หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1892

ท่านอาจารย์กู่หน้าเปลี่ยนสี จากนั้นก็รีบพูดว่า "เฉียนน้องรัก เข้าใจผิดแล้ว ฉันไม่ได้มีความหมายอื่นจริงๆ"

เฉียนหย่งอันเหลือบมองเขาแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า "ท่านอาจารย์กู่ ในเมื่อท่านไม่ยอมพูดความจริง งั้นพวกเราก็ไม่คุยเรื่องไร้สาระกับท่านแล้ว"

"พี่จ้าว แบ่งผลไม้นั้นออกเป็นสองส่วน พวกเราสองคนเอาไปคนละครึ่งแล้วกัน"

จ้าวเทียนหยวนพยักหน้าด้วยรอยยิ้มอันเย็นชา "เป็นความคิดที่ดี"

สีหน้าของท่านอาจารย์กู่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว "จะทำแบบนี้ไม่ได้"

"ในผลไม้นี้มีพิษกู่ที่น่ากลัวที่สุดของเหมียวเจียงของฉัน"

"พอปล่อยออกมา พวกเราสามคนจะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัยนะ"

เฉียนหย่งอันกลั้วปาก "ข่มขู่คนอื่นให้น้อยลงหน่อย"

"ถ้าท่านกลัวตายก็หนีไปก่อนเลย ผมกับพี่จ้าวเราสองคนจะแยกผลไม้นี้ออกจากกัน ท่านคิดว่าเป็นไง"

จ้าวเทียนหยวนพยักหน้าอีกครั้ง "ใช่ ท่านอาจารย์กู่ ถ้าท่านกลัวตายจริงๆ ท่านหนีไปก่อนก็ได้"

"ผมกับหมอเฉียน เราสองคนจะลองเสี่ยงชีวิตดู"

"ถ้าปล่อยออกมาเป็นกู่ที่น่ากลัวจริงๆ แล้วเราสองคนตาย มันก็เป็นเรื่องที่พวกเราควรโดน "

เฉียนหย่งอันหัวเราะเสียงดัง "พูดถูก"

"จ้าวมานี่ ใช้กริชของฉัน"

เฉียนหย่งอันพูดแล้วโยนกริชให้จ้าวเทียนหยวน

จ้าวเทียนหยวนรับกริชมาแล้วยกมือขึ้นตัดผลไม้นั้น

เมื่อเห็นเช่นนี้ ท่านอาจารย์กู่จึงรีบตะโกนว่า "อย่า"

"ผมบอกแล้วยังจะทำอีกเหรอ"

"เร็วเข้า วางกริชลง"

จ้าวเทียนหยวนกับเฉียนหย่งอันมองหน้ากัน มีรอยยิ้มเย็นชาบนใบหน้าของพวกเขา

เฉียนหย่งอันพูดอย่างเย็นชาว่า "ท่านอาจารย์กู่ ท่านควรพูดความจริงดีกว่านะ"

"ถ้ายังโกหกพวกเราอีก พวกเราก็จะแบ่งสิ่งนี้ออกเป็นสองส่วนทันที"

ท่านอาจารย์กู่มองดูผลไม้นั้น แล้วถอนหายใจด้วยความผิดหวัง พูดเบาๆ ว่า "พวกคุณอย่ายุ่งกับผลไม้นี้เด็ดขาด"

ตอนนี้เขาพูดแบบนี้ไปคนอื่นไม่เชื่อหรอก

ท่านอาจารย์กู่รีบโบกมือ "อย่ารีบร้อน อย่ารีบร้อน ฟังผมพูดก่อนนะ"

"ผมก็พูดความจริงหมดแล้ว นั่นคือเมื่อก่อนนะ เป็นเรื่องเมื่อหลายพันปีแล้ว"

"ก็เพราะตอนนั้นผู้คนในเหมียวเจียงได้กำจัดดอกนี้จนสิ้นซาก ส่งผลทำให้ดอกมรณะเกือบจะสูญพันธุ์ในเหมียวเจียง"

"ดังนั้นตอนนี้ดอกมรณะจึงหายากมากในเหมียวเจียง"

"เอาเป็นว่ากว่าพันปีที่ผ่านมา ดอกมรณะที่พบในเหมียวเจียงมีไม่ถึงห้าต้น พวกคุณว่าสิ่งนี้หายากไหมละ"

จ้าวเทียนหยวนกับเฉียนหย่งอันมองหน้ากัน เฉียนหย่งอันขมวดคิ้วว่า "ท่านพูดแบบนี้มันไม่ดูย้อนแย้งไปหน่อยเหรอ"

"ในเมื่อหายากขนาดนี้ แล้วทำไมตอนแรกต้องกำจัดทิ้งด้วยล่ะ"

ท่านอาจารย์พูดว่า" พวกคุณรู้ไหมว่าประสิทธิภาพสูงสุดของดอกมรณะคืออะไร"

ทั้งสองส่ายหัว

ท่านอาจารย์กู่พูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ "ประสิทธิภาพสูงสุดของดอกมรณะ คือมันสามารถกลืนกินพิษกู่แล้วใช้สารอาหารของพิษกู่ทำให้ตัวเองเติบโตได้"