หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1896

หลินมั่วอดไม่ได้ที่จะตกตะลึง "อะไรนะ...อะไรหายไป"

หลี่เถียจุ่ย "ร่างของเซี่ยซิงปัง"

“คนของผมเจอสถานที่ที่พวกเขาถูกซุ่มโจมตีเมื่อคืนนี้แล้ว”

“แต่คนของตระกูลเซี่ยก็อยู่ที่นั่นแล้ว”

“คนจากตระกูลเซี่ยกำลังค้นหาร่างของเซี่ยซิงปังทุกที่”

หลินมั่วประหลาดใจ "ไม่เจอร่างแล้วเหรอ"

“เป็นแบบนี้ไปได้ยังไง”

“คนตายกันหมด ทำไมต้องเอาร่างไป ใครจะอยากได้ร่างเขาไปทำอะไร”

“ใครจะทำเรื่องแบบนั้นล่ะ”

หลี่เถียจุ่ยยักไหล่ เขาก็คิดไม่ออกเช่นกัน

หลังจากคิดอยู่พักหนึ่ง หลินมั่วก็ลุกขึ้นและถาม "ที่เกิดเหตุซุ่มโจมตีอยู่ที่ไหน"

หลี่เถียจุ่ย "คุณจะทำอะไร"

หลินมั่ว "ฉันอยากจะไปดู"

“ถ้าหาเบาะแสอะไรได้ที่พิสูจน์ว่าไม่ใช่ฉัน ก็จะสามารถกำจัดปัญหานี้ได้”

หลี่เถียจุ่ยพยักหน้า "ถูกต้อง!"

ต่อมาทั้งสองที่ชื่ออู๋เซวี๋ยนนำคนกลุ่มหนึ่ง และรีบไปยังสถานที่ที่เซี่ยเชียนซาน และคนอื่นๆ ถูกซุ่มโจมตีเมื่อคืนนี้

ยี่สิบนาทีต่อมา ทุกคนก็มาถึงที่นี่

ที่เกิดเหตุรายล้อมไปด้วยกลุ่มคนประมาณยี่สิบหรือสามสิบคนที่กำลังมองหาบางสิ่งบางอย่าง

ปกติแล้วคนเหล่านี้เป็นสมาชิกของตระกูลเซี่ย

เมื่อเห็นใครบางคนมา คนเหล่านี้ก็มองหน้ากัน ชายคนหนึ่งก็เดินออกไปและหยุดรถของหลินมั่ว

“สถานที่นี้ปิดอยู่ ออกไป!”

ชายคนนั้นพูดประโยคอย่างเย่อหยิ่ง ราวกับว่าเขากำลังไล่คนรับใช้ตัวเองออกไป

เหลาหู่ที่ขับรถอยู่ จู่ๆ เขาก็โกรธและพูดอย่างโมโห “นี่บ้านของมึงเหรอ”

“ทำไมถึงให้เราออกไป”

ใบหน้าของชายคนนั้นเปลี่ยนเป็นเย็นชา "กูเป็นสมาชิกของตระกูลเซี่ยในเมืองจิง พอไหม"

“กูจะบอกมึงให้ว่าสมาชิกในตระกูลเซี่ยของเรากำลังทำบางอย่างอยู่ คนที่ไม่เกี่ยวอย่าเข้ามา”

“วันนี้กูอารมณ์ไม่ดี รู้แล้วก็ออกไปซะ”

ในเวลานี้ หลินมั่วกลับมาที่นี่อีกครั้ง เป็นไปได้ไหมว่าเขาต้องการจะฆ่าพวกเขาทั้งหมด?

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ ชายคนนั้นก็อดไม่ได้ที่จะถอยกลับไปหลายก้าวอีกครั้ง

เขามองไปที่หลินมั่วด้วยความตื่นตระหนกและพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ "มึง...มึงคือหลินมั่วเหรอ"

“มึงจะทำอะไรน่ะ”

“กู...กูจะบอกมึงให้ว่า...พวกเราไม่กลัวพวกมึงหรอก...”

“ถ้าพวกมึงฆ่าผู้อาวุโสคนที่ห้าของตระกูลเซี่ย พวกเรา... ตระกูลเซี่ยจะไม่มีวันปล่อยพวกมึงไปแน่”

“ถ้ารู้แล้วก็รีบ..รีบเอาร่างของผู้อาวุโสที่ห้าของเรากลับคืนมา ไม่งั้นมึงอาจจะมีชีวิตรอด”

"ไม่อย่างนั้น...ไม่อย่างนั้น..."

หลินมั่วยิ้มเยาะและเดินตรงไปยังป่าโดยไม่แม้แต่จะมองเขา

ชายคนนั้นกังวลมากขึ้น เขาต้องการจะหยุด แต่เขาไม่กล้าเข้าใกล้หลินมั่ว เขาเพียงแต่พูดเสียงสั่น "มึง...มึงจะทำอะไรน่ะ"

“อย่าไป...”

“เร็วเข้า…รีบหยุดเขาไว้…”

ตระกูลเซี่ยที่เหลือต่างมองหน้ากัน แต่ไม่มีใครกล้าหยุดหลินมั่ว