หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1895

เฉียนหย่งอันรู้สึกประหลาดใจ "ทำไมล่ะ"

“กินตอนนี้มีพิษเหรอ”

ท่านอาจารย์กู่ส่ายหัว "มันไม่เกี่ยวอะไรกับยาพิษ!"

“ปัญหาคือหลังจากกินผลนี้ไปแล้ว พลังภายในจะตีกับพลังของเราเอง”

“ดังนั้น หลังจากกินผลแล้ว เราจะสูญเสียพลังเกือบทั้งหมดไปช่วงระยะเวลาหนึ่ง และเราจะไม่มีพลังต้านทานเลย”

“พวกนายอย่าลืม ตอนนี้เราอยู่ในเมืองก่วงหยางแล้ว”

“มันอันตรายเกินกว่าที่เราสามคนที่จะอยู่ที่นี่ ถ้าเราไม่มีพลัง มันก็จะตายไม่ใช่เหรอ”

เฉียนหย่งอันและจ้าวเทียนหยวนก็ตระหนักได้ทันที เฉียนหย่งอันพยักหน้าและพูด “พูดถูก”

“ถ้าอย่างนั้นเรารีบออกไปจากที่นี่กันเถอะ หาที่ปลอดภัยแล้วค่อยกินผลนี้เข้าไป”

จ้าวเทียนหยวนถือแจกันลายครามไว้ในมือแล้วกระซิบ "หวังว่าคนที่ชื่อหลินจะมีชีวิตอยู่ได้สักพัก"

“อย่างน้อยก็รอจนกว่าฉันจะกลับมา ฆ่าเขาด้วยมือของฉันเอง!”

ขณะนี้ท้องฟ้าเริ่มสดใส

พวกเขาทั้งสามไม่กล้าอยู่ต่อ และมุ่งหน้าไปทางเหนือไปตามภูเขาและป่าไม้

…

ยามเช้าเมืองก่วงหยาง

หลินมั่วกำลังรับประทานอาหารเช้าในร้านอาหาร ขณะที่หลี่เถียจุ่ยรีบเข้ามาจากประตู

“เสี่ยวหลินจื่อ เกินเรื่องใหญ่ขึ้นแล้ว!”

ใบหน้าของหลี่เถียจุ่ยเคร่งขรึมอย่างมากเขาตะโกนด้วยเสียงทุ้ม

หลินมั่วอดไม่ได้ที่จะตกตะลึง หลี่เถียจุ่ยไม่เคยกังวลขนาดนี้มาก่อน เกิดอะไรขึ้น

“เป็นอะไรไป”

หลินมั่วถาม

หลี่เถียจุ่ยหายใจเข้าลึกและพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม "ตระกูลเซี่ยออกประกาศจะฆ่าคุณอย่างสุดกำลัง!"

“ไม่ใช่แค่นั้นนะ ตระกูลเซี่ยยังหยุดพิธีหมั้นกับตระกูลนาล่าและส่งคนไปที่เมือง ก่วงหยางเต็มไปหมด บอกว่าจะฆ่าคุณ!”

"ตามการค่าการ บ่ายวันนี้ คนจากตระกูลเซี่ยจะมาถึงเมืองก่วงหยาง!"

ทันใดนั้นดวงตาของหลินมั่วก็เบิกกว้าง "เป็นแบบนี้ไปได้ยังไง"