หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1891

ท่านอาจารย์กู่คาดไม่ถึงว่าแถวนี้ยังมีคนซ่อนอยู่

เมื่อเห็นผลไม้ถูกแย่งไปท่านอาจารย์กู่จึงตะโกนออกไปว่า"คืนให้ฉัน"

เขารีบวิ่งไปอย่างรวดเร็วเพื่อจะเอาผลไม้นี้กลับมา

แต่ในเวลานี้มีอีกคนหนึ่งกระโดดออกมาจากด้านข้างพุ่งเข้าไปตบเขาตรงๆ จากนั้นทั้งสองต่างกระเด็นออกไปคนละทิศ

ท่านอาจารย์กู่ล้มลงจุดเดิม เมื่อมองให้ดีๆ ก็พบว่ามีสองคนยืนอยู่ข้างๆ ซึ่งก็คือจ้าวเทียนหยวนกับเฉียนหย่งอัน

คนที่แย่งผลไม้ก็คือจ้าวเทียนหยวน

และเมื่อกี้ลงมือขัดขวางเขา ก็คือเฉียนหย่งอัน

ท่านอาจารย์กู่หน้าเปลี่ยนสี เขาไม่คิดว่าสองคนนี้จะตามมาที่นี่

แต่อย่างไรก็ตามเขากลับสงบสติลงอย่างรวดเร็ว ยิ้มแล้วพูดว่า "ที่แท้ก็เป็นพวกแกสองคนนี่เอง"

"ฉันก็คิดอยู่ว่าเป็นใคร ทำฉันตกใจหมดเลย"

"ผู้นำตระกูลจ้าว ผลไม้นั้นคุณอย่าถือไว้ในมือสิ"

"มันมีพิษสูง เมื่อโดนพิษแล้วก็ยากที่จะแก้พิษ"

จ้าวเทียนหยวนหัวเราะอย่างเย็นชา "ท่านอาจารย์กู่ ท่านคิดว่าเราเป็นเด็กอายุสามขวบจริงๆ เหรอ"

"ท่านแทบรอไม่ไหวที่จะกลืนผลไม้นี้ลงไป แต่ท่านกลับมาบอกผมว่าสิ่งนี้มีพิษร้ายแรงอย่างงั้นเหรอ"

ท่านอาจารย์กู่มีสีหน้ากระอักกระอ่วน ก่อนจะรีบพูดว่า "ผู้นำตระกูลจ้าว คุณจะไปเข้าใจอะไร สิ่งนี้เป็นยาชูกำลังที่สมบูรณ์แบบสำหรับผม แต่สำหรับพวกคุณนั่นเป็นพิษร้ายแรง"

"คุณรู้ไหมว่ามีอะไรอยู่ในผลไม้นี้"

"ข้างในนั้นเป็นกู่แปลกๆ ของเผ่าเหมียวเจียงของผม ผมเพาะเลี้ยงมาเป็นพิเศษ"

"คุณอย่าไปกระตุ้นพิษกู่ในนั้นเด็ดขาด มิฉะนั้นมันจะอันตรายมาก"

เฉียนหย่งอันพูดตรงๆ ว่า "ท่านอาจารย์กู่ ถึงเวลานี้แล้วท่านยังจะโกหกคนอื่นอยู่อีกเหรอ"

"ผมจะบอกอะไรให้นะผมระแวงท่านตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ตอนนี้ท่านไม่สามารถโกหกพวกเราได้แล้ว"

ท่านอาจารย์กู่ "ผมมันเป็นยังไงเหรอ"

"ทำไมคุณถึงต้องระแวงผมด้วยล่ะ"

เฉียนหย่งอันยิ้มอย่างเย็นชา "ตอนแรกพวกเราบอกว่าจะฆ่าเซี่ยเชียนซาน ท่านก็เข้ามาขัดขวางครั้งแล้วครั้งเล่า เราก็เลยรู้สึกว่าท่านมีปัญหาแล้ว"

"สิ่งที่ผมทำในคืนนี้เป็นเพราะไม่มีทางเลือกจริงๆ"

"พวกคุณก็รู้ว่ากู่อมตะของผมถูกผมกลืนไปหลายชิ้นแล้ว ตอนนี้ก็เหลืออยู่ไม่มาก"

"ผมอยากฟื้นฟูความแข็งแกร่ง ก็ต้องเติมเต็มกู่อมตะด้วย"

"และวิธีที่ดีที่สุดในการฟื้นฟูกู่อมตะก็คือ หาศพของผู้แข็งแกร่งแล้วใช้พลังงานของเขาเพื่อเติมเต็มกู่อมตะ"

"ใช่ คืนนี้ผมให้พวกคุณฆ่าเซี่ยซิงปัง ผมดูเห็นแก่ตัวจริงๆ"

"ผมอยากใช้ศพของเซี่ยซิงปังมาเติมเต็มกู่อมตะของผม"

เฉียนหย่งอันถุยน้ำลายทันที "ให้ตายสิ"

"เติมเต็มกู่อมตะอย่างงั้นเหรอ"

"ท่านคิดว่าพวกเราเป็นคนโง่จริงๆ เหรอ"

"พวกเราสามคนเป็นตั๊กแตนที่ผูกติดกับเชือกเส้นเดียว ถ้าท่านแค่อยากฟื้นฟูความแข็งแกร่งของตัวเอง พวกเราสองคนจะต้องช่วยท่านอย่างเต็มที่แน่นอน"

"แต่ท่านไม่ต้องการพวกเราสองคน มันต้องมีประโยชน์มากมายแน่ๆ ท่านถึงไม่ต้องการให้พวกเราสองคนมาเห็น"