หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1891

ท่านอาจารย์กู่คาดไม่ถึงว่าแถวนี้ยังมีคนซ่อนอยู่

เมื่อเห็นผลไม้ถูกแย่งไปท่านอาจารย์กู่จึงตะโกนออกไปว่า"คืนให้ฉัน"

เขารีบวิ่งไปอย่างรวดเร็วเพื่อจะเอาผลไม้นี้กลับมา

แต่ในเวลานี้มีอีกคนหนึ่งกระโดดออกมาจากด้านข้างพุ่งเข้าไปตบเขาตรงๆ จากนั้นทั้งสองต่างกระเด็นออกไปคนละทิศ

ท่านอาจารย์กู่ล้มลงจุดเดิม เมื่อมองให้ดีๆ ก็พบว่ามีสองคนยืนอยู่ข้างๆ ซึ่งก็คือจ้าวเทียนหยวนกับเฉียนหย่งอัน

คนที่แย่งผลไม้ก็คือจ้าวเทียนหยวน

และเมื่อกี้ลงมือขัดขวางเขา ก็คือเฉียนหย่งอัน

ท่านอาจารย์กู่หน้าเปลี่ยนสี เขาไม่คิดว่าสองคนนี้จะตามมาที่นี่

แต่อย่างไรก็ตามเขากลับสงบสติลงอย่างรวดเร็ว ยิ้มแล้วพูดว่า "ที่แท้ก็เป็นพวกแกสองคนนี่เอง"

"ฉันก็คิดอยู่ว่าเป็นใคร ทำฉันตกใจหมดเลย"

"ผู้นำตระกูลจ้าว ผลไม้นั้นคุณอย่าถือไว้ในมือสิ"

"มันมีพิษสูง เมื่อโดนพิษแล้วก็ยากที่จะแก้พิษ"

จ้าวเทียนหยวนหัวเราะอย่างเย็นชา "ท่านอาจารย์กู่ ท่านคิดว่าเราเป็นเด็กอายุสามขวบจริงๆ เหรอ"

"ท่านแทบรอไม่ไหวที่จะกลืนผลไม้นี้ลงไป แต่ท่านกลับมาบอกผมว่าสิ่งนี้มีพิษร้ายแรงอย่างงั้นเหรอ"

ท่านอาจารย์กู่มีสีหน้ากระอักกระอ่วน ก่อนจะรีบพูดว่า "ผู้นำตระกูลจ้าว คุณจะไปเข้าใจอะไร สิ่งนี้เป็นยาชูกำลังที่สมบูรณ์แบบสำหรับผม แต่สำหรับพวกคุณนั่นเป็นพิษร้ายแรง"

"คุณรู้ไหมว่ามีอะไรอยู่ในผลไม้นี้"

"ข้างในนั้นเป็นกู่แปลกๆ ของเผ่าเหมียวเจียงของผม ผมเพาะเลี้ยงมาเป็นพิเศษ"

"คุณอย่าไปกระตุ้นพิษกู่ในนั้นเด็ดขาด มิฉะนั้นมันจะอันตรายมาก"

เฉียนหย่งอันพูดตรงๆ ว่า "ท่านอาจารย์กู่ ถึงเวลานี้แล้วท่านยังจะโกหกคนอื่นอยู่อีกเหรอ"

"ผมจะบอกอะไรให้นะผมระแวงท่านตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ตอนนี้ท่านไม่สามารถโกหกพวกเราได้แล้ว"

ท่านอาจารย์กู่ "ผมมันเป็นยังไงเหรอ"

"ทำไมคุณถึงต้องระแวงผมด้วยล่ะ"

เฉียนหย่งอันยิ้มอย่างเย็นชา "ตอนแรกพวกเราบอกว่าจะฆ่าเซี่ยเชียนซาน ท่านก็เข้ามาขัดขวางครั้งแล้วครั้งเล่า เราก็เลยรู้สึกว่าท่านมีปัญหาแล้ว"