หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1892

ท่านอาจารย์กู่หน้าเปลี่ยนสี จากนั้นก็รีบพูดว่า "เฉียนน้องรัก เข้าใจผิดแล้ว ฉันไม่ได้มีความหมายอื่นจริงๆ"

เฉียนหย่งอันเหลือบมองเขาแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า "ท่านอาจารย์กู่ ในเมื่อท่านไม่ยอมพูดความจริง งั้นพวกเราก็ไม่คุยเรื่องไร้สาระกับท่านแล้ว"

"พี่จ้าว แบ่งผลไม้นั้นออกเป็นสองส่วน พวกเราสองคนเอาไปคนละครึ่งแล้วกัน"

จ้าวเทียนหยวนพยักหน้าด้วยรอยยิ้มอันเย็นชา "เป็นความคิดที่ดี"

สีหน้าของท่านอาจารย์กู่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว "จะทำแบบนี้ไม่ได้"

"ในผลไม้นี้มีพิษกู่ที่น่ากลัวที่สุดของเหมียวเจียงของฉัน"

"พอปล่อยออกมา พวกเราสามคนจะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัยนะ"

เฉียนหย่งอันกลั้วปาก "ข่มขู่คนอื่นให้น้อยลงหน่อย"

"ถ้าท่านกลัวตายก็หนีไปก่อนเลย ผมกับพี่จ้าวเราสองคนจะแยกผลไม้นี้ออกจากกัน ท่านคิดว่าเป็นไง"

จ้าวเทียนหยวนพยักหน้าอีกครั้ง "ใช่ ท่านอาจารย์กู่ ถ้าท่านกลัวตายจริงๆ ท่านหนีไปก่อนก็ได้"

"ผมกับหมอเฉียน เราสองคนจะลองเสี่ยงชีวิตดู"

"ถ้าปล่อยออกมาเป็นกู่ที่น่ากลัวจริงๆ แล้วเราสองคนตาย มันก็เป็นเรื่องที่พวกเราควรโดน "

เฉียนหย่งอันหัวเราะเสียงดัง "พูดถูก"

"จ้าวมานี่ ใช้กริชของฉัน"

เฉียนหย่งอันพูดแล้วโยนกริชให้จ้าวเทียนหยวน

จ้าวเทียนหยวนรับกริชมาแล้วยกมือขึ้นตัดผลไม้นั้น

เมื่อเห็นเช่นนี้ ท่านอาจารย์กู่จึงรีบตะโกนว่า "อย่า"

"ผมบอกแล้วยังจะทำอีกเหรอ"

"เร็วเข้า วางกริชลง"

จ้าวเทียนหยวนกับเฉียนหย่งอันมองหน้ากัน มีรอยยิ้มเย็นชาบนใบหน้าของพวกเขา

เฉียนหย่งอันพูดอย่างเย็นชาว่า "ท่านอาจารย์กู่ ท่านควรพูดความจริงดีกว่านะ"

"ถ้ายังโกหกพวกเราอีก พวกเราก็จะแบ่งสิ่งนี้ออกเป็นสองส่วนทันที"

ท่านอาจารย์กู่มองดูผลไม้นั้น แล้วถอนหายใจด้วยความผิดหวัง พูดเบาๆ ว่า "พวกคุณอย่ายุ่งกับผลไม้นี้เด็ดขาด"