆ นี้น่ะไม่ได้เก่งอะไรหรอก”

“ถ้าเราไม่ได้บาดเจ็บ คนแบบนี้ไม่มีทางที่จะกล้าเข้าใกล้พวกเราด้วยซ้ำ”

เขากลิ้งตัวออกไปเพื่อหลีกเลี่ยงการโจมตี และหันกลับมาตะโกนใส่ด้วยความโกรธว่า “ซ่อนตัวเองทำไมล่ะ กล้าที่จะสู้กันแบบซึ่งๆ หน้ารึเปล่า ให้ฉันดูหน่อยสิว่านายเป็นใคร”

“กล้าจะมาโจมตีฉัน แต่ไม่ได้บอกว่าเป็นใคร นี่มันไม่แน่จริงนี่หว่า”

คนในชุดดำยังคงไม่พูดอะไร และยังพยายามที่จะโจมตีเขาอย่างต่อเนื่อง

เซี่ยเชียนซานพยายาที่จะกัดฟันสู้กับอีกฝ่าน แต่สุดท้ายก็โดนเตะกลับมาจนเซถอยหลังไป

เขารู้ดีว่าเขาไม่สามารถต้านทางได้เลย

เขาเลยหยิบพลุที่ถือติดตัวมาด้วยขึ้นมา และยิงมันขึ้นไปที่ท้องฟ้า เพื่อเป็นการส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือกับคนตระกูลเซี่ย

เขาไม่รู้ว่าแถวนี้จะมีครอบครัวของใครอยู่บ้างมั้ย แต่มาถึงตอนนี้แล้วเขาก็ต้องลองซักหน่อย

ถ้ามีคนของตระกูลเซี่ยอยู่ใกล้ๆ แล้วมาทัน ไม่แน่ว่าพวกเขาอาจจะมาทันช่วยชีวิตเขาได้

และเมื่อมีแสงสว่างจากพลุก็ทำให้เซี่ยเชียนซานมองเห็นหน้าของอีกฝ่ายชัดขึ้น

แต่คนในชุดดำนั้นคลุมผ้าปิดหน้าปิดตา เลยทำให้เขามองเห็นได้อย่างไม่ชัดเจนมากนัก เห็นแต่เพียงส่วนดวงตาและหน้าผากเท่านั้น

เซี่ยเชียนซานมองไปที่อีกฝ่าย และสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปพร้อมกับตะโกนออกมาด้วยความโกรธ “นายคือหลินมั่ว?”